Κατά θεραπαινίδων της πολυ-πολιτισμικότητας,υπέρ του έθνους κράτους.

Kαταρχήν θα ήθελα να ενημερώσω τους φίλους του blog πως αυτή είναι η τελευταία μου ανάρτηση στο παρόν ιστολόγιο.Επιλέγω την ομιλία του Υπουργού Πολιτισμού Αντώνη Σαμαρά σε παρουσίαση βιβλίου, διότι κρίνω πως τα λεγόμενά του με εκφράζουν στα θέματα που θίγει και τα οποία αρκετές φορές συζητήθηκαν εδώ.

Μπορεί να διαφωνούν οριζόντια και κάθετα πολλοί με τον Αντώνη Σαμαρά, αλλά ο άνθρωπος με αυτά που λέει είναι μια ΟΑΣΗ μέσα στην έρημο της αοριστολογίας και της μπουρδολογίας που ακούμε καθημερινά απο τους πολιτικούς μας. Ομιλία του Υπουργού Πολιτισμού κ. Αντώνη Σαμαρά, από την παρουσίαση του βιβλίου του καθηγητή κ. Νίκου Κοτζιά «Πολιτικό σύστημα και ταυτότητα – Παγκοσμιοποίηση και η περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου».

«Σε εποχές γενικευμένης κρίσης, συνήθως οι Πολιτικοί επικαλούνται τα κλισέ του κυρίαρχου δόγματος. Ενώ οι Διανοούμενοι αναδιατυπώνουν τα στερεότυπά του.Κι όσο οι Πολιτικοί επικαλούνται τα κλειστά σχήματα της απόλυτης αλήθειας, όσο μιλάνε για «μονόδρομους», τόσο βρίσκουν απέναντί τους την κοινωνία.Όσο οι Διανοούμενοι αναδιατυπώνουν και υπερασπίζονται τα στερεότυπα της Πολιτικής ορθότητας, τόσο βρίσκουν απέναντί τους την πραγματικότητα, να τους διαψεύδει και να τους προσπερνά.Σε τέτοιες συνθήκες γενικευμένης κρίσης, εμφανίζονται θαρραλέα πνεύματα που.. αμφισβητούν τα κυρίαρχα στερεότυπα. Απελευθερώνουν την κριτική σκέψη και εξοπλίζουν την πολιτική δράση με νέες ιδέες.Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Νίκος Κοτζιάς. Ο οποίος αποδεικνύει για άλλη μια φορά – ή μάλλον αποδεικνύει, ίσως, περισσότερο από κάθε άλλη φορά – ότι δεν είναι Πολιτικός με τη συμβατική έννοια του όρου, δεν είναι ούτε συνηθισμένος Διανοούμενος με τη συμβατική έννοια του όρου. Είναι Πολιτικός Διανοούμενος. Ένα είδος που σπανίζει όλο και περισσότερο στους καιρούς μας. Κι ας το έχουμε τόσο ανάγκη…

Με το τελευταίο βιβλίο του, «Πολιτικό σύστημα και ταυτότητα», παρεμβαίνει, άρα κάνει Πολιτική. Ανατρέπει, άρα κάνει Πολιτική. Αλλά παρεμβαίνει στο χώρο της Θεωρίας, όχι στο πεδίο της εξουσίας. Κι ανατρέπει «ταμπού» και δόγματα «πολιτικής ορθότητας», χωρίς να προσχωρεί σε εξ ίσου απλοϊκές ακρότητες.Δεν υποκαθιστά φθαρμένα απλοϊκά σχήματα με εξ ίσου απλοϊκά σχήματα. Δεν χτυπάει τις κυρίαρχες αντιλήψεις ως εξω-θεσμικός προπαγανδιστής. Υποβάλλει σε τολμηρή, συστηματική, εξουθενωτική κριτική τα δόγματα της «πολιτικής ορθότητας», όχι για να οδηγηθεί στην άρνησή τους, όχι για να μετακινηθεί στο αντίθετό τους, αλλά για να απελευθερώσει την αλήθεια που βρίσκεται παγιδευμένη μέσα τους, και να προχωρήσει στην υπέρβασή τους: Σε μια σύνθεση που φέρνει την Πολιτική πιο κοντά στην κοινωνία και τη Θεωρία πιο κοντά στην πραγματικότητα.Άλλωστε, αυτός υπήρξε πάντα ο ρόλος των αληθινών Πολιτικών Διανοουμένων. Όχι να μετακινούνται από το ένα ακραίο σχήμα στο αντίθετό του. Αλλά να αποδομούν τις μονομέρειες και να συνθέτουν τις αλήθειες τους, υπερβαίνοντας τις μονομέρειες.Μήπως είναι υπερβολική αυτή η διαπίστωση για το έργο του Νίκου Κοτζιά;Όχι! Για πολλούς λόγους. Και κυρίως, γιατί στη δική μου περίπτωση, η διαπίστωση ανήκει σε ένα άνθρωπο που δεν συμφωνεί ούτε με όλες τις θεωρητικές προσεγγίσεις του, ούτε με όλα τα συμπεράσματά του. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Εκτιμώ αυτό που προσπαθεί, κι εκτιμώ ακόμα περισσότερο αυτό που επιτυγχάνει. Κι ας μην συμφωνώ πάντα μαζί του.Δεν είναι δυνατό να παρουσιάσω σε τόσο περιορισμένο χρόνο, το συμπυκνωμένο θεωρητικό του εγχείρημα. Θα αδικούσα κι εκείνον κι εσάς και τον εαυτό μου.Θα δώσω όμως ένα περίγραμμα, για να εξηγήσω αυτό ακριβώς: Ότι επιχειρεί κάτι πολύ τολμηρό και κατορθώνει κάτι πολύ εντυπωσιακό. Κι απελευθερωτικά ταυτόχρονα…

Φίλες και φίλοι, ας πάρουμε το δόγμα της «πολιτικής ορθότητας». Τις τελευταίες δύο δεκαετίες συνοψίζεται σε κάποιους όρους εμβληματικούς, σε κάποιες έννοιες-κλειδιά, σε κάποια σχήματα που έχουν γίνει ταυτόχρονα κυρίαρχα και παγιδευτικά:* Οι όροι που συνοψίζουν τη σύγχρονη – και παραπαίουσα στις μέρες μας –«πολιτική ορθότητα» είναι η παγκοσμιοποίηση, η πολύ-πολιτισμικότητα, ο θρίαμβος του Διαφωτισμού, ο «εκδυτικισμός» ολόκληρου του Κόσμου, πολύ πέραν της Δύσης.* Οι έννοιες που σηματοδοτούνται από τους όρους αυτούς, είναι η κατάργηση των εθνικών κρατών-- είτε από τα πάνω κι απ’ έξω: Μέσα από την απελευθέρωση των αγορών και των επικοινωνιών που καταλύουν τα σύνορα.-- είτε από τα κάτω κι από τα μέσα: Με τη μαζική εισροή μεταναστών που αλλοιώνουν την εθνική σύνθεση των κοινωνιών και δημιουργούν πολύ-πολιτισμικά σύνολα στη θέση τους. Οπότε οι συλλογικές ταυτότητες ισοπεδώνονται και τη θέση τους παίρνουν ατομο-κεντρικές κοινωνίες, όπου μετράνε ατομικά προτάγματα δικαιωμάτων και οικονομικής αποδοτικότητας, όχι συλλογικά προτάγματα ελευθεριών και φαντασιακής συγκρότησης.* Το θεωρητικό σχήμα που αναδεικνύεται πίσω από τέτοιους παραπλανητικούς όρους και τέτοιες λανθασμένες έννοιες είναι πώς η εξέλιξη είναι «μονόδρομος».

Η παγκοσμιοποίηση περιθωριοποιεί και μεταλλάσσει τις εθνικές κοινωνίες, οι εθνικές εξουσίες υποβαθμίζονται, οι εθνικές ταυτότητες βαθμιαία εξαφανίζονται, τα ατομικά δικαιώματα αποσυνθέτουν τα συλλογικά προτάγματα.Συνεπώς, γι’ αυτούς που ασπάζονται την πολιτική ορθότητα, «πρόοδος» είναι η επίσπευση αυτής της διαδικασίας, η εθελούσια προσχώρηση όλων των κοινωνιών σε ένα κόσμο χωρίς εθνικά κράτη, χωρίς πατρίδες, χωρίς ιδεολογία, χωρίς επί μέρους συλλογικότητες, χωρίς συλλογικούς αυτό-προσδιορισμούς.Είναι ένας κόσμος που ευαγγελίζεται την «παγκόσμια διακυβέρνηση», αλλά πραγματώνει την παγκόσμια Αυτοκρατορία.Ένας κόσμος που ευαγγελίζεται την αδελφοσύνη των ανθρώπων, αλλά πραγματώνει την υποταγή των λαών.Ένας κόσμος που ευαγγελίζεται την απελευθέρωση των συνειδήσεων από «προκαταλήψεις» – εθνικές και θρησκευτικές – αλλά πραγματώνει την ισοπέδωση των πολιτισμών.Ένας κόσμος που ευαγγελίζεται την παντοτινή Ειρήνη, αλλά φέρνει την αμφίβολη Ειρήνη της Υποταγής και οδηγεί στη βέβαιη έκρηξη των υποταγμένων και τον «Πόλεμο πάντων κατά Πάντων».Σύμφωνα με τα δόγματα της «Πολιτικής Ορθότητας», όποιος αντιστέκεται σε αυτή τη μονοδιάστατη έννοια της «προόδου», σε αυτό το μονόδρομο προς την «πρόοδο», σε αυτή τη «μοναδική αλήθεια» για τα πεπρωμένα του ανθρώπου, είναι αθεράπευτα «συντηρητικός», επικίνδυνα «αντιδραστικός».Και σε αυτή τα δόγματα συνέκλιναν, για να είμαστε ειλικρινείς, τόσο παλαιοί εκπρόσωποι της Αριστερής «μοναδικής αλήθειας», όσο και νεοπαγείς εκπρόσωποι της «νεοφιλελεύθερης αποκάλυψης».Κι έγινε μια διπλή «μετάλλαξη»: Παλαιοί αριστεροί μετέτρεψαν το Διεθνισμό της Αριστεράς, που ήταν αλληλεγγύη μεταξύ λαών και τάξεων που πάλευαν για την Απελευθέρωσή τους πέρα από εθνικούς διαχωρισμούς, σε ισοπέδωση της πολιτισμικής ιδιο-προσωπείας όλων των λαών.Ενώ νεοπαγείς υπέρ-φιλελεύθεροι μετέτρεψαν την ελευθερία όλων των κοινωνιών να αξιοποιήσουν τα «συγκριτικά του πλεονεκτήματα» και να αυξήσουν τον πλούτο και την ευημερία τους, σε ελευθερία διακίνησης κερδοσκοπικών κεφαλαίων που διέλυε τον παραγωγικό μηχανισμό κάθε τοπικής οικονομίας.Οι μεταλλαγμένοι Αριστεροί μετέτρεψαν το διεθνισμό της απελευθέρωσης των λαών σε παγκοσμιοποίηση υποταγής των εθνών. Και οι μεταλλαγμένοι νεοφιλελεύθεροι μετέτρεψαν την ελευθερία της επιχειρηματικότητας σε ασυδοσία της κερδοσκοπίας. Κι από τον «Πλούτο των Εθνών» που ύμνησε κάποτε ο Άνταμ Σμίθ, κατέληξαν, χωρίς να το πολύ-καταλάβουν, στη διάλυση των εθνών.Αυτή η σύγκλιση – και η σύμπλευση – μεταλλαγμένων Αριστερών και μεταλλαγμένων νεοφιλελεύθερων, δημιούργησε ένα τείχος «πολιτικής ορθότητας» πάνω στο οποίο προσέκρουε κάθε απόπειρα κριτικής σκέψης, κάθε πολιτική πέρα από «μονόδρομους» που εξελίσσονταν ταχύτατα σε μείζονα κοινωνικά αδιέξοδα.

Μέχρι που εμφανίστηκαν σε όλες τις χώρες - λίγοι στην αρχή - πολιτικοί διανοούμενοι, που άρχισαν να αμφισβητούν αυτά τα δόγματα. Μέχρι που έφτασε η διεθνής κρίση να τα κονιορτοποιήσει πλήρως.Ο Νίκος Κοτζιάς είναι μια τέτοια περίπτωση Πολιτικού Διανοούμενου, που το επιχείρησε αυτό στην Ελλάδα. Διακριτικά στην αρχή, με το πρώτο βιβλίο του για την παγκοσμιοποίηση, του 2003 («Παγκοσμιοποίηση. Ιστορική θέση και προοπτική»), όταν κατέγραψε συστηματικά και ταξινόμησε τις βασικές σχετικές θεωρίες για το φαινόμενο αυτό. Εδώ η κριτική του είναι έμμεση πλην σαφής. Καταγράφοντας τις διαφορετικές θεωρίες και δείχνοντας τα όρια, τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις τους, σχετικοποιεί και την απόλυτη αλήθεια που υπονοούν τα δόγματα της «πολιτικής ορθότητας.Με το δεύτερο βιβλίο του για την παγκοσμιοποίηση του 2004 (Το ενεργητικό δημοκρατικό κράτος), προχωρά ένα τολμηρό βήμα πιο πέρα: μιλάει για το δημοκρατικό εθνικό κράτος, και τις ανάγκες μετασχηματισμού του στον 21ο αιώνα. Υποστηρίζοντας σαφώς πλέον ότι το εθνικό κράτος πρέπει και μπορεί να επιβιώσει, δεν είναι παρωχημένο κατάλοιπο του παρελθόντος αλλά αίτημα και προϋπόθεση του μέλλοντος. Φτάνει να μεταρρυθμιστεί από περίκλειστο κράτος-φρούριο σε δημοκρατικό κύτταρο ανοιχτής κοινωνίας σε ένα ανοιχτό κόσμο.Κι έρχεται με το τρίτο βιβλίο του, αυτό που συζητάμε σήμερα, να πάει ακόμα πιο πέρα. Παίρνει το παράδειγμα μιας χώρας που αποτέλεσε ανέκαθεν το «εργαστήρι του σύγχρονου καπιταλισμού», τη Βρετανία, μια χώρα που υπήρξε πολύ-πολιτισμική πολύ πριν ανακαλύψουν τον όρο οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι και καταδεικνύει πως τίθενται τα προβλήματα της ταυτότητας και τα αιτήματα μεταρρύθμισης της κοινωνίας, όχι για να καταργηθούν οι συλλογικές ταυτότητες, αλλά για να μετασχηματιστούν ώστε να επιβιώσουν.Και διαβάζοντάς το, παρακολουθούμε να αποδομούνται υπό το βάρος μιας τολμηρής και συστηματικής κριτικής – θεωρητικής και εμπλουτισμένης, με πολλαπλά παραδείγματα – όλα τα δόγματα της πολιτικής ορθότητας.

Ο Κοτζιάς διαπιστώνει ότι η παγκοσμιοποίηση θέτει την ατζέντα των μεταρρυθμίσεων. Αλλά οι αποφάσεις επιλέγονται σε εθνικό επίπεδο και διαφέρουν από εθνική κοινωνία σε εθνική κοινωνία. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι «μονόδρομος» για όλους, είναι μια πρόκληση για όλους, που κάθε λαός την εκλαμβάνει διαφορετικά, αντιδρά διαφορετικά, οδηγείται αλλού. Η παγκοσμιοποίηση δεν ισοπεδώνει τα έθνη υποχρεωτικά, δεν εξαφανίζει τα εθνικά κράτη αναγκαστικά, υποχρεώνει τις κοινωνίες να αντιδράσουν και να εξελιχθούν, αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο κι όχι προς την ίδια κατεύθυνση.-- Αποκαλύπτει την αποτυχία της πολύ-πολιτισμικότητας στη Βρετανία, και τους λόγους αυτής της αποτυχίας, ακόμα και πέραν της Βρετανίας. Αναδεικνύει την αντίφασή της, αφού η πολύ-πολιτισμικότητα επαγγέλθηκε την «ανοχή προς τον διαφορετικό» κι οδήγησε στη ΜΗ ενσωμάτωση του διαφορετικού. Με αποτέλεσμα, αντί να επιφέρει «περισσότερη ανοχή», να προκαλέσει περισσότερες τριβές ανάμεσα στα γκέτο διαφορετικότητας που δημιούργησε. Και να ματαιώσει την ενσωμάτωση των μεταναστών στις δυτικές κοινωνίες.

Αναδεικνύει, ακόμα, τα πολλαπλά νοήματα του Διαφωτισμού, που υπήρχαν πάντα. Και τις αντιφάσεις μεταξύ τους, που παροξύνονται σήμερα. Τολμά ακόμα να αναγνωρίσει ότι η Επιστήμη έχει πάψει προ πολλού να κινείται στα όρια της αιτιοκρατίας και του συμβατικού ορθολογισμού, αφού η Φυσική κλείνει ήδη 90 χρόνια μετα-νεωτεριστικών θεωριών. Η κβαντική φυσική δεν είναι αιτιοκρατική, και το θεώρημα της Μη πληρότητας του Κούρτ Γκέντελ έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια του γραμμικού ορθολογισμού. Αυτά ελάχιστοι διανοούμενοι των θεωρητικών κλάδων τα έχουν αντιληφθεί σήμερα. Ο Νίκος Κοτζιάς είναι ένας απ’ αυτούς…Κι αφού βρισκόμαστε ήδη στη μετα-νεωτεριστική περίοδο της Επιστήμης, το να φανταζόμαστε ότι το μέλλον του κόσμου θα πραγματωθεί με βάση τα προτάγματα της στείρας αιτιοκρατίας είναι κραυγαλέος αναχρονισμός, όχι «πεφωτισμένη προοδευτικότητα»...Τέλος, υπάρχει στο βιβλίο του Κοτζιά και μια υπαινικτική αναφορά στην έννοια της «Δύσης», που δεν είναι το αναγκαστικό μέλλον όλου του κόσμου, αλλά ένα υπόδειγμα που διχάζει σήμερα την ίδια τη Δύση. Και που έχει μπει στην ημερήσια διάταξη η μετεξέλιξή του ακόμα και στην ίδια τη Δύση, όχι η άκριτη και αναγκαστική υιοθέτησή του από τον υπόλοιπο κόσμο. Κι εδώ οι αναφορές που κάνει στο Ισλάμ είναι εξαιρετικά διεισδυτικές.Μια ακόμα αρετή του βιβλίου είναι ότι τολμά όχι απλώς να χρησιμοποιήσει υφιστάμενες έννοιες με ευρηματικό τρόπο, όχι απλά να τις υποβάλει σε κριτική και να τις αποδομήσει όπου χρειάζεται, αλλά και να διαπλάσει νέες έννοιες, τις οποίες χρησιμοποιεί στη συνέχεια. Τέτοιο παράδειγμα είναι η έννοια της «πολιτικής ατμόσφαιρας», που είναι κάτι λιγότερο απ’ εκείνο που οι μαρξιστές υποδήλωναν με τον όρο «επικοδόμημα» και κάτι παραπάνω από αυτό που ονομάζουμε «κυρίαρχη ιδεολογία» ή «επικρατούσα πολιτική κουλτούρα». Με τον όρο «πολιτική ατμόσφαιρα», ο Κοτζιάς επιχειρεί να εισάγει το πολιτισμικό στοιχείο μιας κοινωνίας στην πολιτική ανάλυση και την ιδιοπροσωπεία μιας εθνικής κοινωνίας, με όλη την πολυπλοκότητά της, στην κατανόηση των συσχετισμών που δημιουργούνται εθνικά και διεθνώς.Ταυτόχρονα αναλύει και φωτίζει έννοιες μάλλον σκοτεινές, αλλά απαραίτητες για να κατανοήσουμε τις διεθνείς τάσεις στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Όπως για παράδειγμα την «ασύμμετρη αποκέντρωση» (devolution). Που, μεταξύ άλλων, βοηθά να αντιληφθούμε ότι το ίδιο διεθνές αίτημα εσωτερικεύεται διαφορετικά σε διαφορετικές εθνικές κοινωνίες και δημιουργεί διαφορετική δυναμική εξελίξεων, μετασχηματισμών και μεταρρυθμίσεων.

Άρα τα πάντα δεν είναι «μονόδρομος», δεν μπορούν να είναι μονόδρομος. Και δεν κατευθύνονται από «μοναδικές αλήθειες» κι από «σιδερένιες» και «αδήριτες ιστορικές αναγκαιότητες»...Η μεγαλύτερη αρετή του, τέλος, έγκειται στο γεγονός ότι ο Νίκος Κοτζιάς κατεδαφίζει την επαγγελία ενός κίβδηλου μέλλοντος, χωρίς να οδηγηθεί σε αναπόληση ενός ξεπερασμένου παρελθόντος. Αντιλαμβάνεται πλήρως και δίνει και στους αναγνώστες του να καταλάβουν, ότι η παγκοσμιοποίηση δεν είναι ούτε «κατάρα» ούτε «ευχή». Δεν είναι «Γή τη Επαγγελίας», ούτε επέλευση ενός «Αρμαγεδδώνα». Είναι ένα ιδεολόγημα που συνοψίζει αλήθειες και ψέματα, ιστορικές τάσεις και ιδεολογικούς συρμούς, ιδέες και ψευδαισθήσεις. Και μπορούμε να αντιληφθούμε που πάμε, μόνο αν προσεκτικά ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι.Επαναλαμβάνω κλείνοντας ότι δεν συμφωνώ στα πάντα με το Νίκο Κοτζιά. Ούτε θα σας απασχολήσω με τις δικές μου, διαφορετικές προσεγγίσεις.

Κάποιοι θα πουν – με αληθινό θαυμασμό είτε με συγκεκαλυμμένη κακεντρέχεια, ίσως – ότι ο Νίκος Κοτζιάς κατάφερε αληθινό άλμα αντιδογματικής υπέρβασης, παρά το γεγονός ότι υπήρξε παλαιός Μαρξιστής.Νομίζω, αντίθετα, ότι το κατάφερε επειδή είναι παλαιός Μαρξιστής. Άλλωστε, ο ίδιος ο Μάρξ ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του ως διανοούμενος υποβάλλοντας τη διδακτορική του διατριβή πάνω στη Φιλοσοφία του Επίκουρου, πέρασε μεγάλο μέρος της πρώϊμης φάσης του ως οπαδός του Χέγκελ (άρα και του Πλατωνικού Ιδεαλισμού) και ολοκλήρωσε το έργο του με το «Κεφάλαιο» που το πρώτο μέρος του πρώτου τόμου του, αποτελεί συστηματική αναφορά στον Αριστοτέλη.Μετά τον ίδιο τον Κάρολο Μάρξ, πολλοί μαρξιστές ακολούθησαν την αντίστροφη πορεία: Ξέχασαν τον Αριστοτέλη, πολέμησαν τον ιδεαλισμό του Πλάτωνα και κατέληξαν σε μονομερείς σοφιστείες που θυμίζουν έντονα είτε τους προσωκρατικούς είτε τους σχολαστικούς είτε, κάποιες φορές τους κυνικούς ακόμα…Υπήρξαν όμως και λαμπρές εξαιρέσεις μαρξιστών, που ξεπέρασαν την «παιδική ασθένεια» του δογματισμού και της «στρατευμένης σκέψης», κράτησαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους την Αριστοτελική μέθοδο και πέτυχαν, όχι να ανακαλύψουν την «απόλυτη αλήθεια», αλλά να απελευθερώσουν τη σκέψη από τη φενάκη της μοναδικής αλήθειας.Ο Αντόνιο Γκράμσι είναι ένα πολύ γνωστό παράδειγμα. Ο Νίκος Πουλατζάς είναι ένα ακόμα πολύ καλό παράδειγμα. Και η μεγαλοσύνη τους έγκειται ότι δίδαξαν πολλά, όχι μόνο στους οπαδούς τους αλλά και στους αντιπάλους τους.Ο Νίκος Κοτζιάς βαδίζει στα χνάρια αυτών των διανοουμένων.Απόλυτα Πολιτικός, ώριμος διανοούμενος και μη στρατευμένος πλέον, δηλαδή ελεύθερος και απελευθερωτικός».

Για να μαθαίνουν οι ψευτοπροοδευτικοί

Σε συνέχεια του κειμένου που αναρτήθηκε από τον φίλο - ας μου επιτρέψει να τον αποκαλώ έτσι-, τον φίλο λοιπόν Protesilao, σας παραθέτω κάποιες ενδιαφέρουσες δηλώσεις που έπεσαν προσφάτως στα χέρια μου. Θέλω να δω ποιος θα τολμήσει να εκφράσει πνεύμα αντιλογίας...

" Τhe Australian Prime Minister (Kevin Rudd ) said :

Muslims who want to live under Islamic Sharia law were told on Wednesday to get out of Australia , as the government targeted radicals in a bid to head off potential terror attacks..

Separately, Rudd angered some Australian Muslims on Wednesday by saying he supported spy agencies monitoring the nation's mosques. Quote:
'IMMIGRANTS, NOT AUSTRALIANS, MUST ADAPT. Take It Or Leave It. I am tired of this nation worrying about whether we are offending some individual or their culture. Since the terrorist attacks on Bali , we have experienced a surge in patriotism by the majority of Australians. '

'This culture has been developed over two centuries of struggles, trials and victories by millions of men and women who have sought freedom'

'We speak mainly ENGLISH, not Spanish, Lebanese, Arabic, Chinese, Japanese, Russian, or any other language. Therefore, if you wish to become part of our society . Learn the language!'

'Most Australians believe in God. This is not some Christian, right wing, political push, but a fact, because Christian men and women, on Christian principles, founded this nation, and this is clearly documented. It is certainly appropriate to display it on the walls of our schools. If God offends you, then I suggest you consider another part of the world as your new home, because God is part of our culture.'

'We will accept your beliefs, and will not question why. All we ask is that you accept ours, and live in harmony and peaceful enjoyment with us.'

'This is OUR COUNTRY, OUR LAND, and OUR LIFESTYLE, and we will allow you every opportunity to enjoy all this. But once you are done complaining, whining, and griping about Our Flag, Our Pledge, Our Christian beliefs, or Our Way of Life, I highly encourage you take advantage of one other great Australian freedom, 'THE RIGHT TO LEAVE'.'

'If you aren't happy here then LEAVE. We didn't force you to come here. You asked to be here. So accept the country YOU accepted.'

Διακήρυξη τορπίλη και ο Ντεντέ...

Γκιαούρης σημαίνει στην τουρκική γλώσσα άπιστος και ήταν υβριστική ονομασία των χριστιανών που είχαν την θεία τύχη να ζουν υπό τον Οθωμανικό ζυγό.
Για μας είναι μια λέξη που συναντήσαμε στα σχολικά εγχειρίδια,πριν βέβαια τους αλλάξουν τον αδόξαστο οι αναθεωρητές-εθνομηδενιστές, άσχετοι και φυτεμένοι ιστορικοί τύπου Ρεπούση.
Ο Αμπντουλχαλίμ Ντεντέ είναι μειονοτικός δημοσιογράφος, στην Θράκη.Χρόνια τώρα τα ελληνικά ΜΜΕ μας τον παρουσιάζουν σαν μετριοπαθή και φιλειρηνικό άνθρωπο.Στο βίντεο θα δείτε τον "μετριοπαθή" αυτό άνθρωπο να βγάζει λόγο ενόψει των ελληνικών εκλογών του 2007,όπου μέσα σε ένα παραλήρημα εθνικιστικού μίσους παροτρύνει τους ομοθρήσκους του να μην ψηφίζουν "γκιαούρηδες".
Προ ετών παραλογιζόμενοι πολιτικοί,δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί(λίγοι είναι ευρέως γνωστοί,τους υπόλοιπους τους έβαλαν για μπούγιο,για κομπάρσους)υπέγραψαν ένα ιλαρό κείμενο όπου ζητούσαν από την Ελληνική Πολιτεία να ζητήσει επισήμως συγνώμη για την σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Ναι,ναι καλά διαβάσατε να ζητήσει η Ελλάδα συγνώμη για την σφάγη μουσουλμάνων στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη.Τα επιχειρήματα γέματα ψέμματα και παραλογισμούς. Και καλά οι υπογράψαντες (Σ.Μάνος,Α.Ανδριανόπουλος Ν.Δήμου, Π.Κουναλάκης, Ν.Μπίστης και οι κομπάρσοι) δεν ντράπηκαν να βάλουν την υπογραφή τους σε τέτοιο κατάπτυστο κείμενο. Δεν ντράπηκαν να ζητήσουν τον εξευτελισμό της πατρίδας τους.Δεν ντράπηκαν να βάλουν το όνομα τους δίπλα στον Βοσκόπουλο, ο οποίος είναι αρχηγός του Ουράνιου Τόξου(=κομματίδιο που προπαγανδίζει τις θέσεις των Σκοπίων στην Ελλάδα και παίρνει ελάχιστες χιλιάδες ψήφους).Τουλάχιστον δεν ντράπηκαν να βάλουν το όνομά τους δίπλα στον γκρίζο-λύκο Ντεντέ;

Το κείμενο τορπίλη εναντίον της Ελλάδας:http://www.bulls.gr/read_op.php?oid=1276&mid=192 και οι υπογραφές...Εύγε πεμπτοφαλαγγίτες!
Ακολουθεί το βίντεο του συνυπογράψαντος Ντεντέ...

O Krugman και ο Θανάσης

Tα οικονομικά δεν τα πολυκατέχω. Τον Paul Krugman δεν τον γνώριζα. Μέχρι πέρσι που έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του «Η συνείδηση ενός προοδευτικού» (αγγλιστί Τhe conscience of a liberal). Ωραίο και ιδιαίτερα κατατοπιστικό. Είναι μια περιπλάνηση στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ μέσα από το πρίσμα της εκάστοτε οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκε στην Αμερική και με έμφαση στις κοινωνικές επιπτώσεις της πολιτικής αυτής. Το βιβλίο προσφέρει επίσης στον αμύητο αναγνώστη μια χαρτογράφηση των πολιτικών και ιδεολογικών δυνάμεων και μια περιγραφή των ιδεολογικών συγκρούσεων γύρω από θέματα όπως το κράτος πρόνοιας, το συστήμα υγείας και ασφάλισης κλπ.
Ο Κrugman βασικά επιτίθεται στους νεοφιλελεύθερους ταλιμπάν. Περιγράφει τα δείνα που συσώρευσε η ιδεολήψια που με μπροστάρη τον Reagan εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ και μετά σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Είναι οπαδός του κράτους πρόνοιας, της φορολογίας στα υψηλά εισοδήματα και νοσταλγός του Νew Deal και του Ρούσβελτ.
Στο σύντομο βιογραφικό του σημείωμα διαβάζει κανείς ότι σήμερα είναι καθηγητής οικονομικών και διεθνών σχέσεων στο Πρίνστον και αρθρογραφεί στους Νew York Times. Φαίνεται ότι πρόσφατα του απονεμήθηκε το Νόμπελ Οικονομικών, το οποίο-δεν είμαι απόλυτα σίγουρος-δεν έχει την αίγλη και την σημασία που έχουν τα άλλα βραβεία Νόμπελ. Το θέσπισε το 1969 η τράπεζα της Σουηδίας και παραμένει έκτοτε στην σκιά των κλασσικών Νόμπελ. Πάντως ήταν μια τιμητική διάκριση για τον Κrugman, ο οποίος όμως ήταν ούτως ή άλλως αναγνώρισμενος από το συνάφι του.
Προ ημερών επισκέφτηκε την Ελλάδα. Έδωσε διάλεξη, συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό και η επίσκεψη του έγινε θέμα στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες. Στην χώρα όμως που τα επόμενα χρόνια θα κυβερνήσουν οι κκ Γιώργος Παπανδρέου και Ντόρα Μπακογιάννη (ναι,ναι που να χτυπιέστε κάτω αυτό είναι το μέλλον σας ό,τι και να κάνετε) γίνονται υπουργοί και μάλιστα οικονομικών άτομα σαν τον γίγαντα Θανάση Μπούρα. Δεν τον ξέρετε; Καλά κάνετε. Δεν χάνετε τίποτα. Ανοίγω μια μικρή παρένθεση: Τυπικός πολιτικός της εποχής μας με φάτσα που φωνάζει «κάνω ρουσφέτια» που υπό άλλες σοβαρότερες συνθήκες δεν θα πέρναγε ούτε το κατώφλι υπουργείου. Όμως από εδώ και μπρος τέτοιοι θα μας κυβερνούν. Γιατί ποιός σοβαρός άνθρωπος δέχεται να πολιτευτεί και να ενταχθεί σε ένα πολιτικό σύστημα που έχει την κλοπή των χρημάτων του ελληνικού λαού ως έμβλημα; Η μπάζα(για να χτίσουμε κανά σπιτάκι, να έχουμε χρήμα για εξαγορά δημοσιογράφων και να ικανοποιήσουμε γενικά το ξελιγωμένο μάτι μας) είναι το όνειρο κάθε πολιτικάντη, όπως και των αρουραίων που τους ακολουθούν και στελεχώνουν ως τερμίτες τον κρατικό μηχανισμό. Αυτοί οι τελευταίοι βέβαια προορίζονται για μικρότερες μπάζες. Είναι λιγούρια β’ κατηγορίας.
Πάμε πίσω λοιπόν στον Κrugman και στον Θανάση. Ο Θανάσης υπουργός Οικονομικών της χώρας σας, θυμίζω, αγορεύει στην Βουλή-κανονικά θα έπρεπε να την σφουγγαρίζει-και αναφέρεται στην επίσκεψη του διάσημου οικονομολόγου…Απολαύστε τον!

Όπου να ΄ναι, θα το σφυρίξει

Δεν υπάρχει τίποτε πιο τραγικό (με την κυριολεκτική/θεατρική έννοια) από μία κυβέρνηση που βρίσκεται στα τελευταία της. Ό,τι και να κάνει βρίσκει σύσσωμη την κοινή γνώμη απέναντί της. Ο αντιπολιτευόμενος τύπος δε βάζει γλώσσα μέσα. Ο συμπολιτευόμενος τύπος στην αρχή θυμίζει πατέρα που ο γιος του μένει στα μαθηματικά («Πω πω τι ντροπή. Παιδί είναι τι να κάνουμε;») και μετά σιγά-σιγά το γυρίζει και αυτός στην αντιπολίτευση, σε μια προσπάθεια να γλυτώσει τη γελοιοποίηση και να περισώσει και κάποιο μερίδιο αγοράς.

Το ενδιαφέρον είναι πως αυτή η ασθένεια δε φαίνεται να έχει καμία σχέση με την αντικειμενική πορεία της κυβέρνησης. Πάρτε τα δύο πιο πρόσφατα ελληνικά παραδείγματα (ΠΑΣΟΚ 1989 και ΠΑΣΟΚ 2004). Και στις δύο περιπτώσεις, για δύο τουλάχιστον χρόνια πριν τις εκλογές, το υπουργικό συμβούλιο έπαιζε το ρόλο της Ορνέλα Μούτι στο «Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου». Και, όμως, ενώ την πρώτη φορά, όντως, η κατάσταση τους είχε φύγει από τον έλεγχο (Gracias Koskota, που έλεγε και ο Χάρρυ Κλυν), η κυβέρνηση Σημίτη θα έπρεπε να μείνει ως μία από τις πιο παραγωγικές στην νεότερη ελληνική ιστορία (Ολυμπιακοί, δημόσια έργα, Euro, ιδιωτικοποιήσεις, 17 Νοέμβρη).

Οι επικρίσεις του τύπου και η δυσφορία της κοινής γνώμης δεν είναι η μόνη ένδειξη ότι το ματς βρίσκεται στις καθυστερήσεις και ότι η αλλαγή εξουσίας είναι θέμα χρόνου. Εξίσου χαρακτηριστική είναι η ηττοπάθεια των υψηλόβαθμων στελεχών. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα, και εδώ, από τον Κώστα Σημίτη. Εγώ αν ήμουν στη θέση του το Μάρτιο του 2004 θα είχα βγει στις τηλεοράσεις και θα έλεγα: «Άντε και απαυτωθείτε. Σας έβαλα στην ΟΝΕ, σας έφτιαξα αεροδρόμιο και οδικό δίκτυο που το ζηλεύει και η Γερμανία, είμαστε έτοιμοι να διοργανώσουμε υπερολυμπιάδα και ο Κουφοντίνας είναι στη φυλακή. Ντάξει εγώ ο ίδιος είμαι λίγο κακομούτσουνος και έχει πέσει γερό φαγοπότι επί των ημερών μου αλλά α. ούτε και ο άλλος είναι κανας Νίκος Παπαδάκης και β. όποιος νομίζει ότι μπορεί να καταπολεμήσει τη διαφθορά στην Ελλάδα είναι γελασμένος». Αντί αυτού παρέδωσε με συνοπτικές διαδικασίες, σα βρεγμένη γάτα, την αρχηγία. Μόνο συγγνώμη δε μας ζήτησε.

Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση Καραμανλή είναι η χειρότερη όλων των εποχών. Η αλήθεια είναι ότι μια απογοήτευση (hangover που λέμε στα ελληνικά) ήταν αναμενόμενη μετά τους Ολυμπιακούς. Επειδή φαντάζομαι ότι ο ανηψιός ενός θρύλου, θα ανησυχεί ιδιαίτερα για την υστεροφημία του, θεωρώ πως η ιστορία θα του φερθεί με κατανόηση. Ιδιαίτερα αν η κρίση που διανύουμε κρατήσει δυο-τρια χρόνια ακόμα, ο Καραμανλής Jr το 2030 θα δηλώνει ότι είχε τρομερό σχέδιο και όραμα, αλλά δεν του επέτρεψαν οι διεθνείς συγκυρίες να το εφαρμόσει. Στην Ελλάδα είμαστε και αγαπησιάρηδες. Συγχωρούμε εύκολα. Εδώ κυκλοφορεί ελεύθερος ο Παττακός, στον Κωστάκη θα κρατήσουμε κακία;

Αυτός που ίσως θα έπρεπε να ανησυχεί περισσότερο είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Συνήθως, όσο πιο θνησιγενής είναι μια κυβέρνηση, τόσο καλύτερος δείχνει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης. Μας θυμάμαι 16 χρονών στο Σύνταγμα να αποθεώνουμε το Μητσοτάκη (υπήρχε και ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Ξαρχάκου). Το 2004 ο Κώστας Καραμανλής (ένας εντελώς άπειρος πολιτικός με μόνο προσόν το επώνυμό του, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους) παρουσιαζόταν ως ο Μεσσίας που θα επανιδρύσει το κράτος. Ο Κολοσσός δεν έχει ιδιαίτερες γνώσεις ιστορίας, αλλά θα εικάσω πως λίγοι Έλληνες πολιτικοί είχαν μεγαλύτερη υπουργική εμπειρία από τον κ. Παπανδρέου πριν πρωθυπουργοποιηθούν. Ήταν Υπουργός Παιδείας, όταν ήμουν ακόμα στο Γυμνάσιο. Και, όμως, ακόμα και ανάμεσα στα στελέχη και τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, με την κυβέρνηση να έχει μπει ανεπιστρεπτί στο τελικό στάδιο του πανικού και της γκάφας, δεν φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερος ενθουσιασμός για την προοπτική να αναλάβει το «παιντί», που λέγαμε και στα 80s, την εξουσία.

Οι δημοσκοπήσεις, πάντως, δείχνουν ότι κάποια στιγμή στα επόμενα δύο χρόνια θα γίνει πρωθυπουργός. Θα είναι η τρίτη γενιά της οικογένειας Παπανδρέου˙ τεράστιο ρεκόρ όταν η βασιλική οικογένεια μετά βίας κράτησε τέσσερεις. Μεταξύ μας δεν νομίζω ότι έχει καμιά ιδιαίτερη πρεμούρα. Θα μου πεις τι άλλο να έκανε; Πρόεδρος σε Τράπεζα; Σύμβουλος περιβάλλοντος; Βετεράνος τριαθλητής; Σε μια χώρα όπου όλοι φαντασιώνονται αξιώματα και τίτλους, ίσως είναι υγιές ότι ο επόμενος κυβερνήτης μας θα είναι ένας άνθρωπος που δείχνει να έχει μπει κατά λάθος στην πολιτική. Έτσι και αλλιώς υψηλές απαιτήσεις ως λαός δεν έχουμε: Να διατηρηθούν τα ισχύοντα σύνορα του ελληνικού κράτους (άντε για μια βραχονησίδα δε θα χαλάσουμε τις καρδιές μας) και πού και πού να κερδίζουμε και κανά Εurobasket ή καμιά Εurovision. Τα άλλα θα τα βολέψουμε μόνοι μας.

Μια τελευταία συμβουλή για τα μέλη της κυβέρνησης: χαλαρώστε. Εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση δε σώζεται. Δεν πα να πέσει το spread με το Γερμανικό ομόλογο στο μηδέν, δεν πα να μπει ο ελληνικός στρατός στην Κωνσταντινούπολη, άπαξ και κολλήσεις το μικρόβιο της γκαντεμιάς η πορεία ειναι προδιαγεγραμμένη. Για την ώρα καλά το πάτε, που λέει και ο Γεωργίου: Συνεχής στήριξη στον πρωθυπουργό, χαμηλό προφίλ και όχι πολλές εμφανίσεις σε κανάλια και εφημερίδες. Άντε να περάσει, όπως, όπως η επόμενη πενταετία και μετά θα έρθει, και πάλι, η δική σας σειρά να ξεσαλώσετε. Είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό το να είσαι αντιπολίτευση σε μια κυβέρνηση που μετράει αντίστροφα. «Εδώ και τώρα εκλογές», «αποτύχατε, φύγετε» και όλα τα σχετικά. Και όλοι εσείς που σήμερα είστε ο γενικός περίγελως για τα σκάνδαλα, την εγκληματικότητα, την ακρίβεια, τον Παλιοκώστα κλπ θα φαντάζετε ως η μόνη φερέγγυα πρόταση για να γλυτώσει «ο τόπος» από την καταστροφή.

Προς Θεού, όχι στην απλή αναλογική. Η χώρα χρειάζεται ισχυρές κυβερνήσεις.

Other People's Money; Σκεφτείτε Το Άλλη Μια Φορά

Με το θέμα των “golden boys” ασχοληθήκαμε αναλυτικά στο προηγούμενο post.
Ουσιαστικά, το θέμα κλείνει αποδεχόμενοι απλά τη διαφορετικότητα στη νοοτροπία και στο τρόπο λειτουργίας του δημοσίου τομέα σε σχέση με τον ιδιωτικό.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα έχουμε φτάσει να θεωρούμε ότι κάθε δημόσια υπηρεσία πρακτικά δικαιολογείται να μη λειτουργεί σωστά. Για μένα αυτή η προσέγγιση και λανθασμένη είναι αλλά και βλαβερή καθώς ουσιαστικά οδηγεί στη διαιώνιση αυτής της κατάστασης.

Ευθύνη για αυτό έχουν όλοι. Έχουν σαφώς όλες οι κυβερνήσεις που δημιούργησαν και γιγάντωσαν το δημόσιο τομέα. Σαφώς τα ΜΜΕ που κριτικάρουν επιφανειακά αλλά ποτέ δεν έχουν σταθεί στο πλευρό πολιτικών που είχαν τη διάθεση να πάρουν ριζικά μέτρα για την ορθολογικοποίηση του δημοσίου τομέα. Και βέβαια, last but not least, φταίμε σαφώς οι πολίτες. Ο νεοέλληνας αντιμετωπίζει το δημόσιο είτε με αδιαφορία (που δεν θα έπρεπε με δεδομένο ότι ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί χρηματοδοτούμε τη λειτουργία του δημόσιου τομέα) είτε ως Ελντοράντο για ημι-παράνομες επιχειρηματικές δραστηριότητες , παρασιτικού τύπου.

Σε κανένα άλλο κράτος, δεν υπάρχει τόση άγνοια και αδιαφορία των πολιτών για τον τρόπο που ξοδεύονται τα λεφτά τους. Αυτή η διαπίστωση δεν είναι στο ελάχιστο υπερβολική. Το παράδειγμα με την κρατική βοήθεια στις τράπεζες είναι χαρακτηριστικό.

Ακόμα και άνθρωποι του τραπεζικού κλάδου, δεν γνωρίζουν τις βασικές παραμέτρους παροχής της βοήθειας αυτής. Είναι αμφίβολο αν ο μέσος πολίτης γνωρίζει το ποσό της βοήθειας και τις τράπεζες – αποδέκτες.

Με δεδομένο πάντως το ποσό της βοήθειας (περίπου 28.000.000.000 Ευρώ), το ενδιαφέρον του μέσου πολίτη θα έπρεπε να ήταν μεγαλύτερο. Άλλο ένα παράδειγμα αναντιστοιχίας μεγεθών και ενδιαφέροντος σε αυτήν την χώρα. Κάνουμε ολόκληρες ιστορίες για 1 και 2 εκατομμύρια ευρώ και για την τεράστια αυτή επένδυση κοιμόμαστε.

Δεν υπάρχει περίπτωση να μου βρείτε ένα ικανοποιητικό ποσοστό Ελλήνων που να γνωρίζει πότε θα πάρουμε πίσω τα λεφτά μας από τις Τράπεζες, με τη απόδοση και με ποιους όρους.

Ακόμα και η κυβέρνηση έδωσε την εντύπωση ότι αντιμετωπίζει το θέμα μάλλον διαδικαστικά. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από την ταχύτατη και χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό επιλογή των ανθρώπων που θα επιβλέπουν αυτήν την τεράστια επένδυση.

Και η αντιπολίτευση έχει σαφώς ευθύνες. Ο ρόλος της είναι η εποικοδομητική κριτική της κυβέρνησης και εδώ υπήρχε σαφώς η ανάγκη άσκησης πίεσης στην κυβέρνηση για περισσότερες πληροφορίες.

Τέλος, και οι εφημερίδες και τα λοιπά ΜΜΕ, έχουν ευθύνη. Αφιερώνουν σελίδες επί σελίδων στο κάθε διάττοντα αστέρα της Ελληνικής επιχειρηματικής σκηνής αλλά η επιλογή και το who is who των εκπροσώπων της κυβέρνησης στα ΔΣ των Τραπεζών πέρασαν σε μονόστηλο.

Στην Ελλάδα της μηδαμινής συλλογικής κουλτούρας, της μαύρης οικονομίας, των παρασιτικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και των διαβρωμένων ΜΜΕ, καλώς ή κακώς, η μόνη ελπίδα για ένα πιο ορθολογικό και πιο αποτελεσματικό κράτος μπορεί να έρθει μόνο από την πολιτική εξουσία.

Έγινε στο παρελθόν επί ΠΑΣΟΚ (με την ίδρυση του ΑΣΕΠ από τον Αναστάση Πεπονή και των ΚΕΠ από το Σταύρο Μπένο) και ελπίζουμε να δούμε ανάλογες πρωτοβουλίες και στο μέλλον. Η πρόσφατη πρωτοβουλία της κυβέρνησης Καραμανλή για την επιβολή πλαφόν στις αμοιβές των κρατικών στελεχών είναι σαφώς ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση (αρκεί να φροντίσει να κλείσει ερμητικά και τα πορτο-παράθυρα).

Άλλωστε για τους παραγωγικούς και ικανούς πολίτες, οι αμοιβές αυτές ήταν μια πρόκληση. Δεν διαφωνεί κανείς ότι τα στελέχη πρέπει να αμείβονται αλλά η λογική λέει ότι θα πρέπει να λαμβάνουν όσα και σε αντίστοιχη θέση στον ιδιωτικό τομέα (και πιθανώς και ελαφρώς λιγότερα με δεδομένο ότι λειτουργούν σε μια προστατευμένη αγορά).

Στην αδιέξοδη κατά τα φαινόμενα αυτή κατάσταση, ίσως αυτό που τελικά μας λείπει είναι η πίστη στη δύναμη του μέσου πολίτη.. Για μια ακόμα φορά, φοβάμαι πως θα καταλήξουμε να ελπίζουμε (ουτοπικά) και να προσδοκούμε την αφύπνιση της σιωπηλής, κοινωνικής πλειοψηφίας. Ως τότε, η μειοψηφία της ρεμούλας και της λαμογιάς θα επικρατεί με τη στήριξη διεφθαρμένων και αχόρταγων πολιτικών.
Θα αντιμετωπίζουμε τα επεισόδια με θεωρητική αγανάκτηση και των ελπίδα να μην πλησιάσουν τις περιουσίες μας.. Θα γίνουν άραγε ποτέ μαζικές διαδηλώσεις ενάντια σε όσους τα σπάνε κατά συρροή; Θα έπρεπε αλλά αμφιβάλλω.

Νομίζω ότι μόνο όταν βρεθεί η πολιτική ηγεσία που θα εμφυτεύσει στον πολίτη το αίσθημα ενός δίκαιου και αποτελεσματικού κράτους, θα ξυπνήσει και ο πολίτης για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του. Και αυτή η συμμαχία κράτους – πολιτών είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να εκλείψουν μια και καλή όσα δυσάρεστα βλέπουμε καθημερινά.

Όταν ο Γιάννης συνάντησε τον Άλεξ

Απόγευμα καθημερινής σε ένα καφέ στην Πλάκα.

Άλεξ: Καλημέρα. Με λένε Άλεξ

Γιάννης: Καλημέρα. Είμαι ο Γιάννης. Από πού είσαι Άλεξ; Τουρίστας;

Α: Ναι τουρίστας. Για λίγες μέρες ήρθα. Από την Αμερική.

Γ: Ναι, η καταγωγή σου όμως;

Α: Ξέρω γω. Τρέχα γύρευε! Λίγο Δυτική Αφρική, λίγο Ιρλανδία, λίγο Ινδία. Έχω και αίμα Απάτσι μέσα μου.

Γ: Απάτσι! Σοβαρά;

Α: Δεν ξέρω. Έτσι το λέω. Ψαρώνουν οι γκόμενες. Τι τα ψάχνεις.

Γ: Ναι ρε παιδί μου. Εσύ μέσα σου τι νοιώθεις, όμως;

Α: Εγώ νοιώθω Έλληνας.

Γ: Έλληνας; Μα, με το συμπάθιο δηλαδή, αλλά είσαι μαύρος, κατράμι.

Α: Ε και; Ζωολογία κάνουμε; Νοιώθω Έλληνας, άρα είμαι Έλληνας. Σε αντίθεση με εσένα που έχεις το εβραϊκό όνομα «Ιωάννης», εγώ έχω και ελληνικό όνομα: Alexander, Αλέξανδρος, αυτός που διώχνει τους άνδρες.

Γ: Δίκιο έχεις: Άλεξ, Αλέξανδρος. Θα έχεις ακούσει τι τραβάμε με το Μακεδονικό.

Α: Να σου πω την αλήθεια δεν ασχολούμαι με την πολιτική. Tι τραβάτε;

Γ: Έχουμε κάτι γυφταλβανούς βόρειους γείτονες που λένε ότι η Μακεδονία είναι δική τους.

Α: Και εσείς τι λέτε;

Γ: Ότι είναι ελληνική, βέβαια.

Α: Μπράβο.

Γ: Τι μπράβο; Με κοροϊδεύεις; Κάτι πρέπει να γίνει.

Α: Ε, τι θα γίνει; Ό,τι γίνεται πάντα. Θα νικήσει ο ισχυρότερος.

Γ: Καλά και το δίκαιο, το σωστό, το ηθικό;

Α: Πω πω φίλε μου. Σε σας τους Έλληνες αρέσουν οι βαρύγδουπες λέξεις. Άστα αυτά. Κοίτα τα κοριτσάκια. Γαλλιδούλες πρέπει να είναι. Ανεβήκαν στην Ακρόπολη και τη βρήκαν κλειστή. Δεν έχουν τι να κάνουν. Είσαι να τους την πέσουμε;

Γ: Πω πω μεγάλη ντροπή αυτό με την Ακρόπολη, δεν μπορώ να το χωνέψω.

Α: Αλήθεια, γιατί είναι κλειστή;

Γ: Κάνουν διαμαρτυρία οι συμβασιούχοι του Υπουργείου Πολιτισμού.

Α: Οι συμβασιούχοι τι είναι;

Γ: Είναι υπάλληλοι. Προσλαμβάνονται ως προσωρινοί, αλλά στο τέλος μονιμοποιούνται. Απλά τώρα η κυβέρνηση θέλει να τους απολύσει.

Α: Κατάλαβα. Να δουλέψουν θέλουν οι άνθρωποι. Ε, δεν είναι ντροπή. Η κυβέρνηση έχει λεφτά να τους δώσει;

Γ: Τι λεφτά ρε Άλεξ. Στη χρεωκοπία είμαστε.

Α: Επομένως, ούτε η κυβέρνηση φταίει. Για ποιον είναι ντροπή;

Γ: Για όλους μας, ρε γαμώτο. Χρησιμοποιούμε την Ακρόπολη ως μέσο εκβιασμού;

Α: Ε αφού έχετε διαφωνίες, τι θα κάνετε; Θα πάτε στο εξωτερικό να τις λύσετε; Και από ό,τι βλέπω δεν είναι μόνο οι συμβασιούχοι. Όλοι σας κρύβετε πολύ θυμό μέσα σας.

Γ: Ναι ρε Άλεξ, αλλά στην Ακρόπολη, να ούμε;

Α: Τι φοβάσαι; Μήπως παρεξηγηθούν τα μάρμαρα; Ξέρεις τι έχουν δει αυτά στην ιστορία τους;

Γ: Ναι αλλά δε σεβόμαστε τίποτε, αδελφάκι μου. Μέσα στο σπίτι μας, στο σαλόνι μας;

Α: Γιατί οι οικογένειες πού μαλώνουν; Στο σαλόνι μαλώνουν. Αν και, μεταξύ μας Γιάννη, ελπίζω να μην παρεξηγηθείς, αλλά μια απέραντη τουαλέτα την έχετε καταντήσει την Αθήνα.

Γ: Είσαι ξένος και δε με πιάνεις. Ο χώρος είναι ιερός.

Α: Άντε πάλι με τις πομπώδεις λέξεις σας. Ιερός τι σημαίνει;

Γ: Ιερός σημαίνει πάνω από το ανθρώπινο, σημαίνει κοντά στο Θεό.

Α: Ρε, Γιάννη, τώρα που λες για Θεό, μήπως διώκεται η εκκλησία στην Ελλάδα; Είδα χτες στις ειδήσεις ότι είχανε και σύσκεψη οι δεσποτάδες σας. Κάποιος Μητροπολίτης, είναι στη φυλακή για σκάνδαλα, αλλά είναι αθώος λέει. Και ένας άλλος μοναχός κατηγορείται ότι έβαζε χέρι σε ένα μαθητευόμενο παιδί που είχε. Και αυτός αθώος. Καλά, για εξήγησέ μου έχουν βαλθεί να φάνε τους παπάδες;

Γ: Μη το σκαλίζεις το θέμα ρε Άλεξ. Πίστευε και μη ερεύνα. Για πες μου κάτι, όμως, εσένα δε σε πείραξε που ήρθες τόσο δρόμο από την Αμερική και δεν κατάφερες να ανέβεις στην Ακρόπολη;

Α: Στην αρχή με πείραξε. Έχω γυρίσει όλη την Ευρώπη. Είδα το Κολοσσαίο, τον Πύργο του Άιφελ, τον Άγιο Πέτρο, τον Μπιγκ Μπεν. Ήθελα να βγάλω και φωτογραφία στον Παρθενώνα. Να σου πω, όμως, καλύτερα. Και από μακριά που τον είδα το ευχαριστήθηκα. Με έκανε να σκεφτώ.

Γ: Μπα, και τι σκέφτηκες;

Α: Πάλι δε θέλω να παρεξηγηθείς, αλλά όταν πρωτοβλέπει κανείς τον Παρθενώνα νοιώθει μια απογοήτευση. Φαντάσου. Σου λένε από μικρό παιδί ότι είναι το πιο ωραίο κτήριο στον κόσμο. Και ξαφνικά, έρχεσαι εδώ και βλέπεις κάτι μισογκρεμισμένες κολώνες.

Γ: Μισογκρεμισμένες κολώνες ο Παρθενώνας; Βέβηλε, χαζοαμερικάνε! Τι σκέφτηκες, δηλαδή, ότι θέλει βάψιμο, μήπως;

Α: Όχι. Μετά την πρώτη εντύπωση, σκέφτηκα τι τυχερός που είμαι που είμαι νέος.

Γ: Καλά μόνο αυτό σκέφτηκες;

Α: Τι ήθελες να σκεφτώ;

Γ: Ξέρω γω; Ό,τι σκέφτεται όλος ο κόσμος: Για την κλασική αρμονία, για το χρυσό αιώνα του Περικλή, για το θαύμα του Ικτίνου και του Καλλικράτη και του Φειδία, για τις απαλές γραμμές που παίζουν με το αττικό φως, για τη λιτή και απέριττη ομορφιά.

Α: Αυτά δεν τα σκέφτηκες εσύ, Γιάννη. Στα είπε η δασκάλα σου, η κυρία Βιβή, στην Τρίτη Δημοτικού, και εσύ τα παπαγαλίζεις, από τότε. Εγώ που ήμουν ελεύθερος να σκεφτώ ό,τι ήθελα, σκέφτηκα, απλά, πως είμαι τυχερός που είμαι νέος. Μη σε νοιάζει, πάντως, τα γλυπτά τα είδα από κοντά στην Αγγλία, στο Βρετανικό Μουσείο.

Γ: Άλλο έγκλημα αυτό.

Α: Ποιο έγκλημα;

Γ: Πήγε ο Σουλτάνος και πούλησε τα μάρμαρα στον Έλγιν. Σάματις ήταν δικά του;

Α: Το πρόβλημα σου εσένα ποιο είναι, ακριβώς; Ότι τα πούλησε, ή ότι δεν ήταν δικά του;

Γ: Και τα δύο.

Α: Φίλε Γιάννη, σε αυτό τον κόσμο, όλοι πουλάνε κάτι που δεν τους ανήκει. Μήπως εσείς οι νεοέλληνες δείχνετε μεγαλύτερο σεβασμό στην πατρίδα σας, στα δάση, τις θάλασσες, το περιβάλλον;

Γ: Τι θες να πεις τώρα, ρε Αμερικανάκι; Πως σωστά και τίμια έχουν τα μάρμαρα οι Άγγλοι;

Α: Πω πω πάλι με αυτές τις περίεργες λέξεις: σωστά, τίμια. Γίνεσαι κουραστικός. Να σε ρωτήσω, κάτι, τώρα, το Μουσείο της Ακρόπολης γιατί είναι κλειστό; Οι συμβασιούχοι φταίνε και για αυτό;

Γ: Όχι. Το Μουσείο δεν είναι ακόμα έτοιμο. Δηλαδή έτοιμο είναι, αλλά μαλώνουν τα Υπουργεία. Ποιος θα διοργανώσει την τελετή εγκαινίων, πόσο θα κοστίσει, ποιος θα προσκαλέσει τους επισήμους από τα ξένα κράτη. Περιμένουμε να δούμε και αν θα γκρεμίσουν τις πολυκατοικίες.

Α: Ποιες πολυκατοικίες;

Γ: Είναι δύο πολυκατοικίες που χαλάνε τη θέα από το εντευκτήριο του Μουσείου. Προσπαθούν να τις γκρεμίσουν, αλλά το θέμα κολλάει στα δικαστήρια.

Α: Δεν μένουν άνθρωποι μέσα;

Γ: Μένουν: μια γριά, ένας μουσικοσυνθέτης και κάτι άλλοι ξέμπαρκοι. Αλλά φαντάσου τώρα να έχεις φάτσα τις Καρυάτιδες ενώ πίνεις τον καφέ σου στο μουσείο. Άλλη μαγεία.

Α: Φίλε Γιάννη, χάρηκα που γνωριστήκαμε, αλλά θα σε αφήσω. Πρέπει να φύγω.

Γ: Μήπως πρέπει να προλάβεις την πτήση σου; Πρόσεχε ο Προαστιακός δεν πηγαίνει πια στο Αεροδρόμιο, είναι κλειστός.

Α: Όχι. Είμαι νέος. Πρέπει να προλάβω τη ζωή.

Γ: Κρίμα και είναι τόσο πολλά που δεν είπαμε: για την ακρίβεια, για τις συντάξεις, για την εγκληματικότητα, για τη διαφθορά, για τις ευρωεκλογές. Αν και κουτόφραγκος φαίνεσαι καλό παιδί. Να σου πω: 13 Μαϊου πού θα είσαι;

Α: Το Μάιο από τις 10 μέχρι τις 15 θα είμαι στην Ισπανία. Το ακριβές πρόγραμμα δεν το ξέρω ακόμα.

Γ: Πολύ ωραία. Να μην ξεχάσεις να ψηφίσεις το Σάκη στον τελικό της Eurovision.

Σημειώσεις:

1. Mary Beard, “The Parthenon”. Το συνιστώ.

2. Την όμορφη εικόνα για τη ζωολογία, τη χρωστάω στο φίλο Walras.