Σε συνέχεια του κειμένου που αναρτήθηκε από τον φίλο - ας μου επιτρέψει να τον αποκαλώ έτσι-, τον φίλο λοιπόν Protesilao, σας παραθέτω κάποιες ενδιαφέρουσες δηλώσεις που έπεσαν προσφάτως στα χέρια μου. Θέλω να δω ποιος θα τολμήσει να εκφράσει πνεύμα αντιλογίας...
" Τhe Australian Prime Minister (Kevin Rudd ) said :
Muslims who want to live under Islamic Sharia law were told on Wednesday to get out of Australia , as the government targeted radicals in a bid to head off potential terror attacks..
Separately, Rudd angered some Australian Muslims on Wednesday by saying he supported spy agencies monitoring the nation's mosques. Quote:
'IMMIGRANTS, NOT AUSTRALIANS, MUST ADAPT. Take It Or Leave It. I am tired of this nation worrying about whether we are offending some individual or their culture. Since the terrorist attacks on Bali , we have experienced a surge in patriotism by the majority of Australians. '
'This culture has been developed over two centuries of struggles, trials and victories by millions of men and women who have sought freedom'
'We speak mainly ENGLISH, not Spanish, Lebanese, Arabic, Chinese, Japanese, Russian, or any other language. Therefore, if you wish to become part of our society . Learn the language!'
'Most Australians believe in God. This is not some Christian, right wing, political push, but a fact, because Christian men and women, on Christian principles, founded this nation, and this is clearly documented. It is certainly appropriate to display it on the walls of our schools. If God offends you, then I suggest you consider another part of the world as your new home, because God is part of our culture.'
'We will accept your beliefs, and will not question why. All we ask is that you accept ours, and live in harmony and peaceful enjoyment with us.'
'This is OUR COUNTRY, OUR LAND, and OUR LIFESTYLE, and we will allow you every opportunity to enjoy all this. But once you are done complaining, whining, and griping about Our Flag, Our Pledge, Our Christian beliefs, or Our Way of Life, I highly encourage you take advantage of one other great Australian freedom, 'THE RIGHT TO LEAVE'.'
'If you aren't happy here then LEAVE. We didn't force you to come here. You asked to be here. So accept the country YOU accepted.'
Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009
Τρίτη 24 Μαρτίου 2009
Διακήρυξη τορπίλη και ο Ντεντέ...
Γκιαούρης σημαίνει στην τουρκική γλώσσα άπιστος και ήταν υβριστική ονομασία των χριστιανών που είχαν την θεία τύχη να ζουν υπό τον Οθωμανικό ζυγό.
Για μας είναι μια λέξη που συναντήσαμε στα σχολικά εγχειρίδια,πριν βέβαια τους αλλάξουν τον αδόξαστο οι αναθεωρητές-εθνομηδενιστές, άσχετοι και φυτεμένοι ιστορικοί τύπου Ρεπούση.
Ο Αμπντουλχαλίμ Ντεντέ είναι μειονοτικός δημοσιογράφος, στην Θράκη.Χρόνια τώρα τα ελληνικά ΜΜΕ μας τον παρουσιάζουν σαν μετριοπαθή και φιλειρηνικό άνθρωπο.Στο βίντεο θα δείτε τον "μετριοπαθή" αυτό άνθρωπο να βγάζει λόγο ενόψει των ελληνικών εκλογών του 2007,όπου μέσα σε ένα παραλήρημα εθνικιστικού μίσους παροτρύνει τους ομοθρήσκους του να μην ψηφίζουν "γκιαούρηδες".
Προ ετών παραλογιζόμενοι πολιτικοί,δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί(λίγοι είναι ευρέως γνωστοί,τους υπόλοιπους τους έβαλαν για μπούγιο,για κομπάρσους)υπέγραψαν ένα ιλαρό κείμενο όπου ζητούσαν από την Ελληνική Πολιτεία να ζητήσει επισήμως συγνώμη για την σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Ναι,ναι καλά διαβάσατε να ζητήσει η Ελλάδα συγνώμη για την σφάγη μουσουλμάνων στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη.Τα επιχειρήματα γέματα ψέμματα και παραλογισμούς. Και καλά οι υπογράψαντες (Σ.Μάνος,Α.Ανδριανόπουλος Ν.Δήμου, Π.Κουναλάκης, Ν.Μπίστης και οι κομπάρσοι) δεν ντράπηκαν να βάλουν την υπογραφή τους σε τέτοιο κατάπτυστο κείμενο. Δεν ντράπηκαν να ζητήσουν τον εξευτελισμό της πατρίδας τους.Δεν ντράπηκαν να βάλουν το όνομα τους δίπλα στον Βοσκόπουλο, ο οποίος είναι αρχηγός του Ουράνιου Τόξου(=κομματίδιο που προπαγανδίζει τις θέσεις των Σκοπίων στην Ελλάδα και παίρνει ελάχιστες χιλιάδες ψήφους).Τουλάχιστον δεν ντράπηκαν να βάλουν το όνομά τους δίπλα στον γκρίζο-λύκο Ντεντέ;
Το κείμενο τορπίλη εναντίον της Ελλάδας:http://www.bulls.gr/read_op.php?oid=1276&mid=192 και οι υπογραφές...Εύγε πεμπτοφαλαγγίτες!
Ακολουθεί το βίντεο του συνυπογράψαντος Ντεντέ...
Για μας είναι μια λέξη που συναντήσαμε στα σχολικά εγχειρίδια,πριν βέβαια τους αλλάξουν τον αδόξαστο οι αναθεωρητές-εθνομηδενιστές, άσχετοι και φυτεμένοι ιστορικοί τύπου Ρεπούση.
Ο Αμπντουλχαλίμ Ντεντέ είναι μειονοτικός δημοσιογράφος, στην Θράκη.Χρόνια τώρα τα ελληνικά ΜΜΕ μας τον παρουσιάζουν σαν μετριοπαθή και φιλειρηνικό άνθρωπο.Στο βίντεο θα δείτε τον "μετριοπαθή" αυτό άνθρωπο να βγάζει λόγο ενόψει των ελληνικών εκλογών του 2007,όπου μέσα σε ένα παραλήρημα εθνικιστικού μίσους παροτρύνει τους ομοθρήσκους του να μην ψηφίζουν "γκιαούρηδες".
Προ ετών παραλογιζόμενοι πολιτικοί,δημοσιογράφοι και πανεπιστημιακοί(λίγοι είναι ευρέως γνωστοί,τους υπόλοιπους τους έβαλαν για μπούγιο,για κομπάρσους)υπέγραψαν ένα ιλαρό κείμενο όπου ζητούσαν από την Ελληνική Πολιτεία να ζητήσει επισήμως συγνώμη για την σφαγή της Σρεμπρένιτσα. Ναι,ναι καλά διαβάσατε να ζητήσει η Ελλάδα συγνώμη για την σφάγη μουσουλμάνων στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη.Τα επιχειρήματα γέματα ψέμματα και παραλογισμούς. Και καλά οι υπογράψαντες (Σ.Μάνος,Α.Ανδριανόπουλος Ν.Δήμου, Π.Κουναλάκης, Ν.Μπίστης και οι κομπάρσοι) δεν ντράπηκαν να βάλουν την υπογραφή τους σε τέτοιο κατάπτυστο κείμενο. Δεν ντράπηκαν να ζητήσουν τον εξευτελισμό της πατρίδας τους.Δεν ντράπηκαν να βάλουν το όνομα τους δίπλα στον Βοσκόπουλο, ο οποίος είναι αρχηγός του Ουράνιου Τόξου(=κομματίδιο που προπαγανδίζει τις θέσεις των Σκοπίων στην Ελλάδα και παίρνει ελάχιστες χιλιάδες ψήφους).Τουλάχιστον δεν ντράπηκαν να βάλουν το όνομά τους δίπλα στον γκρίζο-λύκο Ντεντέ;
Το κείμενο τορπίλη εναντίον της Ελλάδας:http://www.bulls.gr/read_op.php?oid=1276&mid=192 και οι υπογραφές...Εύγε πεμπτοφαλαγγίτες!
Ακολουθεί το βίντεο του συνυπογράψαντος Ντεντέ...
Σάββατο 21 Μαρτίου 2009
O Krugman και ο Θανάσης
Tα οικονομικά δεν τα πολυκατέχω. Τον Paul Krugman δεν τον γνώριζα. Μέχρι πέρσι που έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του «Η συνείδηση ενός προοδευτικού» (αγγλιστί Τhe conscience of a liberal). Ωραίο και ιδιαίτερα κατατοπιστικό. Είναι μια περιπλάνηση στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ μέσα από το πρίσμα της εκάστοτε οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκε στην Αμερική και με έμφαση στις κοινωνικές επιπτώσεις της πολιτικής αυτής. Το βιβλίο προσφέρει επίσης στον αμύητο αναγνώστη μια χαρτογράφηση των πολιτικών και ιδεολογικών δυνάμεων και μια περιγραφή των ιδεολογικών συγκρούσεων γύρω από θέματα όπως το κράτος πρόνοιας, το συστήμα υγείας και ασφάλισης κλπ.
Ο Κrugman βασικά επιτίθεται στους νεοφιλελεύθερους ταλιμπάν. Περιγράφει τα δείνα που συσώρευσε η ιδεολήψια που με μπροστάρη τον Reagan εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ και μετά σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Είναι οπαδός του κράτους πρόνοιας, της φορολογίας στα υψηλά εισοδήματα και νοσταλγός του Νew Deal και του Ρούσβελτ.
Στο σύντομο βιογραφικό του σημείωμα διαβάζει κανείς ότι σήμερα είναι καθηγητής οικονομικών και διεθνών σχέσεων στο Πρίνστον και αρθρογραφεί στους Νew York Times. Φαίνεται ότι πρόσφατα του απονεμήθηκε το Νόμπελ Οικονομικών, το οποίο-δεν είμαι απόλυτα σίγουρος-δεν έχει την αίγλη και την σημασία που έχουν τα άλλα βραβεία Νόμπελ. Το θέσπισε το 1969 η τράπεζα της Σουηδίας και παραμένει έκτοτε στην σκιά των κλασσικών Νόμπελ. Πάντως ήταν μια τιμητική διάκριση για τον Κrugman, ο οποίος όμως ήταν ούτως ή άλλως αναγνώρισμενος από το συνάφι του.
Προ ημερών επισκέφτηκε την Ελλάδα. Έδωσε διάλεξη, συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό και η επίσκεψη του έγινε θέμα στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες. Στην χώρα όμως που τα επόμενα χρόνια θα κυβερνήσουν οι κκ Γιώργος Παπανδρέου και Ντόρα Μπακογιάννη (ναι,ναι που να χτυπιέστε κάτω αυτό είναι το μέλλον σας ό,τι και να κάνετε) γίνονται υπουργοί και μάλιστα οικονομικών άτομα σαν τον γίγαντα Θανάση Μπούρα. Δεν τον ξέρετε; Καλά κάνετε. Δεν χάνετε τίποτα. Ανοίγω μια μικρή παρένθεση: Τυπικός πολιτικός της εποχής μας με φάτσα που φωνάζει «κάνω ρουσφέτια» που υπό άλλες σοβαρότερες συνθήκες δεν θα πέρναγε ούτε το κατώφλι υπουργείου. Όμως από εδώ και μπρος τέτοιοι θα μας κυβερνούν. Γιατί ποιός σοβαρός άνθρωπος δέχεται να πολιτευτεί και να ενταχθεί σε ένα πολιτικό σύστημα που έχει την κλοπή των χρημάτων του ελληνικού λαού ως έμβλημα; Η μπάζα(για να χτίσουμε κανά σπιτάκι, να έχουμε χρήμα για εξαγορά δημοσιογράφων και να ικανοποιήσουμε γενικά το ξελιγωμένο μάτι μας) είναι το όνειρο κάθε πολιτικάντη, όπως και των αρουραίων που τους ακολουθούν και στελεχώνουν ως τερμίτες τον κρατικό μηχανισμό. Αυτοί οι τελευταίοι βέβαια προορίζονται για μικρότερες μπάζες. Είναι λιγούρια β’ κατηγορίας.
Πάμε πίσω λοιπόν στον Κrugman και στον Θανάση. Ο Θανάσης υπουργός Οικονομικών της χώρας σας, θυμίζω, αγορεύει στην Βουλή-κανονικά θα έπρεπε να την σφουγγαρίζει-και αναφέρεται στην επίσκεψη του διάσημου οικονομολόγου…Απολαύστε τον!
Ο Κrugman βασικά επιτίθεται στους νεοφιλελεύθερους ταλιμπάν. Περιγράφει τα δείνα που συσώρευσε η ιδεολήψια που με μπροστάρη τον Reagan εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ και μετά σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Είναι οπαδός του κράτους πρόνοιας, της φορολογίας στα υψηλά εισοδήματα και νοσταλγός του Νew Deal και του Ρούσβελτ.
Στο σύντομο βιογραφικό του σημείωμα διαβάζει κανείς ότι σήμερα είναι καθηγητής οικονομικών και διεθνών σχέσεων στο Πρίνστον και αρθρογραφεί στους Νew York Times. Φαίνεται ότι πρόσφατα του απονεμήθηκε το Νόμπελ Οικονομικών, το οποίο-δεν είμαι απόλυτα σίγουρος-δεν έχει την αίγλη και την σημασία που έχουν τα άλλα βραβεία Νόμπελ. Το θέσπισε το 1969 η τράπεζα της Σουηδίας και παραμένει έκτοτε στην σκιά των κλασσικών Νόμπελ. Πάντως ήταν μια τιμητική διάκριση για τον Κrugman, ο οποίος όμως ήταν ούτως ή άλλως αναγνώρισμενος από το συνάφι του.
Προ ημερών επισκέφτηκε την Ελλάδα. Έδωσε διάλεξη, συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό και η επίσκεψη του έγινε θέμα στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες. Στην χώρα όμως που τα επόμενα χρόνια θα κυβερνήσουν οι κκ Γιώργος Παπανδρέου και Ντόρα Μπακογιάννη (ναι,ναι που να χτυπιέστε κάτω αυτό είναι το μέλλον σας ό,τι και να κάνετε) γίνονται υπουργοί και μάλιστα οικονομικών άτομα σαν τον γίγαντα Θανάση Μπούρα. Δεν τον ξέρετε; Καλά κάνετε. Δεν χάνετε τίποτα. Ανοίγω μια μικρή παρένθεση: Τυπικός πολιτικός της εποχής μας με φάτσα που φωνάζει «κάνω ρουσφέτια» που υπό άλλες σοβαρότερες συνθήκες δεν θα πέρναγε ούτε το κατώφλι υπουργείου. Όμως από εδώ και μπρος τέτοιοι θα μας κυβερνούν. Γιατί ποιός σοβαρός άνθρωπος δέχεται να πολιτευτεί και να ενταχθεί σε ένα πολιτικό σύστημα που έχει την κλοπή των χρημάτων του ελληνικού λαού ως έμβλημα; Η μπάζα(για να χτίσουμε κανά σπιτάκι, να έχουμε χρήμα για εξαγορά δημοσιογράφων και να ικανοποιήσουμε γενικά το ξελιγωμένο μάτι μας) είναι το όνειρο κάθε πολιτικάντη, όπως και των αρουραίων που τους ακολουθούν και στελεχώνουν ως τερμίτες τον κρατικό μηχανισμό. Αυτοί οι τελευταίοι βέβαια προορίζονται για μικρότερες μπάζες. Είναι λιγούρια β’ κατηγορίας.
Πάμε πίσω λοιπόν στον Κrugman και στον Θανάση. Ο Θανάσης υπουργός Οικονομικών της χώρας σας, θυμίζω, αγορεύει στην Βουλή-κανονικά θα έπρεπε να την σφουγγαρίζει-και αναφέρεται στην επίσκεψη του διάσημου οικονομολόγου…Απολαύστε τον!
Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009
Όπου να ΄ναι, θα το σφυρίξει
Δεν υπάρχει τίποτε πιο τραγικό (με την κυριολεκτική/θεατρική έννοια) από μία κυβέρνηση που βρίσκεται στα τελευταία της. Ό,τι και να κάνει βρίσκει σύσσωμη την κοινή γνώμη απέναντί της. Ο αντιπολιτευόμενος τύπος δε βάζει γλώσσα μέσα. Ο συμπολιτευόμενος τύπος στην αρχή θυμίζει πατέρα που ο γιος του μένει στα μαθηματικά («Πω πω τι ντροπή. Παιδί είναι τι να κάνουμε;») και μετά σιγά-σιγά το γυρίζει και αυτός στην αντιπολίτευση, σε μια προσπάθεια να γλυτώσει τη γελοιοποίηση και να περισώσει και κάποιο μερίδιο αγοράς.
Το ενδιαφέρον είναι πως αυτή η ασθένεια δε φαίνεται να έχει καμία σχέση με την αντικειμενική πορεία της κυβέρνησης. Πάρτε τα δύο πιο πρόσφατα ελληνικά παραδείγματα (ΠΑΣΟΚ 1989 και ΠΑΣΟΚ 2004). Και στις δύο περιπτώσεις, για δύο τουλάχιστον χρόνια πριν τις εκλογές, το υπουργικό συμβούλιο έπαιζε το ρόλο της Ορνέλα Μούτι στο «Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου». Και, όμως, ενώ την πρώτη φορά, όντως, η κατάσταση τους είχε φύγει από τον έλεγχο (Gracias Koskota, που έλεγε και ο Χάρρυ Κλυν), η κυβέρνηση Σημίτη θα έπρεπε να μείνει ως μία από τις πιο παραγωγικές στην νεότερη ελληνική ιστορία (Ολυμπιακοί, δημόσια έργα, Euro, ιδιωτικοποιήσεις, 17 Νοέμβρη).
Οι επικρίσεις του τύπου και η δυσφορία της κοινής γνώμης δεν είναι η μόνη ένδειξη ότι το ματς βρίσκεται στις καθυστερήσεις και ότι η αλλαγή εξουσίας είναι θέμα χρόνου. Εξίσου χαρακτηριστική είναι η ηττοπάθεια των υψηλόβαθμων στελεχών. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα, και εδώ, από τον Κώστα Σημίτη. Εγώ αν ήμουν στη θέση του το Μάρτιο του 2004 θα είχα βγει στις τηλεοράσεις και θα έλεγα: «Άντε και απαυτωθείτε. Σας έβαλα στην ΟΝΕ, σας έφτιαξα αεροδρόμιο και οδικό δίκτυο που το ζηλεύει και η Γερμανία, είμαστε έτοιμοι να διοργανώσουμε υπερολυμπιάδα και ο Κουφοντίνας είναι στη φυλακή. Ντάξει εγώ ο ίδιος είμαι λίγο κακομούτσουνος και έχει πέσει γερό φαγοπότι επί των ημερών μου αλλά α. ούτε και ο άλλος είναι κανας Νίκος Παπαδάκης και β. όποιος νομίζει ότι μπορεί να καταπολεμήσει τη διαφθορά στην Ελλάδα είναι γελασμένος». Αντί αυτού παρέδωσε με συνοπτικές διαδικασίες, σα βρεγμένη γάτα, την αρχηγία. Μόνο συγγνώμη δε μας ζήτησε.
Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση Καραμανλή είναι η χειρότερη όλων των εποχών. Η αλήθεια είναι ότι μια απογοήτευση (hangover που λέμε στα ελληνικά) ήταν αναμενόμενη μετά τους Ολυμπιακούς. Επειδή φαντάζομαι ότι ο ανηψιός ενός θρύλου, θα ανησυχεί ιδιαίτερα για την υστεροφημία του, θεωρώ πως η ιστορία θα του φερθεί με κατανόηση. Ιδιαίτερα αν η κρίση που διανύουμε κρατήσει δυο-τρια χρόνια ακόμα, ο Καραμανλής Jr το 2030 θα δηλώνει ότι είχε τρομερό σχέδιο και όραμα, αλλά δεν του επέτρεψαν οι διεθνείς συγκυρίες να το εφαρμόσει. Στην Ελλάδα είμαστε και αγαπησιάρηδες. Συγχωρούμε εύκολα. Εδώ κυκλοφορεί ελεύθερος ο Παττακός, στον Κωστάκη θα κρατήσουμε κακία;
Αυτός που ίσως θα έπρεπε να ανησυχεί περισσότερο είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Συνήθως, όσο πιο θνησιγενής είναι μια κυβέρνηση, τόσο καλύτερος δείχνει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης. Μας θυμάμαι 16 χρονών στο Σύνταγμα να αποθεώνουμε το Μητσοτάκη (υπήρχε και ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Ξαρχάκου). Το 2004 ο Κώστας Καραμανλής (ένας εντελώς άπειρος πολιτικός με μόνο προσόν το επώνυμό του, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους) παρουσιαζόταν ως ο Μεσσίας που θα επανιδρύσει το κράτος. Ο Κολοσσός δεν έχει ιδιαίτερες γνώσεις ιστορίας, αλλά θα εικάσω πως λίγοι Έλληνες πολιτικοί είχαν μεγαλύτερη υπουργική εμπειρία από τον κ. Παπανδρέου πριν πρωθυπουργοποιηθούν. Ήταν Υπουργός Παιδείας, όταν ήμουν ακόμα στο Γυμνάσιο. Και, όμως, ακόμα και ανάμεσα στα στελέχη και τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, με την κυβέρνηση να έχει μπει ανεπιστρεπτί στο τελικό στάδιο του πανικού και της γκάφας, δεν φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερος ενθουσιασμός για την προοπτική να αναλάβει το «παιντί», που λέγαμε και στα 80s, την εξουσία.
Οι δημοσκοπήσεις, πάντως, δείχνουν ότι κάποια στιγμή στα επόμενα δύο χρόνια θα γίνει πρωθυπουργός. Θα είναι η τρίτη γενιά της οικογένειας Παπανδρέου˙ τεράστιο ρεκόρ όταν η βασιλική οικογένεια μετά βίας κράτησε τέσσερεις. Μεταξύ μας δεν νομίζω ότι έχει καμιά ιδιαίτερη πρεμούρα. Θα μου πεις τι άλλο να έκανε; Πρόεδρος σε Τράπεζα; Σύμβουλος περιβάλλοντος; Βετεράνος τριαθλητής; Σε μια χώρα όπου όλοι φαντασιώνονται αξιώματα και τίτλους, ίσως είναι υγιές ότι ο επόμενος κυβερνήτης μας θα είναι ένας άνθρωπος που δείχνει να έχει μπει κατά λάθος στην πολιτική. Έτσι και αλλιώς υψηλές απαιτήσεις ως λαός δεν έχουμε: Να διατηρηθούν τα ισχύοντα σύνορα του ελληνικού κράτους (άντε για μια βραχονησίδα δε θα χαλάσουμε τις καρδιές μας) και πού και πού να κερδίζουμε και κανά Εurobasket ή καμιά Εurovision. Τα άλλα θα τα βολέψουμε μόνοι μας.
Μια τελευταία συμβουλή για τα μέλη της κυβέρνησης: χαλαρώστε. Εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση δε σώζεται. Δεν πα να πέσει το spread με το Γερμανικό ομόλογο στο μηδέν, δεν πα να μπει ο ελληνικός στρατός στην Κωνσταντινούπολη, άπαξ και κολλήσεις το μικρόβιο της γκαντεμιάς η πορεία ειναι προδιαγεγραμμένη. Για την ώρα καλά το πάτε, που λέει και ο Γεωργίου: Συνεχής στήριξη στον πρωθυπουργό, χαμηλό προφίλ και όχι πολλές εμφανίσεις σε κανάλια και εφημερίδες. Άντε να περάσει, όπως, όπως η επόμενη πενταετία και μετά θα έρθει, και πάλι, η δική σας σειρά να ξεσαλώσετε. Είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό το να είσαι αντιπολίτευση σε μια κυβέρνηση που μετράει αντίστροφα. «Εδώ και τώρα εκλογές», «αποτύχατε, φύγετε» και όλα τα σχετικά. Και όλοι εσείς που σήμερα είστε ο γενικός περίγελως για τα σκάνδαλα, την εγκληματικότητα, την ακρίβεια, τον Παλιοκώστα κλπ θα φαντάζετε ως η μόνη φερέγγυα πρόταση για να γλυτώσει «ο τόπος» από την καταστροφή.
Προς Θεού, όχι στην απλή αναλογική. Η χώρα χρειάζεται ισχυρές κυβερνήσεις.
Το ενδιαφέρον είναι πως αυτή η ασθένεια δε φαίνεται να έχει καμία σχέση με την αντικειμενική πορεία της κυβέρνησης. Πάρτε τα δύο πιο πρόσφατα ελληνικά παραδείγματα (ΠΑΣΟΚ 1989 και ΠΑΣΟΚ 2004). Και στις δύο περιπτώσεις, για δύο τουλάχιστον χρόνια πριν τις εκλογές, το υπουργικό συμβούλιο έπαιζε το ρόλο της Ορνέλα Μούτι στο «Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου». Και, όμως, ενώ την πρώτη φορά, όντως, η κατάσταση τους είχε φύγει από τον έλεγχο (Gracias Koskota, που έλεγε και ο Χάρρυ Κλυν), η κυβέρνηση Σημίτη θα έπρεπε να μείνει ως μία από τις πιο παραγωγικές στην νεότερη ελληνική ιστορία (Ολυμπιακοί, δημόσια έργα, Euro, ιδιωτικοποιήσεις, 17 Νοέμβρη).
Οι επικρίσεις του τύπου και η δυσφορία της κοινής γνώμης δεν είναι η μόνη ένδειξη ότι το ματς βρίσκεται στις καθυστερήσεις και ότι η αλλαγή εξουσίας είναι θέμα χρόνου. Εξίσου χαρακτηριστική είναι η ηττοπάθεια των υψηλόβαθμων στελεχών. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα, και εδώ, από τον Κώστα Σημίτη. Εγώ αν ήμουν στη θέση του το Μάρτιο του 2004 θα είχα βγει στις τηλεοράσεις και θα έλεγα: «Άντε και απαυτωθείτε. Σας έβαλα στην ΟΝΕ, σας έφτιαξα αεροδρόμιο και οδικό δίκτυο που το ζηλεύει και η Γερμανία, είμαστε έτοιμοι να διοργανώσουμε υπερολυμπιάδα και ο Κουφοντίνας είναι στη φυλακή. Ντάξει εγώ ο ίδιος είμαι λίγο κακομούτσουνος και έχει πέσει γερό φαγοπότι επί των ημερών μου αλλά α. ούτε και ο άλλος είναι κανας Νίκος Παπαδάκης και β. όποιος νομίζει ότι μπορεί να καταπολεμήσει τη διαφθορά στην Ελλάδα είναι γελασμένος». Αντί αυτού παρέδωσε με συνοπτικές διαδικασίες, σα βρεγμένη γάτα, την αρχηγία. Μόνο συγγνώμη δε μας ζήτησε.
Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση Καραμανλή είναι η χειρότερη όλων των εποχών. Η αλήθεια είναι ότι μια απογοήτευση (hangover που λέμε στα ελληνικά) ήταν αναμενόμενη μετά τους Ολυμπιακούς. Επειδή φαντάζομαι ότι ο ανηψιός ενός θρύλου, θα ανησυχεί ιδιαίτερα για την υστεροφημία του, θεωρώ πως η ιστορία θα του φερθεί με κατανόηση. Ιδιαίτερα αν η κρίση που διανύουμε κρατήσει δυο-τρια χρόνια ακόμα, ο Καραμανλής Jr το 2030 θα δηλώνει ότι είχε τρομερό σχέδιο και όραμα, αλλά δεν του επέτρεψαν οι διεθνείς συγκυρίες να το εφαρμόσει. Στην Ελλάδα είμαστε και αγαπησιάρηδες. Συγχωρούμε εύκολα. Εδώ κυκλοφορεί ελεύθερος ο Παττακός, στον Κωστάκη θα κρατήσουμε κακία;
Αυτός που ίσως θα έπρεπε να ανησυχεί περισσότερο είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Συνήθως, όσο πιο θνησιγενής είναι μια κυβέρνηση, τόσο καλύτερος δείχνει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης. Μας θυμάμαι 16 χρονών στο Σύνταγμα να αποθεώνουμε το Μητσοτάκη (υπήρχε και ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Ξαρχάκου). Το 2004 ο Κώστας Καραμανλής (ένας εντελώς άπειρος πολιτικός με μόνο προσόν το επώνυμό του, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους) παρουσιαζόταν ως ο Μεσσίας που θα επανιδρύσει το κράτος. Ο Κολοσσός δεν έχει ιδιαίτερες γνώσεις ιστορίας, αλλά θα εικάσω πως λίγοι Έλληνες πολιτικοί είχαν μεγαλύτερη υπουργική εμπειρία από τον κ. Παπανδρέου πριν πρωθυπουργοποιηθούν. Ήταν Υπουργός Παιδείας, όταν ήμουν ακόμα στο Γυμνάσιο. Και, όμως, ακόμα και ανάμεσα στα στελέχη και τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, με την κυβέρνηση να έχει μπει ανεπιστρεπτί στο τελικό στάδιο του πανικού και της γκάφας, δεν φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερος ενθουσιασμός για την προοπτική να αναλάβει το «παιντί», που λέγαμε και στα 80s, την εξουσία.
Οι δημοσκοπήσεις, πάντως, δείχνουν ότι κάποια στιγμή στα επόμενα δύο χρόνια θα γίνει πρωθυπουργός. Θα είναι η τρίτη γενιά της οικογένειας Παπανδρέου˙ τεράστιο ρεκόρ όταν η βασιλική οικογένεια μετά βίας κράτησε τέσσερεις. Μεταξύ μας δεν νομίζω ότι έχει καμιά ιδιαίτερη πρεμούρα. Θα μου πεις τι άλλο να έκανε; Πρόεδρος σε Τράπεζα; Σύμβουλος περιβάλλοντος; Βετεράνος τριαθλητής; Σε μια χώρα όπου όλοι φαντασιώνονται αξιώματα και τίτλους, ίσως είναι υγιές ότι ο επόμενος κυβερνήτης μας θα είναι ένας άνθρωπος που δείχνει να έχει μπει κατά λάθος στην πολιτική. Έτσι και αλλιώς υψηλές απαιτήσεις ως λαός δεν έχουμε: Να διατηρηθούν τα ισχύοντα σύνορα του ελληνικού κράτους (άντε για μια βραχονησίδα δε θα χαλάσουμε τις καρδιές μας) και πού και πού να κερδίζουμε και κανά Εurobasket ή καμιά Εurovision. Τα άλλα θα τα βολέψουμε μόνοι μας.
Μια τελευταία συμβουλή για τα μέλη της κυβέρνησης: χαλαρώστε. Εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση δε σώζεται. Δεν πα να πέσει το spread με το Γερμανικό ομόλογο στο μηδέν, δεν πα να μπει ο ελληνικός στρατός στην Κωνσταντινούπολη, άπαξ και κολλήσεις το μικρόβιο της γκαντεμιάς η πορεία ειναι προδιαγεγραμμένη. Για την ώρα καλά το πάτε, που λέει και ο Γεωργίου: Συνεχής στήριξη στον πρωθυπουργό, χαμηλό προφίλ και όχι πολλές εμφανίσεις σε κανάλια και εφημερίδες. Άντε να περάσει, όπως, όπως η επόμενη πενταετία και μετά θα έρθει, και πάλι, η δική σας σειρά να ξεσαλώσετε. Είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό το να είσαι αντιπολίτευση σε μια κυβέρνηση που μετράει αντίστροφα. «Εδώ και τώρα εκλογές», «αποτύχατε, φύγετε» και όλα τα σχετικά. Και όλοι εσείς που σήμερα είστε ο γενικός περίγελως για τα σκάνδαλα, την εγκληματικότητα, την ακρίβεια, τον Παλιοκώστα κλπ θα φαντάζετε ως η μόνη φερέγγυα πρόταση για να γλυτώσει «ο τόπος» από την καταστροφή.
Προς Θεού, όχι στην απλή αναλογική. Η χώρα χρειάζεται ισχυρές κυβερνήσεις.
Κυριακή 15 Μαρτίου 2009
Other People's Money; Σκεφτείτε Το Άλλη Μια Φορά
Με το θέμα των “golden boys” ασχοληθήκαμε αναλυτικά στο προηγούμενο post.
Ουσιαστικά, το θέμα κλείνει αποδεχόμενοι απλά τη διαφορετικότητα στη νοοτροπία και στο τρόπο λειτουργίας του δημοσίου τομέα σε σχέση με τον ιδιωτικό.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα έχουμε φτάσει να θεωρούμε ότι κάθε δημόσια υπηρεσία πρακτικά δικαιολογείται να μη λειτουργεί σωστά. Για μένα αυτή η προσέγγιση και λανθασμένη είναι αλλά και βλαβερή καθώς ουσιαστικά οδηγεί στη διαιώνιση αυτής της κατάστασης.
Ευθύνη για αυτό έχουν όλοι. Έχουν σαφώς όλες οι κυβερνήσεις που δημιούργησαν και γιγάντωσαν το δημόσιο τομέα. Σαφώς τα ΜΜΕ που κριτικάρουν επιφανειακά αλλά ποτέ δεν έχουν σταθεί στο πλευρό πολιτικών που είχαν τη διάθεση να πάρουν ριζικά μέτρα για την ορθολογικοποίηση του δημοσίου τομέα. Και βέβαια, last but not least, φταίμε σαφώς οι πολίτες. Ο νεοέλληνας αντιμετωπίζει το δημόσιο είτε με αδιαφορία (που δεν θα έπρεπε με δεδομένο ότι ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί χρηματοδοτούμε τη λειτουργία του δημόσιου τομέα) είτε ως Ελντοράντο για ημι-παράνομες επιχειρηματικές δραστηριότητες , παρασιτικού τύπου.
Σε κανένα άλλο κράτος, δεν υπάρχει τόση άγνοια και αδιαφορία των πολιτών για τον τρόπο που ξοδεύονται τα λεφτά τους. Αυτή η διαπίστωση δεν είναι στο ελάχιστο υπερβολική. Το παράδειγμα με την κρατική βοήθεια στις τράπεζες είναι χαρακτηριστικό.
Ακόμα και άνθρωποι του τραπεζικού κλάδου, δεν γνωρίζουν τις βασικές παραμέτρους παροχής της βοήθειας αυτής. Είναι αμφίβολο αν ο μέσος πολίτης γνωρίζει το ποσό της βοήθειας και τις τράπεζες – αποδέκτες.
Με δεδομένο πάντως το ποσό της βοήθειας (περίπου 28.000.000.000 Ευρώ), το ενδιαφέρον του μέσου πολίτη θα έπρεπε να ήταν μεγαλύτερο. Άλλο ένα παράδειγμα αναντιστοιχίας μεγεθών και ενδιαφέροντος σε αυτήν την χώρα. Κάνουμε ολόκληρες ιστορίες για 1 και 2 εκατομμύρια ευρώ και για την τεράστια αυτή επένδυση κοιμόμαστε.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μου βρείτε ένα ικανοποιητικό ποσοστό Ελλήνων που να γνωρίζει πότε θα πάρουμε πίσω τα λεφτά μας από τις Τράπεζες, με τη απόδοση και με ποιους όρους.
Ακόμα και η κυβέρνηση έδωσε την εντύπωση ότι αντιμετωπίζει το θέμα μάλλον διαδικαστικά. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από την ταχύτατη και χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό επιλογή των ανθρώπων που θα επιβλέπουν αυτήν την τεράστια επένδυση.
Και η αντιπολίτευση έχει σαφώς ευθύνες. Ο ρόλος της είναι η εποικοδομητική κριτική της κυβέρνησης και εδώ υπήρχε σαφώς η ανάγκη άσκησης πίεσης στην κυβέρνηση για περισσότερες πληροφορίες.
Τέλος, και οι εφημερίδες και τα λοιπά ΜΜΕ, έχουν ευθύνη. Αφιερώνουν σελίδες επί σελίδων στο κάθε διάττοντα αστέρα της Ελληνικής επιχειρηματικής σκηνής αλλά η επιλογή και το who is who των εκπροσώπων της κυβέρνησης στα ΔΣ των Τραπεζών πέρασαν σε μονόστηλο.
Στην Ελλάδα της μηδαμινής συλλογικής κουλτούρας, της μαύρης οικονομίας, των παρασιτικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και των διαβρωμένων ΜΜΕ, καλώς ή κακώς, η μόνη ελπίδα για ένα πιο ορθολογικό και πιο αποτελεσματικό κράτος μπορεί να έρθει μόνο από την πολιτική εξουσία.
Έγινε στο παρελθόν επί ΠΑΣΟΚ (με την ίδρυση του ΑΣΕΠ από τον Αναστάση Πεπονή και των ΚΕΠ από το Σταύρο Μπένο) και ελπίζουμε να δούμε ανάλογες πρωτοβουλίες και στο μέλλον. Η πρόσφατη πρωτοβουλία της κυβέρνησης Καραμανλή για την επιβολή πλαφόν στις αμοιβές των κρατικών στελεχών είναι σαφώς ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση (αρκεί να φροντίσει να κλείσει ερμητικά και τα πορτο-παράθυρα).
Άλλωστε για τους παραγωγικούς και ικανούς πολίτες, οι αμοιβές αυτές ήταν μια πρόκληση. Δεν διαφωνεί κανείς ότι τα στελέχη πρέπει να αμείβονται αλλά η λογική λέει ότι θα πρέπει να λαμβάνουν όσα και σε αντίστοιχη θέση στον ιδιωτικό τομέα (και πιθανώς και ελαφρώς λιγότερα με δεδομένο ότι λειτουργούν σε μια προστατευμένη αγορά).
Στην αδιέξοδη κατά τα φαινόμενα αυτή κατάσταση, ίσως αυτό που τελικά μας λείπει είναι η πίστη στη δύναμη του μέσου πολίτη.. Για μια ακόμα φορά, φοβάμαι πως θα καταλήξουμε να ελπίζουμε (ουτοπικά) και να προσδοκούμε την αφύπνιση της σιωπηλής, κοινωνικής πλειοψηφίας. Ως τότε, η μειοψηφία της ρεμούλας και της λαμογιάς θα επικρατεί με τη στήριξη διεφθαρμένων και αχόρταγων πολιτικών.
Θα αντιμετωπίζουμε τα επεισόδια με θεωρητική αγανάκτηση και των ελπίδα να μην πλησιάσουν τις περιουσίες μας.. Θα γίνουν άραγε ποτέ μαζικές διαδηλώσεις ενάντια σε όσους τα σπάνε κατά συρροή; Θα έπρεπε αλλά αμφιβάλλω.
Νομίζω ότι μόνο όταν βρεθεί η πολιτική ηγεσία που θα εμφυτεύσει στον πολίτη το αίσθημα ενός δίκαιου και αποτελεσματικού κράτους, θα ξυπνήσει και ο πολίτης για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του. Και αυτή η συμμαχία κράτους – πολιτών είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να εκλείψουν μια και καλή όσα δυσάρεστα βλέπουμε καθημερινά.
Ουσιαστικά, το θέμα κλείνει αποδεχόμενοι απλά τη διαφορετικότητα στη νοοτροπία και στο τρόπο λειτουργίας του δημοσίου τομέα σε σχέση με τον ιδιωτικό.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα έχουμε φτάσει να θεωρούμε ότι κάθε δημόσια υπηρεσία πρακτικά δικαιολογείται να μη λειτουργεί σωστά. Για μένα αυτή η προσέγγιση και λανθασμένη είναι αλλά και βλαβερή καθώς ουσιαστικά οδηγεί στη διαιώνιση αυτής της κατάστασης.
Ευθύνη για αυτό έχουν όλοι. Έχουν σαφώς όλες οι κυβερνήσεις που δημιούργησαν και γιγάντωσαν το δημόσιο τομέα. Σαφώς τα ΜΜΕ που κριτικάρουν επιφανειακά αλλά ποτέ δεν έχουν σταθεί στο πλευρό πολιτικών που είχαν τη διάθεση να πάρουν ριζικά μέτρα για την ορθολογικοποίηση του δημοσίου τομέα. Και βέβαια, last but not least, φταίμε σαφώς οι πολίτες. Ο νεοέλληνας αντιμετωπίζει το δημόσιο είτε με αδιαφορία (που δεν θα έπρεπε με δεδομένο ότι ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί χρηματοδοτούμε τη λειτουργία του δημόσιου τομέα) είτε ως Ελντοράντο για ημι-παράνομες επιχειρηματικές δραστηριότητες , παρασιτικού τύπου.
Σε κανένα άλλο κράτος, δεν υπάρχει τόση άγνοια και αδιαφορία των πολιτών για τον τρόπο που ξοδεύονται τα λεφτά τους. Αυτή η διαπίστωση δεν είναι στο ελάχιστο υπερβολική. Το παράδειγμα με την κρατική βοήθεια στις τράπεζες είναι χαρακτηριστικό.
Ακόμα και άνθρωποι του τραπεζικού κλάδου, δεν γνωρίζουν τις βασικές παραμέτρους παροχής της βοήθειας αυτής. Είναι αμφίβολο αν ο μέσος πολίτης γνωρίζει το ποσό της βοήθειας και τις τράπεζες – αποδέκτες.
Με δεδομένο πάντως το ποσό της βοήθειας (περίπου 28.000.000.000 Ευρώ), το ενδιαφέρον του μέσου πολίτη θα έπρεπε να ήταν μεγαλύτερο. Άλλο ένα παράδειγμα αναντιστοιχίας μεγεθών και ενδιαφέροντος σε αυτήν την χώρα. Κάνουμε ολόκληρες ιστορίες για 1 και 2 εκατομμύρια ευρώ και για την τεράστια αυτή επένδυση κοιμόμαστε.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μου βρείτε ένα ικανοποιητικό ποσοστό Ελλήνων που να γνωρίζει πότε θα πάρουμε πίσω τα λεφτά μας από τις Τράπεζες, με τη απόδοση και με ποιους όρους.
Ακόμα και η κυβέρνηση έδωσε την εντύπωση ότι αντιμετωπίζει το θέμα μάλλον διαδικαστικά. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από την ταχύτατη και χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό επιλογή των ανθρώπων που θα επιβλέπουν αυτήν την τεράστια επένδυση.
Και η αντιπολίτευση έχει σαφώς ευθύνες. Ο ρόλος της είναι η εποικοδομητική κριτική της κυβέρνησης και εδώ υπήρχε σαφώς η ανάγκη άσκησης πίεσης στην κυβέρνηση για περισσότερες πληροφορίες.
Τέλος, και οι εφημερίδες και τα λοιπά ΜΜΕ, έχουν ευθύνη. Αφιερώνουν σελίδες επί σελίδων στο κάθε διάττοντα αστέρα της Ελληνικής επιχειρηματικής σκηνής αλλά η επιλογή και το who is who των εκπροσώπων της κυβέρνησης στα ΔΣ των Τραπεζών πέρασαν σε μονόστηλο.
Στην Ελλάδα της μηδαμινής συλλογικής κουλτούρας, της μαύρης οικονομίας, των παρασιτικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και των διαβρωμένων ΜΜΕ, καλώς ή κακώς, η μόνη ελπίδα για ένα πιο ορθολογικό και πιο αποτελεσματικό κράτος μπορεί να έρθει μόνο από την πολιτική εξουσία.
Έγινε στο παρελθόν επί ΠΑΣΟΚ (με την ίδρυση του ΑΣΕΠ από τον Αναστάση Πεπονή και των ΚΕΠ από το Σταύρο Μπένο) και ελπίζουμε να δούμε ανάλογες πρωτοβουλίες και στο μέλλον. Η πρόσφατη πρωτοβουλία της κυβέρνησης Καραμανλή για την επιβολή πλαφόν στις αμοιβές των κρατικών στελεχών είναι σαφώς ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση (αρκεί να φροντίσει να κλείσει ερμητικά και τα πορτο-παράθυρα).
Άλλωστε για τους παραγωγικούς και ικανούς πολίτες, οι αμοιβές αυτές ήταν μια πρόκληση. Δεν διαφωνεί κανείς ότι τα στελέχη πρέπει να αμείβονται αλλά η λογική λέει ότι θα πρέπει να λαμβάνουν όσα και σε αντίστοιχη θέση στον ιδιωτικό τομέα (και πιθανώς και ελαφρώς λιγότερα με δεδομένο ότι λειτουργούν σε μια προστατευμένη αγορά).
Στην αδιέξοδη κατά τα φαινόμενα αυτή κατάσταση, ίσως αυτό που τελικά μας λείπει είναι η πίστη στη δύναμη του μέσου πολίτη.. Για μια ακόμα φορά, φοβάμαι πως θα καταλήξουμε να ελπίζουμε (ουτοπικά) και να προσδοκούμε την αφύπνιση της σιωπηλής, κοινωνικής πλειοψηφίας. Ως τότε, η μειοψηφία της ρεμούλας και της λαμογιάς θα επικρατεί με τη στήριξη διεφθαρμένων και αχόρταγων πολιτικών.
Θα αντιμετωπίζουμε τα επεισόδια με θεωρητική αγανάκτηση και των ελπίδα να μην πλησιάσουν τις περιουσίες μας.. Θα γίνουν άραγε ποτέ μαζικές διαδηλώσεις ενάντια σε όσους τα σπάνε κατά συρροή; Θα έπρεπε αλλά αμφιβάλλω.
Νομίζω ότι μόνο όταν βρεθεί η πολιτική ηγεσία που θα εμφυτεύσει στον πολίτη το αίσθημα ενός δίκαιου και αποτελεσματικού κράτους, θα ξυπνήσει και ο πολίτης για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του. Και αυτή η συμμαχία κράτους – πολιτών είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να εκλείψουν μια και καλή όσα δυσάρεστα βλέπουμε καθημερινά.
Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009
Όταν ο Γιάννης συνάντησε τον Άλεξ
Απόγευμα καθημερινής σε ένα καφέ στην Πλάκα.
Άλεξ: Καλημέρα. Με λένε Άλεξ
Γιάννης: Καλημέρα. Είμαι ο Γιάννης. Από πού είσαι Άλεξ; Τουρίστας;
Α: Ναι τουρίστας. Για λίγες μέρες ήρθα. Από την Αμερική.
Γ: Ναι, η καταγωγή σου όμως;
Α: Ξέρω γω. Τρέχα γύρευε! Λίγο Δυτική Αφρική, λίγο Ιρλανδία, λίγο Ινδία. Έχω και αίμα Απάτσι μέσα μου.
Γ: Απάτσι! Σοβαρά;
Α: Δεν ξέρω. Έτσι το λέω. Ψαρώνουν οι γκόμενες. Τι τα ψάχνεις.
Γ: Ναι ρε παιδί μου. Εσύ μέσα σου τι νοιώθεις, όμως;
Α: Εγώ νοιώθω Έλληνας.
Γ: Έλληνας; Μα, με το συμπάθιο δηλαδή, αλλά είσαι μαύρος, κατράμι.
Α: Ε και; Ζωολογία κάνουμε; Νοιώθω Έλληνας, άρα είμαι Έλληνας. Σε αντίθεση με εσένα που έχεις το εβραϊκό όνομα «Ιωάννης», εγώ έχω και ελληνικό όνομα: Alexander, Αλέξανδρος, αυτός που διώχνει τους άνδρες.
Γ: Δίκιο έχεις: Άλεξ, Αλέξανδρος. Θα έχεις ακούσει τι τραβάμε με το Μακεδονικό.
Α: Να σου πω την αλήθεια δεν ασχολούμαι με την πολιτική. Tι τραβάτε;
Γ: Έχουμε κάτι γυφταλβανούς βόρειους γείτονες που λένε ότι η Μακεδονία είναι δική τους.
Α: Και εσείς τι λέτε;
Γ: Ότι είναι ελληνική, βέβαια.
Α: Μπράβο.
Γ: Τι μπράβο; Με κοροϊδεύεις; Κάτι πρέπει να γίνει.
Α: Ε, τι θα γίνει; Ό,τι γίνεται πάντα. Θα νικήσει ο ισχυρότερος.
Γ: Καλά και το δίκαιο, το σωστό, το ηθικό;
Α: Πω πω φίλε μου. Σε σας τους Έλληνες αρέσουν οι βαρύγδουπες λέξεις. Άστα αυτά. Κοίτα τα κοριτσάκια. Γαλλιδούλες πρέπει να είναι. Ανεβήκαν στην Ακρόπολη και τη βρήκαν κλειστή. Δεν έχουν τι να κάνουν. Είσαι να τους την πέσουμε;
Γ: Πω πω μεγάλη ντροπή αυτό με την Ακρόπολη, δεν μπορώ να το χωνέψω.
Α: Αλήθεια, γιατί είναι κλειστή;
Γ: Κάνουν διαμαρτυρία οι συμβασιούχοι του Υπουργείου Πολιτισμού.
Α: Οι συμβασιούχοι τι είναι;
Γ: Είναι υπάλληλοι. Προσλαμβάνονται ως προσωρινοί, αλλά στο τέλος μονιμοποιούνται. Απλά τώρα η κυβέρνηση θέλει να τους απολύσει.
Α: Κατάλαβα. Να δουλέψουν θέλουν οι άνθρωποι. Ε, δεν είναι ντροπή. Η κυβέρνηση έχει λεφτά να τους δώσει;
Γ: Τι λεφτά ρε Άλεξ. Στη χρεωκοπία είμαστε.
Α: Επομένως, ούτε η κυβέρνηση φταίει. Για ποιον είναι ντροπή;
Γ: Για όλους μας, ρε γαμώτο. Χρησιμοποιούμε την Ακρόπολη ως μέσο εκβιασμού;
Α: Ε αφού έχετε διαφωνίες, τι θα κάνετε; Θα πάτε στο εξωτερικό να τις λύσετε; Και από ό,τι βλέπω δεν είναι μόνο οι συμβασιούχοι. Όλοι σας κρύβετε πολύ θυμό μέσα σας.
Γ: Ναι ρε Άλεξ, αλλά στην Ακρόπολη, να ούμε;
Α: Τι φοβάσαι; Μήπως παρεξηγηθούν τα μάρμαρα; Ξέρεις τι έχουν δει αυτά στην ιστορία τους;
Γ: Ναι αλλά δε σεβόμαστε τίποτε, αδελφάκι μου. Μέσα στο σπίτι μας, στο σαλόνι μας;
Α: Γιατί οι οικογένειες πού μαλώνουν; Στο σαλόνι μαλώνουν. Αν και, μεταξύ μας Γιάννη, ελπίζω να μην παρεξηγηθείς, αλλά μια απέραντη τουαλέτα την έχετε καταντήσει την Αθήνα.
Γ: Είσαι ξένος και δε με πιάνεις. Ο χώρος είναι ιερός.
Α: Άντε πάλι με τις πομπώδεις λέξεις σας. Ιερός τι σημαίνει;
Γ: Ιερός σημαίνει πάνω από το ανθρώπινο, σημαίνει κοντά στο Θεό.
Α: Ρε, Γιάννη, τώρα που λες για Θεό, μήπως διώκεται η εκκλησία στην Ελλάδα; Είδα χτες στις ειδήσεις ότι είχανε και σύσκεψη οι δεσποτάδες σας. Κάποιος Μητροπολίτης, είναι στη φυλακή για σκάνδαλα, αλλά είναι αθώος λέει. Και ένας άλλος μοναχός κατηγορείται ότι έβαζε χέρι σε ένα μαθητευόμενο παιδί που είχε. Και αυτός αθώος. Καλά, για εξήγησέ μου έχουν βαλθεί να φάνε τους παπάδες;
Γ: Μη το σκαλίζεις το θέμα ρε Άλεξ. Πίστευε και μη ερεύνα. Για πες μου κάτι, όμως, εσένα δε σε πείραξε που ήρθες τόσο δρόμο από την Αμερική και δεν κατάφερες να ανέβεις στην Ακρόπολη;
Α: Στην αρχή με πείραξε. Έχω γυρίσει όλη την Ευρώπη. Είδα το Κολοσσαίο, τον Πύργο του Άιφελ, τον Άγιο Πέτρο, τον Μπιγκ Μπεν. Ήθελα να βγάλω και φωτογραφία στον Παρθενώνα. Να σου πω, όμως, καλύτερα. Και από μακριά που τον είδα το ευχαριστήθηκα. Με έκανε να σκεφτώ.
Γ: Μπα, και τι σκέφτηκες;
Α: Πάλι δε θέλω να παρεξηγηθείς, αλλά όταν πρωτοβλέπει κανείς τον Παρθενώνα νοιώθει μια απογοήτευση. Φαντάσου. Σου λένε από μικρό παιδί ότι είναι το πιο ωραίο κτήριο στον κόσμο. Και ξαφνικά, έρχεσαι εδώ και βλέπεις κάτι μισογκρεμισμένες κολώνες.
Γ: Μισογκρεμισμένες κολώνες ο Παρθενώνας; Βέβηλε, χαζοαμερικάνε! Τι σκέφτηκες, δηλαδή, ότι θέλει βάψιμο, μήπως;
Α: Όχι. Μετά την πρώτη εντύπωση, σκέφτηκα τι τυχερός που είμαι που είμαι νέος.
Γ: Καλά μόνο αυτό σκέφτηκες;
Α: Τι ήθελες να σκεφτώ;
Γ: Ξέρω γω; Ό,τι σκέφτεται όλος ο κόσμος: Για την κλασική αρμονία, για το χρυσό αιώνα του Περικλή, για το θαύμα του Ικτίνου και του Καλλικράτη και του Φειδία, για τις απαλές γραμμές που παίζουν με το αττικό φως, για τη λιτή και απέριττη ομορφιά.
Α: Αυτά δεν τα σκέφτηκες εσύ, Γιάννη. Στα είπε η δασκάλα σου, η κυρία Βιβή, στην Τρίτη Δημοτικού, και εσύ τα παπαγαλίζεις, από τότε. Εγώ που ήμουν ελεύθερος να σκεφτώ ό,τι ήθελα, σκέφτηκα, απλά, πως είμαι τυχερός που είμαι νέος. Μη σε νοιάζει, πάντως, τα γλυπτά τα είδα από κοντά στην Αγγλία, στο Βρετανικό Μουσείο.
Γ: Άλλο έγκλημα αυτό.
Α: Ποιο έγκλημα;
Γ: Πήγε ο Σουλτάνος και πούλησε τα μάρμαρα στον Έλγιν. Σάματις ήταν δικά του;
Α: Το πρόβλημα σου εσένα ποιο είναι, ακριβώς; Ότι τα πούλησε, ή ότι δεν ήταν δικά του;
Γ: Και τα δύο.
Α: Φίλε Γιάννη, σε αυτό τον κόσμο, όλοι πουλάνε κάτι που δεν τους ανήκει. Μήπως εσείς οι νεοέλληνες δείχνετε μεγαλύτερο σεβασμό στην πατρίδα σας, στα δάση, τις θάλασσες, το περιβάλλον;
Γ: Τι θες να πεις τώρα, ρε Αμερικανάκι; Πως σωστά και τίμια έχουν τα μάρμαρα οι Άγγλοι;
Α: Πω πω πάλι με αυτές τις περίεργες λέξεις: σωστά, τίμια. Γίνεσαι κουραστικός. Να σε ρωτήσω, κάτι, τώρα, το Μουσείο της Ακρόπολης γιατί είναι κλειστό; Οι συμβασιούχοι φταίνε και για αυτό;
Γ: Όχι. Το Μουσείο δεν είναι ακόμα έτοιμο. Δηλαδή έτοιμο είναι, αλλά μαλώνουν τα Υπουργεία. Ποιος θα διοργανώσει την τελετή εγκαινίων, πόσο θα κοστίσει, ποιος θα προσκαλέσει τους επισήμους από τα ξένα κράτη. Περιμένουμε να δούμε και αν θα γκρεμίσουν τις πολυκατοικίες.
Α: Ποιες πολυκατοικίες;
Γ: Είναι δύο πολυκατοικίες που χαλάνε τη θέα από το εντευκτήριο του Μουσείου. Προσπαθούν να τις γκρεμίσουν, αλλά το θέμα κολλάει στα δικαστήρια.
Α: Δεν μένουν άνθρωποι μέσα;
Γ: Μένουν: μια γριά, ένας μουσικοσυνθέτης και κάτι άλλοι ξέμπαρκοι. Αλλά φαντάσου τώρα να έχεις φάτσα τις Καρυάτιδες ενώ πίνεις τον καφέ σου στο μουσείο. Άλλη μαγεία.
Α: Φίλε Γιάννη, χάρηκα που γνωριστήκαμε, αλλά θα σε αφήσω. Πρέπει να φύγω.
Γ: Μήπως πρέπει να προλάβεις την πτήση σου; Πρόσεχε ο Προαστιακός δεν πηγαίνει πια στο Αεροδρόμιο, είναι κλειστός.
Α: Όχι. Είμαι νέος. Πρέπει να προλάβω τη ζωή.
Γ: Κρίμα και είναι τόσο πολλά που δεν είπαμε: για την ακρίβεια, για τις συντάξεις, για την εγκληματικότητα, για τη διαφθορά, για τις ευρωεκλογές. Αν και κουτόφραγκος φαίνεσαι καλό παιδί. Να σου πω: 13 Μαϊου πού θα είσαι;
Α: Το Μάιο από τις 10 μέχρι τις 15 θα είμαι στην Ισπανία. Το ακριβές πρόγραμμα δεν το ξέρω ακόμα.
Γ: Πολύ ωραία. Να μην ξεχάσεις να ψηφίσεις το Σάκη στον τελικό της Eurovision.
Σημειώσεις:
1. Mary Beard, “The Parthenon”. Το συνιστώ.
2. Την όμορφη εικόνα για τη ζωολογία, τη χρωστάω στο φίλο Walras.
Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009
George W. Bush: Ένας (καθυστερημένος) απολογισμός
Τα (+)
1. Αθληταράς. 50φεύγα χρονών άνθρωπος και έτρεχε τα πέντε χιλιόμετρα σε 22 λεπτά και έπαιζε επαναλήψεις με 100 κιλά στον πάγκο. Σεβασμός.
2. Γερό ποτήρι. Το άτομο κόντεψε να πεθάνει από κίρρωση του ήπατος, πριν κλείσει τα 40. Δε μιλάμε για κανα δυό ουϊσκάκια μετά το φαγητό. Εδώ πρόκειται για κενό μνήμης που κράτησε ολόκληρη τη δεκαετία του 1970. Και πάλι, σεβασμός.
3. Καλ(π)ογιάννης. Θυμάστε τα σκισμένα ψηφοδέλτια στη Φλόριντα, όταν ο αδελφός Jeb, καθάρισε τις εκλογές και, μαζί, την Προεδρία των ΗΠΑ; Η οικογένεια Bush το 2000 πήρε το Λευκό Οίκο με Ταρζανίες που δύσκολα θα αποτολμούσαν άλλοι, ακόμα και σε ψηφοφορίες δεκαπενταμελούς στο Λύκειο. Τις δεύτερες εκλογές, πάντως, τις πήρε καθαρά, χωρίς πέναλτι μαϊμού και γκολ οφσάιντ.
4. Harvard/Yale. Δεν είναι εύκολο να τελειώσεις τα δύο καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής χωρίς, καλά καλά, να ξέρεις γραφή και ανάγνωση. Το γεγονός ότι έσπρωξε ο μπαμπάς τις αιτήσεις, τον κάνει ακόμα συμπαθέστερο. Ο νεποτισμός είναι λατινική λέξη, αλλά εδώ στην Ελλάδα, αν δεν τον εφεύραμε, σίγουρα τον τελειοποιήσαμε. Δικός μας ήταν ο Πρόεδρος: Τεκνό Βορείων Προαστίων.
5. 84. Ο πατέρας φωνάζει το γιο 43 και ο γιος τον πατέρα 41 (αύξοντες αριθμοί Προέδρων των ΗΠΑ). Και οι δύο έχουν ασορτί καπελάκια με το νούμερο 84. Η ευφάνταστη εκδοχή της οικογενειοκρατίας.
6. Φονιάδες των λαών. Την δεκαετία που διανύουμε ο αντιαμερικανισμός απέκτησε δυναμική μαζικού κινήματος, παγκοσμίως. Ο Κολοσσός είναι πάντα επιφυλακτικός απέναντι στις «παλλαϊκές κατακραυγές», ιδιαίτερα όταν συγκεντρώνουν τόσο ετερόκλητους υποστηρικτές: από τον Πίντερ και την Παπαρήγα μέχρι τον Καρατζαφέρη και τους Ταλιμπάν και έντυπα από το Vanity Fair μέχρι το Ποντίκι.
7. Πεθερός. Οι δίδυμες δεσποινίδες Βush πρέπει να ήταν οι ομορφότερες κόρες Αμερικανού Προέδρου (γιατί όχι εκλεγμένου ηγέτη, γενικότερα;) στην πρόσφατη ιστορία. (Παρακαλώ τους ιστοριοδίφες αναγνώστες να με διορθώσουν. Εγώ, μόνο την κόρη του Γιτζάκ Σουμ μπορώ να σκεφτώ).
8. Αυτοσυγκράτηση. Ο Dubya τα τελευταία οκτώ χρόνια ήταν Πρόεδρος των ΗΠΑ. Δηλαδή ο ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο, πλανητάρχης. Και, όμως, ο κάθε κομπλεξικός καραγκιοζάκος στην υφήλιο είχε το δικαίωμα να τον κοροϊδεύει και να τον λοιδωρεί με ασυλία. Μαγκιά του (του W, όχι του καραγκιοζάκου). Ο Κολοσσός ομολογεί πως δεν είναι τόσο μεγαλόψυχος. Στη θέση του, θα είχε στείλει καμιά εκατοστή τέτοιους κκ χιουμορίστες στο Guantanamo, να φτιάξουν χαρακτήρα.
9. Bruce Willis. H σκηνή όπου αποφεύγει τα παπούτσια του δημοσιογράφου, στην πρες κόνφερανς στη Βαγδάτη, είναι ό,τι πιο κουλ έχει γίνει μπροστά σε κάμερα (εξαιρούνται τα τρία πρώτα Die Hard και όλες οι ταινίες του Ταραντίνο). Ήταν τόσο απίστευτο, που δε θα εκπλαγώ αν μια μέρα βγει πως ήταν στημένο για την τηλεόραση.
10. Ιδεολόγος. Διαφωνούμε σε ΟΛΑ τα θέματα (πολιτικά, ηθικά, κοινωνικά, οικονομικά, επιστημονικά). Από την άλλη, όμως, πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι δε μάσησε ούτε για μισό δευτερόλεπτο και ότι δε λογάριασε το οποιοδήποτε πολιτικό κόστος, προκειμένου να υποστηρίξει τις αρχές του (αυτό το ιδιότυπο συνονθύλευμα που αρχικά απεκλήθη «συμπονετικός συντηρητισμός», και εν τέλει, ήταν νεοσυντηρητισμός με στοιχεία χριστιανικού φονταμενταλισμού).
11. Ηγέτης. Τον πόλεμο στο Ιράκ θα τον κρίνει η ιστορία. Πολλά θα εξαρτηθούν από την ομαλή αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων και το μέλλον των δημοκρατικών θεσμών στη χώρα. Πάντως, σε μια εποχή όπου οι πολιτικοί κυβερνούν με γνώμονα τις δημοσκοπήσεις, η σκυλίσια προσήλωση που έδειξε στην ανάγκη ανατροπής του Σαντάμ μας θύμισε μια αντίληψη που θέλει τον Πρόεδρο να διαμορφώνει, και όχι να ακολουθεί, την κοινή γνώμη.
12. Οικονομική κρίση. O Bush, όπως και οι άλλοι δυτικοί ηγέτες των τελευταίων πέντε χρόνων, μας έχουν πείσει όλους ότι η χρηματοοικονομική κρίση είναι κάτι που απλά συνέβη, και όχι κάτι που προκάλεσαν, ή επέτρεψαν, με την απερισκεψία τους. Όπως και να το κάνουμε, θέλει τρομερό θράσος.
13. Κουστούμι με μπότα καουμπόικη. Πόσο ακομπλεξάριστος πρέπει να είσαι για να φοράς τέτοιο συνδυασμό; Καλώ τον οιονδήποτε εθνικιστή Έλληνα πολιτικό να σκάσει μύτη με τσαρούχι κάτω από σμόκιν σε επίσημη εκδήλωση.
14. Υο, Βlair! Με μια απλή επιφώνηση, (που του ξέφυγε;) σε κάποια συνάντηση G8, χαρακτήρισε μια για πάντα έναν από τους πιο αντιπαθείς πολιτικούς στη σύγχρονη αγγλική ιστορία. (Πάρτε όλες τις παραπάνω κατηγορίες - εκτός από τη 12 - αντιστρέψτε τις, και έχετε το πορτρέτο του Τony Blair).
Τα (-)
Περιβάλλον. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας αυτή τη στιγμή είναι η υπερθέρμανση του πλανήτη και το γεγονός ότι χιλιάδες σοβαροί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι σύντομα η καταστροφή θα είναι μη αναστρέψιμη. Αν το 2075 ο τελευταίος Homo Sapiens πεθάνει από αφυδάτωση και ηλίαση στην κορυφή του Έβερεστ, αυτό θα οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στους δύο προέδρους Bush, και στην σταθερή πολιτική άρνησης που ακολούθησαν στο ζήτημα του περιβάλλοντος.
Σκέφτηκα να γράψω και για τα υπόλοιπα, αλλά δε θέλω να γίνω κουραστικός. Εδώ και οκτώ χρόνια τα ίδια και τα ίδια λέμε. Σας αφήνω με τη στατιστική της ημέρας:
To 2008, το 44% των Αμερικανών πίστευε πως ο «Θεός έπλασε τον άνθρωπο, πάνω κάτω στη σημερινή του μορφή, κάποια στιγμή τα τελευταία 10,000 χρόνια» (Gallup Poll, Mάιος 2008). ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ κ. ΟΜΠΑΜΑ!!!
1. Αθληταράς. 50φεύγα χρονών άνθρωπος και έτρεχε τα πέντε χιλιόμετρα σε 22 λεπτά και έπαιζε επαναλήψεις με 100 κιλά στον πάγκο. Σεβασμός.
2. Γερό ποτήρι. Το άτομο κόντεψε να πεθάνει από κίρρωση του ήπατος, πριν κλείσει τα 40. Δε μιλάμε για κανα δυό ουϊσκάκια μετά το φαγητό. Εδώ πρόκειται για κενό μνήμης που κράτησε ολόκληρη τη δεκαετία του 1970. Και πάλι, σεβασμός.
3. Καλ(π)ογιάννης. Θυμάστε τα σκισμένα ψηφοδέλτια στη Φλόριντα, όταν ο αδελφός Jeb, καθάρισε τις εκλογές και, μαζί, την Προεδρία των ΗΠΑ; Η οικογένεια Bush το 2000 πήρε το Λευκό Οίκο με Ταρζανίες που δύσκολα θα αποτολμούσαν άλλοι, ακόμα και σε ψηφοφορίες δεκαπενταμελούς στο Λύκειο. Τις δεύτερες εκλογές, πάντως, τις πήρε καθαρά, χωρίς πέναλτι μαϊμού και γκολ οφσάιντ.
4. Harvard/Yale. Δεν είναι εύκολο να τελειώσεις τα δύο καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής χωρίς, καλά καλά, να ξέρεις γραφή και ανάγνωση. Το γεγονός ότι έσπρωξε ο μπαμπάς τις αιτήσεις, τον κάνει ακόμα συμπαθέστερο. Ο νεποτισμός είναι λατινική λέξη, αλλά εδώ στην Ελλάδα, αν δεν τον εφεύραμε, σίγουρα τον τελειοποιήσαμε. Δικός μας ήταν ο Πρόεδρος: Τεκνό Βορείων Προαστίων.
5. 84. Ο πατέρας φωνάζει το γιο 43 και ο γιος τον πατέρα 41 (αύξοντες αριθμοί Προέδρων των ΗΠΑ). Και οι δύο έχουν ασορτί καπελάκια με το νούμερο 84. Η ευφάνταστη εκδοχή της οικογενειοκρατίας.
6. Φονιάδες των λαών. Την δεκαετία που διανύουμε ο αντιαμερικανισμός απέκτησε δυναμική μαζικού κινήματος, παγκοσμίως. Ο Κολοσσός είναι πάντα επιφυλακτικός απέναντι στις «παλλαϊκές κατακραυγές», ιδιαίτερα όταν συγκεντρώνουν τόσο ετερόκλητους υποστηρικτές: από τον Πίντερ και την Παπαρήγα μέχρι τον Καρατζαφέρη και τους Ταλιμπάν και έντυπα από το Vanity Fair μέχρι το Ποντίκι.
7. Πεθερός. Οι δίδυμες δεσποινίδες Βush πρέπει να ήταν οι ομορφότερες κόρες Αμερικανού Προέδρου (γιατί όχι εκλεγμένου ηγέτη, γενικότερα;) στην πρόσφατη ιστορία. (Παρακαλώ τους ιστοριοδίφες αναγνώστες να με διορθώσουν. Εγώ, μόνο την κόρη του Γιτζάκ Σουμ μπορώ να σκεφτώ).
8. Αυτοσυγκράτηση. Ο Dubya τα τελευταία οκτώ χρόνια ήταν Πρόεδρος των ΗΠΑ. Δηλαδή ο ισχυρότερος άνθρωπος στον κόσμο, πλανητάρχης. Και, όμως, ο κάθε κομπλεξικός καραγκιοζάκος στην υφήλιο είχε το δικαίωμα να τον κοροϊδεύει και να τον λοιδωρεί με ασυλία. Μαγκιά του (του W, όχι του καραγκιοζάκου). Ο Κολοσσός ομολογεί πως δεν είναι τόσο μεγαλόψυχος. Στη θέση του, θα είχε στείλει καμιά εκατοστή τέτοιους κκ χιουμορίστες στο Guantanamo, να φτιάξουν χαρακτήρα.
9. Bruce Willis. H σκηνή όπου αποφεύγει τα παπούτσια του δημοσιογράφου, στην πρες κόνφερανς στη Βαγδάτη, είναι ό,τι πιο κουλ έχει γίνει μπροστά σε κάμερα (εξαιρούνται τα τρία πρώτα Die Hard και όλες οι ταινίες του Ταραντίνο). Ήταν τόσο απίστευτο, που δε θα εκπλαγώ αν μια μέρα βγει πως ήταν στημένο για την τηλεόραση.
10. Ιδεολόγος. Διαφωνούμε σε ΟΛΑ τα θέματα (πολιτικά, ηθικά, κοινωνικά, οικονομικά, επιστημονικά). Από την άλλη, όμως, πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι δε μάσησε ούτε για μισό δευτερόλεπτο και ότι δε λογάριασε το οποιοδήποτε πολιτικό κόστος, προκειμένου να υποστηρίξει τις αρχές του (αυτό το ιδιότυπο συνονθύλευμα που αρχικά απεκλήθη «συμπονετικός συντηρητισμός», και εν τέλει, ήταν νεοσυντηρητισμός με στοιχεία χριστιανικού φονταμενταλισμού).
11. Ηγέτης. Τον πόλεμο στο Ιράκ θα τον κρίνει η ιστορία. Πολλά θα εξαρτηθούν από την ομαλή αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων και το μέλλον των δημοκρατικών θεσμών στη χώρα. Πάντως, σε μια εποχή όπου οι πολιτικοί κυβερνούν με γνώμονα τις δημοσκοπήσεις, η σκυλίσια προσήλωση που έδειξε στην ανάγκη ανατροπής του Σαντάμ μας θύμισε μια αντίληψη που θέλει τον Πρόεδρο να διαμορφώνει, και όχι να ακολουθεί, την κοινή γνώμη.
12. Οικονομική κρίση. O Bush, όπως και οι άλλοι δυτικοί ηγέτες των τελευταίων πέντε χρόνων, μας έχουν πείσει όλους ότι η χρηματοοικονομική κρίση είναι κάτι που απλά συνέβη, και όχι κάτι που προκάλεσαν, ή επέτρεψαν, με την απερισκεψία τους. Όπως και να το κάνουμε, θέλει τρομερό θράσος.
13. Κουστούμι με μπότα καουμπόικη. Πόσο ακομπλεξάριστος πρέπει να είσαι για να φοράς τέτοιο συνδυασμό; Καλώ τον οιονδήποτε εθνικιστή Έλληνα πολιτικό να σκάσει μύτη με τσαρούχι κάτω από σμόκιν σε επίσημη εκδήλωση.
14. Υο, Βlair! Με μια απλή επιφώνηση, (που του ξέφυγε;) σε κάποια συνάντηση G8, χαρακτήρισε μια για πάντα έναν από τους πιο αντιπαθείς πολιτικούς στη σύγχρονη αγγλική ιστορία. (Πάρτε όλες τις παραπάνω κατηγορίες - εκτός από τη 12 - αντιστρέψτε τις, και έχετε το πορτρέτο του Τony Blair).
Τα (-)
Περιβάλλον. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας αυτή τη στιγμή είναι η υπερθέρμανση του πλανήτη και το γεγονός ότι χιλιάδες σοβαροί επιστήμονες υποστηρίζουν ότι σύντομα η καταστροφή θα είναι μη αναστρέψιμη. Αν το 2075 ο τελευταίος Homo Sapiens πεθάνει από αφυδάτωση και ηλίαση στην κορυφή του Έβερεστ, αυτό θα οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στους δύο προέδρους Bush, και στην σταθερή πολιτική άρνησης που ακολούθησαν στο ζήτημα του περιβάλλοντος.
Σκέφτηκα να γράψω και για τα υπόλοιπα, αλλά δε θέλω να γίνω κουραστικός. Εδώ και οκτώ χρόνια τα ίδια και τα ίδια λέμε. Σας αφήνω με τη στατιστική της ημέρας:
To 2008, το 44% των Αμερικανών πίστευε πως ο «Θεός έπλασε τον άνθρωπο, πάνω κάτω στη σημερινή του μορφή, κάποια στιγμή τα τελευταία 10,000 χρόνια» (Gallup Poll, Mάιος 2008). ΚΑΛΗ ΤΥΧΗ κ. ΟΜΠΑΜΑ!!!
Κυριακή 8 Μαρτίου 2009
Ο Νίκος Καρούζος για το γλωσσικό θέμα
Δεν αναφέρω την χρονιά της συνέντευξης. Η κοινή λογική και η θέαση των καταστάσεων χωρίς παρωπίδες έχουν διαχρονική αξία. Και ο Νίκος Καρούζος σε λίγες γραμμές δίνει την ουσία του ενός θέματος που ταλαιπώρησε επί μακρόν την χώρα καθώς και την μοναδική ασφαλή πορεία της ελληνικής γλώσσας για τα χρόνια που έρχονται.
Νομίζετε ότι δεν αποτελεί πλέον εθνικό θέμα η καταξίωση της δημοτικής γλώσσας ;Γιατί δεν ανανεώθηκε η προσπάθεια;
Προσωπικά δεν πιστεύω στις γλωσσικές ιδεολογίες. Η γλώσσα είναι πηγή ζωής και όχι ιδεολογία. Ο Ψυχάρης και το κίνημα της δημοτικής ή ο Μιστριώτης και το αντικίνημα της καθαρεύουσας ωφέλησαν και ταυτόχρονα έβλαψαν την πορεία της γλώσσας, ωφέλησαν στον βαθμό που είδαν ουσιαστικά κι έβλαψαν στον βαθμό που τους παρέσυρε η ακράτητη ορμή τους , ο φανατισμός. Μπορούμε σήμερα ν αντικρίσουμε καθαρά τα πράγματα, με τη νηφαλιότητα που μας επιτρέπει το πέρασμα της θύελλας. Η δημοτική γλώσσα, χωρίς αμφιβολία, διεκδικεί το μεγάλο, το πιο μεγάλο, μερίδιο του γλωσσικού πεπρωμένου των Ελλήνων. Η αμετακίνητη, όμως τούτη αλήθεια δεν πάει να πει ότι και η καθαρεύουσα δεν παίζει ως ένα σημείο τον ζωντανό ρόλο της στην πνευματική και ψυχική μας φανέρωση, στη ζωή μας. Όσο και να κατηγορηθεί σαν γλώσσα «πεποιημένη», μπήκε στη ζωή μας, έχει κι αυτή το πραγματικό της δικαίωμα στην ελληνική ζωή. Θεωρώ ξεπερασμένη και αστόχαστη κάθε φανατική μονομέρεια στον αδιάκοπο αγώνα για μια φυσική, ζωντανή λύση του γλωσσικού μας προβλήματος. Η «πολεμοχαρής μονομέρεια» στην εποχή μας-που δίνει μια πλατιά δυνατότητα «διαλεκτικής ψυχραιμίας»-είναι μονάχα τυφλό πάθος, είναι μια κακή κληρονομιά του φανατισμένου και αντιδιαλεκτικού παρελθόντος. Ο καιρός των ανεδαφικών υπερβολών στον γλωσσικό διχασμό του Έθνους έχει για πάντα φύγει. Σήμερα το γλωσσικό πρόβλημα είναι στο δρόμο που οδηγεί προς την αφανάτιστη λύση. Και θα είναι αυτή η λύση μέσα στη ζωή. Κάθε προσπάθεια σ αυτό πρέπει να συντείνει. Κάθε προσπάθεια πρέπει να χτίζει σίγουρα και να κοιτάζει με ουσιαστικό λογισμό το γλωσσικό μέλλον.
Ποια μορφή μπορεί να πάρει μια εκδήλωση που θα φιλοδοξούσε να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τον εγκαταλειφθέντα αγώνα;
Ο μόνος αγώνας είναι για την γλωσσική ομαλότητα, που θα προκύψει «με καιρό και με κόπο» στη μοίρα του Έθνους. Και θα αποκτήσουμε την περιπόθητη γλωσσική ομαλότητα όταν η δημοτική πάρει το πρωτείο, που της ανήκει, σε όλους τους χώρους, η φωτισμένη δημοτική που δεν θα αρνηθεί τις όποιες χρήσιμες υπηρεσίες της καθαρεύουσας, γιατί δεν μπορεί να τις αρνηθεί.
Νομίζετε ότι δεν αποτελεί πλέον εθνικό θέμα η καταξίωση της δημοτικής γλώσσας ;Γιατί δεν ανανεώθηκε η προσπάθεια;
Προσωπικά δεν πιστεύω στις γλωσσικές ιδεολογίες. Η γλώσσα είναι πηγή ζωής και όχι ιδεολογία. Ο Ψυχάρης και το κίνημα της δημοτικής ή ο Μιστριώτης και το αντικίνημα της καθαρεύουσας ωφέλησαν και ταυτόχρονα έβλαψαν την πορεία της γλώσσας, ωφέλησαν στον βαθμό που είδαν ουσιαστικά κι έβλαψαν στον βαθμό που τους παρέσυρε η ακράτητη ορμή τους , ο φανατισμός. Μπορούμε σήμερα ν αντικρίσουμε καθαρά τα πράγματα, με τη νηφαλιότητα που μας επιτρέπει το πέρασμα της θύελλας. Η δημοτική γλώσσα, χωρίς αμφιβολία, διεκδικεί το μεγάλο, το πιο μεγάλο, μερίδιο του γλωσσικού πεπρωμένου των Ελλήνων. Η αμετακίνητη, όμως τούτη αλήθεια δεν πάει να πει ότι και η καθαρεύουσα δεν παίζει ως ένα σημείο τον ζωντανό ρόλο της στην πνευματική και ψυχική μας φανέρωση, στη ζωή μας. Όσο και να κατηγορηθεί σαν γλώσσα «πεποιημένη», μπήκε στη ζωή μας, έχει κι αυτή το πραγματικό της δικαίωμα στην ελληνική ζωή. Θεωρώ ξεπερασμένη και αστόχαστη κάθε φανατική μονομέρεια στον αδιάκοπο αγώνα για μια φυσική, ζωντανή λύση του γλωσσικού μας προβλήματος. Η «πολεμοχαρής μονομέρεια» στην εποχή μας-που δίνει μια πλατιά δυνατότητα «διαλεκτικής ψυχραιμίας»-είναι μονάχα τυφλό πάθος, είναι μια κακή κληρονομιά του φανατισμένου και αντιδιαλεκτικού παρελθόντος. Ο καιρός των ανεδαφικών υπερβολών στον γλωσσικό διχασμό του Έθνους έχει για πάντα φύγει. Σήμερα το γλωσσικό πρόβλημα είναι στο δρόμο που οδηγεί προς την αφανάτιστη λύση. Και θα είναι αυτή η λύση μέσα στη ζωή. Κάθε προσπάθεια σ αυτό πρέπει να συντείνει. Κάθε προσπάθεια πρέπει να χτίζει σίγουρα και να κοιτάζει με ουσιαστικό λογισμό το γλωσσικό μέλλον.
Ποια μορφή μπορεί να πάρει μια εκδήλωση που θα φιλοδοξούσε να συνεχίσει και να ολοκληρώσει τον εγκαταλειφθέντα αγώνα;
Ο μόνος αγώνας είναι για την γλωσσική ομαλότητα, που θα προκύψει «με καιρό και με κόπο» στη μοίρα του Έθνους. Και θα αποκτήσουμε την περιπόθητη γλωσσική ομαλότητα όταν η δημοτική πάρει το πρωτείο, που της ανήκει, σε όλους τους χώρους, η φωτισμένη δημοτική που δεν θα αρνηθεί τις όποιες χρήσιμες υπηρεσίες της καθαρεύουσας, γιατί δεν μπορεί να τις αρνηθεί.
Σάββατο 7 Μαρτίου 2009
"Golden Boys"
Ένα πράγμα που αδυνατώ να καταλάβω στην Ελληνική πραγματικότητα είναι η συχνότητα των απεργιών των δημοσίων υπαλλήλων. Μου φαίνεται πολύ πιο λογικό να κάναμε απεργία όλοι οι υπόλοιποι με «θεσμικό αίτημα» την άρση της μονιμότητας ή έστω την θέσπιση κριτηρίων αξιολόγησης του έργου.
Λογικό ακόμα θα ήταν να υπάρχουν κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι θα βγουν διαμαρτυρόμενοι (κατά τη στρατιωτική ορολογία) διότι γίναν δημόσιοι υπάλληλοι με σκοπό να προσφέρουν και να βελτιώσουν τη λειτουργία του κράτους και κατέληξαν οκνηροί και αδιάφοροι.
Οι εργασιακές σχέσεις είναι ίσως από τις πιο δύσκολες να διαχειριστεί κανείς. Έχουν την ιδιαιτερότητα ότι η ατομική συμπεριφορά έχει αντίκτυπο και πέρα από το άτομο. Φανταστείτε, είμαστε δύο συνάδελφοι και «τρέχουμε» μαζί μια δουλειά. Δεν είναι ακραίο το παράδειγμα, είναι από τα πιο κοινά. Αν εγώ δεν κάνω τη δουλειά μου καλά, αυτό θα χτυπήσει σε σένα. Θα αναγκαστείς να δουλέψεις περισσότερο για να καλύψεις και τη δική μου ανεπάρκεια. Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, θα το κάνεις ένα μήνα, δυο .. άντε ένα χρόνο. Αν δεις ότι έτσι πάει η δουλειά, θα αρχίσεις κι εσύ να το κωλοβαράς και απλά η δουλειά δε θα γίνεται σωστά. Δε θα έχεις και άδικο..
Κανένας άνθρωπος δε γεννήθηκε ίδιος με το διπλανό του – είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου δύο άνθρωποι να μην έχουν την ίδια απόδοση σε μια εργασία.
Αλλά, όταν οι διαφορές είναι σημαντικές, θα πρέπει να υπάρχει ένα σύστημα να επιβραβεύει τον πιο εργατικό, τον πιο ικανό, τον πιο φιλότιμο… Αυτό είναι αναγκαίο και για τον εργαζόμενο αλλά και για την εταιρεία για να αποφευχθεί η αδιαφορία και ανεπάρκεια που περιγράψαμε παραπάνω..
Στον ιδιωτικό τομέα αυτό συμβαίνει σε ευρεία κλίμακα και σε πάρα πολλά επίπεδα..
Η επιβράβευση μπορεί να είναι ηθική (διόλου ασήμαντη κατά τη γνώμη μου), επαγγελματική (νέα καθήκοντα, ευκαιρίες ανέλιξης κλπ) και βεβαίως υλική (επίδομα αποδοτικότητας ή σε απλά Ελληνικά bonus).
Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να διαφωνούν στη γενική αρχή ότι η εργατικότητα και η αποδοτικότητα πρέπει να επιβραβεύονται.. Οι διαφωνίες γενικά έχουν να κάνουν με τον τρόπο επιβράβευσης και το ποιος αποφασίζει για αυτήν.
Όσο πιο ανταγωνιστικό είναι ένα εργασιακό περιβάλλον, τόσο πιο «δουλεμένα» είναι και τα συστήματα επιβράβευσης της αποδοτικότητας. Ο τραπεζικός χώρος , στην Ελλάδα και παγκοσμίως, είναι ένας ιδιαίτερα ανταγωνιστικός εργασιακός στίβος. Ο στόχος κάθε τράπεζας είναι σαφώς διατυπωμένος και είναι η μεγιστοποίηση της κερδοφορίας και τα κίνητρα προς τους εργαζομένους που συμβάλλουν στην επίτευξη αυτού του στόχου είναι ευλόγως ισχυρά.
Από την άλλη, όπως γνωρίζει οποιοσδήποτε έχει διαβάσει έστω και ένα μονόστηλη οικονομικής εφημερίδας κάποια στιγμή στη ζωή του, οι τράπεζες κατά κανόνα και υπό κανονικές συνθήκες σημειώνουν υψηλή κερδοφορία. Άρα, παρά τα κίνητρα, μένει και ένα σημαντικό κομμάτι κερδών στην Τράπεζα..
Για να μιλήσουμε με απλά και κατανοητά νούμερα, είναι πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις τραπεζικών στελεχών που θα λάβουν ως πριμ παραγωγικότητας ποσοστό μεγαλύτερο του 15-20% των εσόδων που έχουν δημιουργήσει για την τράπεζα. Το νούμερο είναι λίγο αυθαίρετο , όπως επίσης και η προσέγγιση σε επίπεδο εσόδων και όχι κερδών. Αλλά , το γενικό συμπέρασμα είναι σαφές - μεγάλα bonus παίρνουν όσοι φέρνουν μεγάλα έσοδα /κέρδη στην τράπεζα.
Κανένα ανθρώπινο σύστημα (με την εξαίρεση του pick and roll του Παναθηναϊκού..) δεν είναι τέλειο. Ενστάσεις σαφώς υπάρχουν. Ο επιμερισμός των εσόδων / κερδών είναι μια τεχνητή διαδικασία και σε μεγάλο βαθμό αυθαίρετη. Επιπλέον, υπάρχουν πλεονεκτικές και λιγότερο πλεονεκτικές θέσεις. Όλα αυτά σωστά και αποδεκτά – αλλά, από την άλλη, σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, μια τράπεζα που θα είχε ένα ξεκάθαρα πιο δίκαιο σύστημα αξιολόγησης θα «τράβαγε» όλα τα ικανά στελέχη και θα ανάγκαζε τις υπόλοιπες να προσαρμοστούν. Σαφώς όχι σε απόλυτο βαθμό αλλά σε ικανοποιητικό σίγουρα. Η πραγματικότητα μας λέει ότι τα συστήματα όλων των τραπεζών είναι λίγο πολύ δίκαια..
Για να πάμε στο «δια ταύτα» και στο σήμερα. Σαφώς έχουν γίνει υπερβολές στις πληρωμές των bonus… Και δε διαφωνώ ότι όταν μία ομάδα «παράγει» ζημιές δεν πρέπει να λαμβάνει bonus και θα πρέπει να εξετάζεται ακόμα και η απόλυση των στελεχών αυτών. Δίκαιο και εφικτό στον ιδιωτικό τομέα.
Από την άλλη , το κάρο το σέρνουν όσα άλογα μπορούν… Στη σημερινή ανηφόρα, κάποιοι άνθρωποι θα βγάλουν λεφτά (κέρδη) για κάποιες εταιρείες.. Κέρδη που θα έχουν βγει σε μια δύσκολη συγκυρία… Εσείς τι λέτε; Δεν πρέπει να αμειφθούν οι άνθρωποι αυτοί;; Ή, μήπως, είναι πιο λογικό να επιβραβευθούν και μάλιστα γενναιόδωρα;;
ΥΓ Τα τελευταία σενάρια από τον τραπεζικό κλάδο στο εξωτερικό λένε ότι ναι μεν τα bonus για φέτος, και πιθανότατα και για τα επόμενα χρόνια, θα είναι μικρά… αλλά θα υπάρξουν μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς των τραπεζικών στελεχών… ώστε να έρθουν στα ίδια επίπεδα με τους μισθούς στελεχών και επαγγελματιών άλλων κλάδων… Ίσως γελάτε..ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ότι οι τράπεζες δεν προσφέρουν τίποτα, σε αντίθεση με άλλα επαγγέλματα… Διαφωνώ… οι τράπεζες «τρέχουν» όλα τα άλλα επαγγέλματα και την οικονομία στο σύνολό της… άλλωστε δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι ένα μεγάλο ποσοστό των πιο «δυνατών» μυαλών και των πιο ανταγωνιστικών πτυχίων απασχολούνται στον τραπεζικό τομέα..
Λογικό ακόμα θα ήταν να υπάρχουν κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι θα βγουν διαμαρτυρόμενοι (κατά τη στρατιωτική ορολογία) διότι γίναν δημόσιοι υπάλληλοι με σκοπό να προσφέρουν και να βελτιώσουν τη λειτουργία του κράτους και κατέληξαν οκνηροί και αδιάφοροι.
Οι εργασιακές σχέσεις είναι ίσως από τις πιο δύσκολες να διαχειριστεί κανείς. Έχουν την ιδιαιτερότητα ότι η ατομική συμπεριφορά έχει αντίκτυπο και πέρα από το άτομο. Φανταστείτε, είμαστε δύο συνάδελφοι και «τρέχουμε» μαζί μια δουλειά. Δεν είναι ακραίο το παράδειγμα, είναι από τα πιο κοινά. Αν εγώ δεν κάνω τη δουλειά μου καλά, αυτό θα χτυπήσει σε σένα. Θα αναγκαστείς να δουλέψεις περισσότερο για να καλύψεις και τη δική μου ανεπάρκεια. Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, θα το κάνεις ένα μήνα, δυο .. άντε ένα χρόνο. Αν δεις ότι έτσι πάει η δουλειά, θα αρχίσεις κι εσύ να το κωλοβαράς και απλά η δουλειά δε θα γίνεται σωστά. Δε θα έχεις και άδικο..
Κανένας άνθρωπος δε γεννήθηκε ίδιος με το διπλανό του – είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου δύο άνθρωποι να μην έχουν την ίδια απόδοση σε μια εργασία.
Αλλά, όταν οι διαφορές είναι σημαντικές, θα πρέπει να υπάρχει ένα σύστημα να επιβραβεύει τον πιο εργατικό, τον πιο ικανό, τον πιο φιλότιμο… Αυτό είναι αναγκαίο και για τον εργαζόμενο αλλά και για την εταιρεία για να αποφευχθεί η αδιαφορία και ανεπάρκεια που περιγράψαμε παραπάνω..
Στον ιδιωτικό τομέα αυτό συμβαίνει σε ευρεία κλίμακα και σε πάρα πολλά επίπεδα..
Η επιβράβευση μπορεί να είναι ηθική (διόλου ασήμαντη κατά τη γνώμη μου), επαγγελματική (νέα καθήκοντα, ευκαιρίες ανέλιξης κλπ) και βεβαίως υλική (επίδομα αποδοτικότητας ή σε απλά Ελληνικά bonus).
Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να διαφωνούν στη γενική αρχή ότι η εργατικότητα και η αποδοτικότητα πρέπει να επιβραβεύονται.. Οι διαφωνίες γενικά έχουν να κάνουν με τον τρόπο επιβράβευσης και το ποιος αποφασίζει για αυτήν.
Όσο πιο ανταγωνιστικό είναι ένα εργασιακό περιβάλλον, τόσο πιο «δουλεμένα» είναι και τα συστήματα επιβράβευσης της αποδοτικότητας. Ο τραπεζικός χώρος , στην Ελλάδα και παγκοσμίως, είναι ένας ιδιαίτερα ανταγωνιστικός εργασιακός στίβος. Ο στόχος κάθε τράπεζας είναι σαφώς διατυπωμένος και είναι η μεγιστοποίηση της κερδοφορίας και τα κίνητρα προς τους εργαζομένους που συμβάλλουν στην επίτευξη αυτού του στόχου είναι ευλόγως ισχυρά.
Από την άλλη, όπως γνωρίζει οποιοσδήποτε έχει διαβάσει έστω και ένα μονόστηλη οικονομικής εφημερίδας κάποια στιγμή στη ζωή του, οι τράπεζες κατά κανόνα και υπό κανονικές συνθήκες σημειώνουν υψηλή κερδοφορία. Άρα, παρά τα κίνητρα, μένει και ένα σημαντικό κομμάτι κερδών στην Τράπεζα..
Για να μιλήσουμε με απλά και κατανοητά νούμερα, είναι πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις τραπεζικών στελεχών που θα λάβουν ως πριμ παραγωγικότητας ποσοστό μεγαλύτερο του 15-20% των εσόδων που έχουν δημιουργήσει για την τράπεζα. Το νούμερο είναι λίγο αυθαίρετο , όπως επίσης και η προσέγγιση σε επίπεδο εσόδων και όχι κερδών. Αλλά , το γενικό συμπέρασμα είναι σαφές - μεγάλα bonus παίρνουν όσοι φέρνουν μεγάλα έσοδα /κέρδη στην τράπεζα.
Κανένα ανθρώπινο σύστημα (με την εξαίρεση του pick and roll του Παναθηναϊκού..) δεν είναι τέλειο. Ενστάσεις σαφώς υπάρχουν. Ο επιμερισμός των εσόδων / κερδών είναι μια τεχνητή διαδικασία και σε μεγάλο βαθμό αυθαίρετη. Επιπλέον, υπάρχουν πλεονεκτικές και λιγότερο πλεονεκτικές θέσεις. Όλα αυτά σωστά και αποδεκτά – αλλά, από την άλλη, σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, μια τράπεζα που θα είχε ένα ξεκάθαρα πιο δίκαιο σύστημα αξιολόγησης θα «τράβαγε» όλα τα ικανά στελέχη και θα ανάγκαζε τις υπόλοιπες να προσαρμοστούν. Σαφώς όχι σε απόλυτο βαθμό αλλά σε ικανοποιητικό σίγουρα. Η πραγματικότητα μας λέει ότι τα συστήματα όλων των τραπεζών είναι λίγο πολύ δίκαια..
Για να πάμε στο «δια ταύτα» και στο σήμερα. Σαφώς έχουν γίνει υπερβολές στις πληρωμές των bonus… Και δε διαφωνώ ότι όταν μία ομάδα «παράγει» ζημιές δεν πρέπει να λαμβάνει bonus και θα πρέπει να εξετάζεται ακόμα και η απόλυση των στελεχών αυτών. Δίκαιο και εφικτό στον ιδιωτικό τομέα.
Από την άλλη , το κάρο το σέρνουν όσα άλογα μπορούν… Στη σημερινή ανηφόρα, κάποιοι άνθρωποι θα βγάλουν λεφτά (κέρδη) για κάποιες εταιρείες.. Κέρδη που θα έχουν βγει σε μια δύσκολη συγκυρία… Εσείς τι λέτε; Δεν πρέπει να αμειφθούν οι άνθρωποι αυτοί;; Ή, μήπως, είναι πιο λογικό να επιβραβευθούν και μάλιστα γενναιόδωρα;;
ΥΓ Τα τελευταία σενάρια από τον τραπεζικό κλάδο στο εξωτερικό λένε ότι ναι μεν τα bonus για φέτος, και πιθανότατα και για τα επόμενα χρόνια, θα είναι μικρά… αλλά θα υπάρξουν μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς των τραπεζικών στελεχών… ώστε να έρθουν στα ίδια επίπεδα με τους μισθούς στελεχών και επαγγελματιών άλλων κλάδων… Ίσως γελάτε..ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ότι οι τράπεζες δεν προσφέρουν τίποτα, σε αντίθεση με άλλα επαγγέλματα… Διαφωνώ… οι τράπεζες «τρέχουν» όλα τα άλλα επαγγέλματα και την οικονομία στο σύνολό της… άλλωστε δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι ένα μεγάλο ποσοστό των πιο «δυνατών» μυαλών και των πιο ανταγωνιστικών πτυχίων απασχολούνται στον τραπεζικό τομέα..
Τετάρτη 4 Μαρτίου 2009
Γιατί μου αρέσει ο Νικολά - Μέρος Β'
1. Η γκόμενα απλά δεν υπάρχει, που λένε και οι πιτσιρικάδες. Μην μπούμε σε συζήτηση 3ης Γυμνασίου (προτιμώ την Κλώντια από τη Σίντυ)˙ ο τύπος έβαλε γκολ σε τελικό Champions League, για να μην πω Διηπειρωτικού Κυπέλλου.
2. Πήρε το γνωστό ρητό «Τι κάνει ο άνθρωπος για να πηδήξει» και το πήγε σε εντελώς άλλη διάσταση.
3. Όσοι προσπαθείτε «να ξεπεράσετε έναν επώδυνο χωρισμό» ή να «μαζέψετε τα κομμάτια σας» μετά το διαζύγιο, αρχίστε να κρατάτε σημειώσεις. Τον παρατάει η πρώην με υπονοούμενα του στυλ «εγώ, ολόκληρη γυναικάρα, τι ήθελα με το ζουμπά, θα επιστρέψω στο μεγάλο μου έρωτα»˙ ο Νικολά μέσα σε δυο βδομάδες γεμίζει όλα τα εξώφυλλα στον κόσμο με φωτογραφίες του, χεράκι χεράκι με την Κάρλα, στις Πυραμίδες. Ενίοτε, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται και ζεματιστό.
4. Επειδή οι ιστορίες του στυλ «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» καλό είναι να πατάσσονται εν τη γενέσει τους, η πρώτη κυρία της Γαλλίας τα είχε για 9 χρόνια με το Μικ Τζάγκερ. Το παλιοκόριτσο!
5. Αγχωμένοι με την καινούρια δουλειά; Τρέξιμο, ε; Πού καιρός για γυναίκες και εξόδους; Αν ποτέ ο Νικολά εκδώσει τα ημερολόγια του, θα δούμε την εξής καταπληκτική σημείωση: «Επιτέλους στο Προεδρικό Μέγαρο. 3 μμ Συγχαρητήριο τηλεφώνημα από Τζωρτζ Μπους. 5 μμ Συνάντηση με τον Αρχηγό Ενόπλων Δυνάμεων. Επίδειξη πρωτόκολλου εκτόξευσης πυρηνικών πυραύλων. 9 μμ Πρώτο ραντεβού. Νομίζω ότι είμαι ερωτευμένος.»
6. Οι ψηλές γυναίκες ανέκαθεν ήταν φετίχ και ο γίγαντας, ψυχή, αν όχι και σώματι, Νικολά και εδώ δίνει ρεσιτάλ για το τι κάνουμε αν το μωρό μάς ρίχνει ένα κεφάλι: Το πείθουμε πως το πρόβλημα το έχει αυτή που είναι 1,75 και όχι εμείς με το 1,60 μας. Μετανοημένη η νεαρά πετάει όλα τα ψηλοτάκουνα και κυκλοφορεί, πλέον, μόνο με μπαλαρίνες. Αν υπήρχε πλαστική εγχείρηση αφαίρεσης περιττών, κάθετων, πόντων, να είστε σίγουροι πως η κα Μπρούνι θα την είχε, ήδη, κάνει. Ο μόνος που τον πλησιάζει είναι ένας φίλος μου, βάρους 135 κιλών, που αποκαλεί την – ψηλόλιγνη – σύζυγό του «χοντρούλα».
7. Έχει πείσει τους διάφορους πολιτικούς αναλυτές ότι δείχνει έντονο ενδιαφέρον για την οικονομική κρίση, τη διεθνή ασφάλεια και για τις προοπτικές διεύρυνσης της ΕΕ. Σκοτίστηκε!. Φρόυντ και Δαρβίνος. Όλα σε αυτό τον πλανήτη γίνονται για ένα και μόνο λόγο: Πιστέψτε με, δεν είναι το Σύμφωνο Σύγκλισης και Σταθερότητας.
8. Πέρα από τις πλάκες, όμως, ο Πρόεδρος, το έχει πιάσει το θέμα καλύτερα από όλους μας. Η πολιτική, όπως και η ζωή, δεν θέλουν τέχνη: χαμόγελο, τύχη και ένα καλό ράφτη θέλουν. Δηλαδή, τόσα χρόνια, οι υπόλοιποι, σοβαροί, ηγέτες του Δυτικού Κόσμου τι κατάφεραν; Μήπως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες επειδή, εκτός από τη χρεοκοπία του συστήματος, δεν έχουμε και Κινέζους στρατιώτες να βαράνε σκοπιές στον Μπιγκ Μπεν; Ο Νικολά, εκτός από Ζάχο Χατζηφωτίου και Πορφίριο Ρουμπιρόσα, έχει μελετήσει και Τολστόυ. Οι δυνατότητες του ατόμου να αλλάξει το ρου της ιστορίας είναι μηδαμινές, άσχετα από το αν είναι ο στρατάρχης Κουτούζωφ ή ο τελευταίος Γάλλος γρεναδιέρος. Επομένως, η συμβουλή είναι μία: άραξε, κάτσε αναπαυτικά και απόλαυσε τη διαδρομή. Προσοχή στην πολυθρόνα: Είναι αυθεντική Louis ΧΙV.
9. Αν και ήδη ο Νικολά είναι θεός – και κάτι παραπάνω ημίθεος! – νομίζω ότι οφείλει στην υστεροφημία του και το επόμενο βήμα, που θα τον εδραιώσει στην κορυφή του Ολύμπου. Σε κανά δύο χρόνια τον κόβω να παρατάει την Κάρλα για ανώτερο/νεότερο μοντέλο. Ο Κολοσσός, ταπεινά, προτείνει στο maitre τη Bar Rafaeli: σουπερτούρμπο τεκνό, 23 χρονών, εξώφυλλο στα μαγιώ του Sports Illustrated (έχετε δει κανένα άντρα να διαβάζει Vogue;), βγαίνει με το Λεονάρντο ντι Κάπριο (ο Νικολά φαίνεται να τα προσέχει αυτά). Το κυριότερο, όμως, είναι ότι είναι Ισραηλίτισσα. Και επειδή, σε αντίθεση με το Monsieur S, υπάρχουν πολλοί που το έχουν χάσει εντελώς, φανταστείτε τι βαθυστόχαστες και βαρυσήμαντες αναλύσεις έχουμε να διαβάσουμε για τη «φιλοσιωνιστική στροφή της Γαλλίας» και την «ανατροπή του status quo στη μέση Ανατολή».
Αν είχατε ένα τραπεζίτη φίλο που είχε γκόμενα την Elle McPherson και τον βλέπατε στο δρόμο τι θα του λέγατε; «Πώς βλέπεις τις κινήσεις Τρισέ για τα επιτόκια», ή «μέγιστε γκουρού δίδαξέ μας το καμάκι»; Εκείνος που έχει ανέβει στην εκτίμησή μου από αυτή την ιστορία, εκτός από τον ίδιο το Σαρκοζί, είναι ο Μπερλουσκόνι. Είναι ο μόνος (μεγάλος παίχτης και αυτός), που όποτε συναντιούνται πετάει σπόντες, κλείνει το μάτι και, γενικά, δεν αποφεύγει το θέμα Κάρλα. Όλοι οι υπόλοιποι ηγέτες, παίρνουν το περισπούδαστο τους ύφος και ασχολούνται, δήθεν αδιάφοροι, με τα μεγάλα ζητήματα της πολιτικής. Ρε σεις. Ακούτε τον Αλέφαντο να μάθετε μπαλίτσα.
2. Πήρε το γνωστό ρητό «Τι κάνει ο άνθρωπος για να πηδήξει» και το πήγε σε εντελώς άλλη διάσταση.
3. Όσοι προσπαθείτε «να ξεπεράσετε έναν επώδυνο χωρισμό» ή να «μαζέψετε τα κομμάτια σας» μετά το διαζύγιο, αρχίστε να κρατάτε σημειώσεις. Τον παρατάει η πρώην με υπονοούμενα του στυλ «εγώ, ολόκληρη γυναικάρα, τι ήθελα με το ζουμπά, θα επιστρέψω στο μεγάλο μου έρωτα»˙ ο Νικολά μέσα σε δυο βδομάδες γεμίζει όλα τα εξώφυλλα στον κόσμο με φωτογραφίες του, χεράκι χεράκι με την Κάρλα, στις Πυραμίδες. Ενίοτε, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται και ζεματιστό.
4. Επειδή οι ιστορίες του στυλ «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια» καλό είναι να πατάσσονται εν τη γενέσει τους, η πρώτη κυρία της Γαλλίας τα είχε για 9 χρόνια με το Μικ Τζάγκερ. Το παλιοκόριτσο!
5. Αγχωμένοι με την καινούρια δουλειά; Τρέξιμο, ε; Πού καιρός για γυναίκες και εξόδους; Αν ποτέ ο Νικολά εκδώσει τα ημερολόγια του, θα δούμε την εξής καταπληκτική σημείωση: «Επιτέλους στο Προεδρικό Μέγαρο. 3 μμ Συγχαρητήριο τηλεφώνημα από Τζωρτζ Μπους. 5 μμ Συνάντηση με τον Αρχηγό Ενόπλων Δυνάμεων. Επίδειξη πρωτόκολλου εκτόξευσης πυρηνικών πυραύλων. 9 μμ Πρώτο ραντεβού. Νομίζω ότι είμαι ερωτευμένος.»
6. Οι ψηλές γυναίκες ανέκαθεν ήταν φετίχ και ο γίγαντας, ψυχή, αν όχι και σώματι, Νικολά και εδώ δίνει ρεσιτάλ για το τι κάνουμε αν το μωρό μάς ρίχνει ένα κεφάλι: Το πείθουμε πως το πρόβλημα το έχει αυτή που είναι 1,75 και όχι εμείς με το 1,60 μας. Μετανοημένη η νεαρά πετάει όλα τα ψηλοτάκουνα και κυκλοφορεί, πλέον, μόνο με μπαλαρίνες. Αν υπήρχε πλαστική εγχείρηση αφαίρεσης περιττών, κάθετων, πόντων, να είστε σίγουροι πως η κα Μπρούνι θα την είχε, ήδη, κάνει. Ο μόνος που τον πλησιάζει είναι ένας φίλος μου, βάρους 135 κιλών, που αποκαλεί την – ψηλόλιγνη – σύζυγό του «χοντρούλα».
7. Έχει πείσει τους διάφορους πολιτικούς αναλυτές ότι δείχνει έντονο ενδιαφέρον για την οικονομική κρίση, τη διεθνή ασφάλεια και για τις προοπτικές διεύρυνσης της ΕΕ. Σκοτίστηκε!. Φρόυντ και Δαρβίνος. Όλα σε αυτό τον πλανήτη γίνονται για ένα και μόνο λόγο: Πιστέψτε με, δεν είναι το Σύμφωνο Σύγκλισης και Σταθερότητας.
8. Πέρα από τις πλάκες, όμως, ο Πρόεδρος, το έχει πιάσει το θέμα καλύτερα από όλους μας. Η πολιτική, όπως και η ζωή, δεν θέλουν τέχνη: χαμόγελο, τύχη και ένα καλό ράφτη θέλουν. Δηλαδή, τόσα χρόνια, οι υπόλοιποι, σοβαροί, ηγέτες του Δυτικού Κόσμου τι κατάφεραν; Μήπως πρέπει να είμαστε ευγνώμονες επειδή, εκτός από τη χρεοκοπία του συστήματος, δεν έχουμε και Κινέζους στρατιώτες να βαράνε σκοπιές στον Μπιγκ Μπεν; Ο Νικολά, εκτός από Ζάχο Χατζηφωτίου και Πορφίριο Ρουμπιρόσα, έχει μελετήσει και Τολστόυ. Οι δυνατότητες του ατόμου να αλλάξει το ρου της ιστορίας είναι μηδαμινές, άσχετα από το αν είναι ο στρατάρχης Κουτούζωφ ή ο τελευταίος Γάλλος γρεναδιέρος. Επομένως, η συμβουλή είναι μία: άραξε, κάτσε αναπαυτικά και απόλαυσε τη διαδρομή. Προσοχή στην πολυθρόνα: Είναι αυθεντική Louis ΧΙV.
9. Αν και ήδη ο Νικολά είναι θεός – και κάτι παραπάνω ημίθεος! – νομίζω ότι οφείλει στην υστεροφημία του και το επόμενο βήμα, που θα τον εδραιώσει στην κορυφή του Ολύμπου. Σε κανά δύο χρόνια τον κόβω να παρατάει την Κάρλα για ανώτερο/νεότερο μοντέλο. Ο Κολοσσός, ταπεινά, προτείνει στο maitre τη Bar Rafaeli: σουπερτούρμπο τεκνό, 23 χρονών, εξώφυλλο στα μαγιώ του Sports Illustrated (έχετε δει κανένα άντρα να διαβάζει Vogue;), βγαίνει με το Λεονάρντο ντι Κάπριο (ο Νικολά φαίνεται να τα προσέχει αυτά). Το κυριότερο, όμως, είναι ότι είναι Ισραηλίτισσα. Και επειδή, σε αντίθεση με το Monsieur S, υπάρχουν πολλοί που το έχουν χάσει εντελώς, φανταστείτε τι βαθυστόχαστες και βαρυσήμαντες αναλύσεις έχουμε να διαβάσουμε για τη «φιλοσιωνιστική στροφή της Γαλλίας» και την «ανατροπή του status quo στη μέση Ανατολή».
Αν είχατε ένα τραπεζίτη φίλο που είχε γκόμενα την Elle McPherson και τον βλέπατε στο δρόμο τι θα του λέγατε; «Πώς βλέπεις τις κινήσεις Τρισέ για τα επιτόκια», ή «μέγιστε γκουρού δίδαξέ μας το καμάκι»; Εκείνος που έχει ανέβει στην εκτίμησή μου από αυτή την ιστορία, εκτός από τον ίδιο το Σαρκοζί, είναι ο Μπερλουσκόνι. Είναι ο μόνος (μεγάλος παίχτης και αυτός), που όποτε συναντιούνται πετάει σπόντες, κλείνει το μάτι και, γενικά, δεν αποφεύγει το θέμα Κάρλα. Όλοι οι υπόλοιποι ηγέτες, παίρνουν το περισπούδαστο τους ύφος και ασχολούνται, δήθεν αδιάφοροι, με τα μεγάλα ζητήματα της πολιτικής. Ρε σεις. Ακούτε τον Αλέφαντο να μάθετε μπαλίτσα.
Θα σκάσει μύτη η Μέρκελ σε καμιά Σύνοδο Κορυφής αγκαζέ με το Μάρκους Σένκενμπεργκ και θα πήξει το σύστημα.
Τρίτη 3 Μαρτίου 2009
Χομπόκεν
.
Υπάρχει ελπίδα αν αντέξεις
άλλα 35 (http://www.youtube.com/watch?v=8iYpxRXlboQ)
ΘΑ ΣΕ ΔΩ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΙΝΔΟΥ
Αν τραβήξω την περόνη
(εσύ κρατάς την περόνη)
η αριστερά πέθανε
Ζήτω τα Ιπτάμενα Δελφίνια!
Οίστρος της οδού Φιλελλήνων!
αν πάλι σου έλειψε ο Βάλρας
έλα να με βρεις
στη Λαμία ή στο Χομπόκεν
μα μη μου τα ζαλίζεις για τον Άρη Βελουχιώτη
Υπάρχει ελπίδα αν αντέξεις
άλλα 35 (http://www.youtube.com/watch?v=8iYpxRXlboQ)
ΘΑ ΣΕ ΔΩ ΣΤΟΝ ΤΑΦΟ ΤΟΥ ΙΝΔΟΥ
Αν τραβήξω την περόνη
(εσύ κρατάς την περόνη)
η αριστερά πέθανε
Ζήτω τα Ιπτάμενα Δελφίνια!
Οίστρος της οδού Φιλελλήνων!
αν πάλι σου έλειψε ο Βάλρας
έλα να με βρεις
στη Λαμία ή στο Χομπόκεν
μα μη μου τα ζαλίζεις για τον Άρη Βελουχιώτη
Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009
Dire Straits το ξεκίνημα
Aρχές 1977. Ο John Illsley μπαίνει στο διαμέρισμα που μοιράζεται με τον David Knopffler στο Λονδίνο και βλέπει μια σιλουέτα να κοιμάται στο κρεββάτι του.Βάζει φωνή : «Τί γίνεται εδώ;». Η σιλουέτα ξυπνάει, ξεσκεπάζεται για να αποκαλύψει μια κιθάρα με την οποία μοιραζόταν το κρεββάτι, λέει ένα “hello” και κουκουλώνεται ξανά με την κουβέρτα. Είναι ο αδερφός του David, Mark , που έχει έρθει να τον επισκεφτεί.
Μετά τη γνωριμία τους, αποκαλύπτεται ότι ο Mark είναι καλός κιθαρίστας. Καθώς παίζουν κιθάρα και οι τρεις, ο Illsley το γυρίζει στο μπάσο και αρχίζουν τα jams. Παίζουν για ώρες στο διαμέρισμα, κυρίως Ry Cooder και αμερικάνικα blues και αρχίζουν σιγά σιγά να συνθέτουν και δικά τους κομμάτια.
Ιούνιος 1977. Το συγκρότημα είναι σε μία pub του Νότιου Λονδίνου και παρακολουθεί μια μπάντα jazz που λέγεται Sultans of Swing να παίζει. Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά την ώρα που ακούει το Creole love call, ο Μark Knopffler αναλογίζεται πόσο ωραία και σημαντική είναι αυτή η μουσική, επανεκτιμά τη σχέση της με το rock n’ roll και συμπάσχει με τους μουσικούς που παίζουν τα βράδια, ενώ το πρωί δουλεύουν κανονικά για το μεροκάματο. Εμπνέεται και γράφει ένα τραγούδι μέσα σε λίγες μέρες, στην ακουστική κιθάρα, σε ρυθμό country & western. Μόλις το παίζει στη Fender Stratocaster, του βγαίνει διαφορετικά.
Ιούλιος 1977. Με τη βοήθεια του φίλου τους, ντράμερ Pick Withers, ηχογραφούν ένα demo με 5 τραγούδια, μεταξύ των οποίων και το Sultans of Swing. Το δίνουν στον dj του ραδιοφώνου Charlie Gillet, ο οποίος ξετρελαίνεται και το παίζει στην εκπομπή του το επόμενο Σαββατοκύριακο. Το ίδιο βράδυ, φίλος του συγκροτήματος τους πληροφορεί ότι άκουσε τα τραγούδια τους στο ραδιόφωνο. Δεν είναι ο μόνος: 3 εταιρείες δίσκων παίρνουν τηλέφωνο τον Gillett για να τον ρωτήσουν ποιο συγκρότημα είναι αυτό.
Δεκέμβριος 1977.Oι Dire Straits υπογράφουν συμβόλαιο με την Polygram. Με την αλλαγή του χρόνου, πάιζουν support στην περιοδεία των Talking Heads.
H συνέχεια είναι γνωστή.
Μετά τη γνωριμία τους, αποκαλύπτεται ότι ο Mark είναι καλός κιθαρίστας. Καθώς παίζουν κιθάρα και οι τρεις, ο Illsley το γυρίζει στο μπάσο και αρχίζουν τα jams. Παίζουν για ώρες στο διαμέρισμα, κυρίως Ry Cooder και αμερικάνικα blues και αρχίζουν σιγά σιγά να συνθέτουν και δικά τους κομμάτια.
Ιούνιος 1977. Το συγκρότημα είναι σε μία pub του Νότιου Λονδίνου και παρακολουθεί μια μπάντα jazz που λέγεται Sultans of Swing να παίζει. Δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο, αλλά την ώρα που ακούει το Creole love call, ο Μark Knopffler αναλογίζεται πόσο ωραία και σημαντική είναι αυτή η μουσική, επανεκτιμά τη σχέση της με το rock n’ roll και συμπάσχει με τους μουσικούς που παίζουν τα βράδια, ενώ το πρωί δουλεύουν κανονικά για το μεροκάματο. Εμπνέεται και γράφει ένα τραγούδι μέσα σε λίγες μέρες, στην ακουστική κιθάρα, σε ρυθμό country & western. Μόλις το παίζει στη Fender Stratocaster, του βγαίνει διαφορετικά.
Ιούλιος 1977. Με τη βοήθεια του φίλου τους, ντράμερ Pick Withers, ηχογραφούν ένα demo με 5 τραγούδια, μεταξύ των οποίων και το Sultans of Swing. Το δίνουν στον dj του ραδιοφώνου Charlie Gillet, ο οποίος ξετρελαίνεται και το παίζει στην εκπομπή του το επόμενο Σαββατοκύριακο. Το ίδιο βράδυ, φίλος του συγκροτήματος τους πληροφορεί ότι άκουσε τα τραγούδια τους στο ραδιόφωνο. Δεν είναι ο μόνος: 3 εταιρείες δίσκων παίρνουν τηλέφωνο τον Gillett για να τον ρωτήσουν ποιο συγκρότημα είναι αυτό.
Δεκέμβριος 1977.Oι Dire Straits υπογράφουν συμβόλαιο με την Polygram. Με την αλλαγή του χρόνου, πάιζουν support στην περιοδεία των Talking Heads.
H συνέχεια είναι γνωστή.
(πηγή:Let the Rock Stories Roll, Μωρίς Σιάκκης, Εκδόσεις Ποταμός,2008)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)