Ένα πράγμα που αδυνατώ να καταλάβω στην Ελληνική πραγματικότητα είναι η συχνότητα των απεργιών των δημοσίων υπαλλήλων. Μου φαίνεται πολύ πιο λογικό να κάναμε απεργία όλοι οι υπόλοιποι με «θεσμικό αίτημα» την άρση της μονιμότητας ή έστω την θέσπιση κριτηρίων αξιολόγησης του έργου.
Λογικό ακόμα θα ήταν να υπάρχουν κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι θα βγουν διαμαρτυρόμενοι (κατά τη στρατιωτική ορολογία) διότι γίναν δημόσιοι υπάλληλοι με σκοπό να προσφέρουν και να βελτιώσουν τη λειτουργία του κράτους και κατέληξαν οκνηροί και αδιάφοροι.
Οι εργασιακές σχέσεις είναι ίσως από τις πιο δύσκολες να διαχειριστεί κανείς. Έχουν την ιδιαιτερότητα ότι η ατομική συμπεριφορά έχει αντίκτυπο και πέρα από το άτομο. Φανταστείτε, είμαστε δύο συνάδελφοι και «τρέχουμε» μαζί μια δουλειά. Δεν είναι ακραίο το παράδειγμα, είναι από τα πιο κοινά. Αν εγώ δεν κάνω τη δουλειά μου καλά, αυτό θα χτυπήσει σε σένα. Θα αναγκαστείς να δουλέψεις περισσότερο για να καλύψεις και τη δική μου ανεπάρκεια. Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, θα το κάνεις ένα μήνα, δυο .. άντε ένα χρόνο. Αν δεις ότι έτσι πάει η δουλειά, θα αρχίσεις κι εσύ να το κωλοβαράς και απλά η δουλειά δε θα γίνεται σωστά. Δε θα έχεις και άδικο..
Κανένας άνθρωπος δε γεννήθηκε ίδιος με το διπλανό του – είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου δύο άνθρωποι να μην έχουν την ίδια απόδοση σε μια εργασία.
Αλλά, όταν οι διαφορές είναι σημαντικές, θα πρέπει να υπάρχει ένα σύστημα να επιβραβεύει τον πιο εργατικό, τον πιο ικανό, τον πιο φιλότιμο… Αυτό είναι αναγκαίο και για τον εργαζόμενο αλλά και για την εταιρεία για να αποφευχθεί η αδιαφορία και ανεπάρκεια που περιγράψαμε παραπάνω..
Στον ιδιωτικό τομέα αυτό συμβαίνει σε ευρεία κλίμακα και σε πάρα πολλά επίπεδα..
Η επιβράβευση μπορεί να είναι ηθική (διόλου ασήμαντη κατά τη γνώμη μου), επαγγελματική (νέα καθήκοντα, ευκαιρίες ανέλιξης κλπ) και βεβαίως υλική (επίδομα αποδοτικότητας ή σε απλά Ελληνικά bonus).
Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να διαφωνούν στη γενική αρχή ότι η εργατικότητα και η αποδοτικότητα πρέπει να επιβραβεύονται.. Οι διαφωνίες γενικά έχουν να κάνουν με τον τρόπο επιβράβευσης και το ποιος αποφασίζει για αυτήν.
Όσο πιο ανταγωνιστικό είναι ένα εργασιακό περιβάλλον, τόσο πιο «δουλεμένα» είναι και τα συστήματα επιβράβευσης της αποδοτικότητας. Ο τραπεζικός χώρος , στην Ελλάδα και παγκοσμίως, είναι ένας ιδιαίτερα ανταγωνιστικός εργασιακός στίβος. Ο στόχος κάθε τράπεζας είναι σαφώς διατυπωμένος και είναι η μεγιστοποίηση της κερδοφορίας και τα κίνητρα προς τους εργαζομένους που συμβάλλουν στην επίτευξη αυτού του στόχου είναι ευλόγως ισχυρά.
Από την άλλη, όπως γνωρίζει οποιοσδήποτε έχει διαβάσει έστω και ένα μονόστηλη οικονομικής εφημερίδας κάποια στιγμή στη ζωή του, οι τράπεζες κατά κανόνα και υπό κανονικές συνθήκες σημειώνουν υψηλή κερδοφορία. Άρα, παρά τα κίνητρα, μένει και ένα σημαντικό κομμάτι κερδών στην Τράπεζα..
Για να μιλήσουμε με απλά και κατανοητά νούμερα, είναι πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις τραπεζικών στελεχών που θα λάβουν ως πριμ παραγωγικότητας ποσοστό μεγαλύτερο του 15-20% των εσόδων που έχουν δημιουργήσει για την τράπεζα. Το νούμερο είναι λίγο αυθαίρετο , όπως επίσης και η προσέγγιση σε επίπεδο εσόδων και όχι κερδών. Αλλά , το γενικό συμπέρασμα είναι σαφές - μεγάλα bonus παίρνουν όσοι φέρνουν μεγάλα έσοδα /κέρδη στην τράπεζα.
Κανένα ανθρώπινο σύστημα (με την εξαίρεση του pick and roll του Παναθηναϊκού..) δεν είναι τέλειο. Ενστάσεις σαφώς υπάρχουν. Ο επιμερισμός των εσόδων / κερδών είναι μια τεχνητή διαδικασία και σε μεγάλο βαθμό αυθαίρετη. Επιπλέον, υπάρχουν πλεονεκτικές και λιγότερο πλεονεκτικές θέσεις. Όλα αυτά σωστά και αποδεκτά – αλλά, από την άλλη, σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, μια τράπεζα που θα είχε ένα ξεκάθαρα πιο δίκαιο σύστημα αξιολόγησης θα «τράβαγε» όλα τα ικανά στελέχη και θα ανάγκαζε τις υπόλοιπες να προσαρμοστούν. Σαφώς όχι σε απόλυτο βαθμό αλλά σε ικανοποιητικό σίγουρα. Η πραγματικότητα μας λέει ότι τα συστήματα όλων των τραπεζών είναι λίγο πολύ δίκαια..
Για να πάμε στο «δια ταύτα» και στο σήμερα. Σαφώς έχουν γίνει υπερβολές στις πληρωμές των bonus… Και δε διαφωνώ ότι όταν μία ομάδα «παράγει» ζημιές δεν πρέπει να λαμβάνει bonus και θα πρέπει να εξετάζεται ακόμα και η απόλυση των στελεχών αυτών. Δίκαιο και εφικτό στον ιδιωτικό τομέα.
Από την άλλη , το κάρο το σέρνουν όσα άλογα μπορούν… Στη σημερινή ανηφόρα, κάποιοι άνθρωποι θα βγάλουν λεφτά (κέρδη) για κάποιες εταιρείες.. Κέρδη που θα έχουν βγει σε μια δύσκολη συγκυρία… Εσείς τι λέτε; Δεν πρέπει να αμειφθούν οι άνθρωποι αυτοί;; Ή, μήπως, είναι πιο λογικό να επιβραβευθούν και μάλιστα γενναιόδωρα;;
ΥΓ Τα τελευταία σενάρια από τον τραπεζικό κλάδο στο εξωτερικό λένε ότι ναι μεν τα bonus για φέτος, και πιθανότατα και για τα επόμενα χρόνια, θα είναι μικρά… αλλά θα υπάρξουν μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς των τραπεζικών στελεχών… ώστε να έρθουν στα ίδια επίπεδα με τους μισθούς στελεχών και επαγγελματιών άλλων κλάδων… Ίσως γελάτε..ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ότι οι τράπεζες δεν προσφέρουν τίποτα, σε αντίθεση με άλλα επαγγέλματα… Διαφωνώ… οι τράπεζες «τρέχουν» όλα τα άλλα επαγγέλματα και την οικονομία στο σύνολό της… άλλωστε δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι ένα μεγάλο ποσοστό των πιο «δυνατών» μυαλών και των πιο ανταγωνιστικών πτυχίων απασχολούνται στον τραπεζικό τομέα..
Λογικό ακόμα θα ήταν να υπάρχουν κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι θα βγουν διαμαρτυρόμενοι (κατά τη στρατιωτική ορολογία) διότι γίναν δημόσιοι υπάλληλοι με σκοπό να προσφέρουν και να βελτιώσουν τη λειτουργία του κράτους και κατέληξαν οκνηροί και αδιάφοροι.
Οι εργασιακές σχέσεις είναι ίσως από τις πιο δύσκολες να διαχειριστεί κανείς. Έχουν την ιδιαιτερότητα ότι η ατομική συμπεριφορά έχει αντίκτυπο και πέρα από το άτομο. Φανταστείτε, είμαστε δύο συνάδελφοι και «τρέχουμε» μαζί μια δουλειά. Δεν είναι ακραίο το παράδειγμα, είναι από τα πιο κοινά. Αν εγώ δεν κάνω τη δουλειά μου καλά, αυτό θα χτυπήσει σε σένα. Θα αναγκαστείς να δουλέψεις περισσότερο για να καλύψεις και τη δική μου ανεπάρκεια. Κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, θα το κάνεις ένα μήνα, δυο .. άντε ένα χρόνο. Αν δεις ότι έτσι πάει η δουλειά, θα αρχίσεις κι εσύ να το κωλοβαράς και απλά η δουλειά δε θα γίνεται σωστά. Δε θα έχεις και άδικο..
Κανένας άνθρωπος δε γεννήθηκε ίδιος με το διπλανό του – είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου δύο άνθρωποι να μην έχουν την ίδια απόδοση σε μια εργασία.
Αλλά, όταν οι διαφορές είναι σημαντικές, θα πρέπει να υπάρχει ένα σύστημα να επιβραβεύει τον πιο εργατικό, τον πιο ικανό, τον πιο φιλότιμο… Αυτό είναι αναγκαίο και για τον εργαζόμενο αλλά και για την εταιρεία για να αποφευχθεί η αδιαφορία και ανεπάρκεια που περιγράψαμε παραπάνω..
Στον ιδιωτικό τομέα αυτό συμβαίνει σε ευρεία κλίμακα και σε πάρα πολλά επίπεδα..
Η επιβράβευση μπορεί να είναι ηθική (διόλου ασήμαντη κατά τη γνώμη μου), επαγγελματική (νέα καθήκοντα, ευκαιρίες ανέλιξης κλπ) και βεβαίως υλική (επίδομα αποδοτικότητας ή σε απλά Ελληνικά bonus).
Δε νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που να διαφωνούν στη γενική αρχή ότι η εργατικότητα και η αποδοτικότητα πρέπει να επιβραβεύονται.. Οι διαφωνίες γενικά έχουν να κάνουν με τον τρόπο επιβράβευσης και το ποιος αποφασίζει για αυτήν.
Όσο πιο ανταγωνιστικό είναι ένα εργασιακό περιβάλλον, τόσο πιο «δουλεμένα» είναι και τα συστήματα επιβράβευσης της αποδοτικότητας. Ο τραπεζικός χώρος , στην Ελλάδα και παγκοσμίως, είναι ένας ιδιαίτερα ανταγωνιστικός εργασιακός στίβος. Ο στόχος κάθε τράπεζας είναι σαφώς διατυπωμένος και είναι η μεγιστοποίηση της κερδοφορίας και τα κίνητρα προς τους εργαζομένους που συμβάλλουν στην επίτευξη αυτού του στόχου είναι ευλόγως ισχυρά.
Από την άλλη, όπως γνωρίζει οποιοσδήποτε έχει διαβάσει έστω και ένα μονόστηλη οικονομικής εφημερίδας κάποια στιγμή στη ζωή του, οι τράπεζες κατά κανόνα και υπό κανονικές συνθήκες σημειώνουν υψηλή κερδοφορία. Άρα, παρά τα κίνητρα, μένει και ένα σημαντικό κομμάτι κερδών στην Τράπεζα..
Για να μιλήσουμε με απλά και κατανοητά νούμερα, είναι πολύ σπάνιες οι περιπτώσεις τραπεζικών στελεχών που θα λάβουν ως πριμ παραγωγικότητας ποσοστό μεγαλύτερο του 15-20% των εσόδων που έχουν δημιουργήσει για την τράπεζα. Το νούμερο είναι λίγο αυθαίρετο , όπως επίσης και η προσέγγιση σε επίπεδο εσόδων και όχι κερδών. Αλλά , το γενικό συμπέρασμα είναι σαφές - μεγάλα bonus παίρνουν όσοι φέρνουν μεγάλα έσοδα /κέρδη στην τράπεζα.
Κανένα ανθρώπινο σύστημα (με την εξαίρεση του pick and roll του Παναθηναϊκού..) δεν είναι τέλειο. Ενστάσεις σαφώς υπάρχουν. Ο επιμερισμός των εσόδων / κερδών είναι μια τεχνητή διαδικασία και σε μεγάλο βαθμό αυθαίρετη. Επιπλέον, υπάρχουν πλεονεκτικές και λιγότερο πλεονεκτικές θέσεις. Όλα αυτά σωστά και αποδεκτά – αλλά, από την άλλη, σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, μια τράπεζα που θα είχε ένα ξεκάθαρα πιο δίκαιο σύστημα αξιολόγησης θα «τράβαγε» όλα τα ικανά στελέχη και θα ανάγκαζε τις υπόλοιπες να προσαρμοστούν. Σαφώς όχι σε απόλυτο βαθμό αλλά σε ικανοποιητικό σίγουρα. Η πραγματικότητα μας λέει ότι τα συστήματα όλων των τραπεζών είναι λίγο πολύ δίκαια..
Για να πάμε στο «δια ταύτα» και στο σήμερα. Σαφώς έχουν γίνει υπερβολές στις πληρωμές των bonus… Και δε διαφωνώ ότι όταν μία ομάδα «παράγει» ζημιές δεν πρέπει να λαμβάνει bonus και θα πρέπει να εξετάζεται ακόμα και η απόλυση των στελεχών αυτών. Δίκαιο και εφικτό στον ιδιωτικό τομέα.
Από την άλλη , το κάρο το σέρνουν όσα άλογα μπορούν… Στη σημερινή ανηφόρα, κάποιοι άνθρωποι θα βγάλουν λεφτά (κέρδη) για κάποιες εταιρείες.. Κέρδη που θα έχουν βγει σε μια δύσκολη συγκυρία… Εσείς τι λέτε; Δεν πρέπει να αμειφθούν οι άνθρωποι αυτοί;; Ή, μήπως, είναι πιο λογικό να επιβραβευθούν και μάλιστα γενναιόδωρα;;
ΥΓ Τα τελευταία σενάρια από τον τραπεζικό κλάδο στο εξωτερικό λένε ότι ναι μεν τα bonus για φέτος, και πιθανότατα και για τα επόμενα χρόνια, θα είναι μικρά… αλλά θα υπάρξουν μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς των τραπεζικών στελεχών… ώστε να έρθουν στα ίδια επίπεδα με τους μισθούς στελεχών και επαγγελματιών άλλων κλάδων… Ίσως γελάτε..ο περισσότερος κόσμος θεωρεί ότι οι τράπεζες δεν προσφέρουν τίποτα, σε αντίθεση με άλλα επαγγέλματα… Διαφωνώ… οι τράπεζες «τρέχουν» όλα τα άλλα επαγγέλματα και την οικονομία στο σύνολό της… άλλωστε δεν μπορεί να είναι τυχαίο ότι ένα μεγάλο ποσοστό των πιο «δυνατών» μυαλών και των πιο ανταγωνιστικών πτυχίων απασχολούνται στον τραπεζικό τομέα..
Epeidi feneste kala paidia s'auto to blog, tha ithela na parathesw merika themata pros sizitisi.
ΑπάντησηΔιαγραφήOtan mia epixeirisi einai idiwtiki, den peftei se kanenan logos gia to poso plirwnei ta stelexi tis, para mono stous metoxous tis. Auto isxiei se oles tis epixeiriseis anexartita an einai trapezes i oxi. An o kurios babis pou exei to bakaliko sti gwnia plirwnei ti Maria pio polu giati goustarei na vlepei to plousio stithos tis, einai dikia tou upothesi kai ta dika tou kerdi epireazei.
Den nomizw oti sikwnei polu parapanw sizitisi to thema otan milame gia idiwtikes epixiriseis.
To thema bleketai otan xafnika to kratos kaleitai na swsei kapoion organismo kai ara plirwnoume oloi mas (i osoi plirwnoume forous). Kai ta kinitra edw einai polu berdemena. Xwris na thelw na bw sto megalo thema tou poios ftaiei gia tin krisi, einai safes oti polu megalo meridio exoun ta krati kai oi kedrikes trapezes pou ta teleutaia xronia akolouthisan politiki reustotitas kai fthinou xrimatos aneu proigoumenou.
To kratos kaleitai pia na elenxei to kostos (kai ara tis amoives stelexwn) twn trapezwn pou exei voithisei me ta lefta twn politwn tou. Kai an to kratos exei pragmatiko kinitro na "parei ta lefta tou pisw", to endiaferei na kratisei ta kala stelexi (alliws auta ta stelexi tha pane se trapezes pou den exoun parei kratiki voitheia kai ara plirwnoun ta stelexi tous "market rates"). Apo tin alli elaxista krati exoun diathesi na paradextoun tis dikes tous euthines kai einai pio anwdino na stoxopoioun tis trapezes gia ola ta kaka tou planiti. Kai na fwnazoun dimosia gia tis amoives twn athliwn trapezitwn pou mas eferan s'autin tin krisi.
H uparxousa "lisi" opou merikes trapezes einai merikws "kratikopoiimenes" kai alles oxi, mou fenetai ligo mesoveziki pou lene kai sto xwrio mou.
Apo mia skliri kapitalistiki apopsi, to kratos den tha eprepe na epemvei kai oses "ugieis" trapezes tin evgazan kathari, bravo tous. Gia oses den borousan na epiviwsoun, krima, den tous uposxethike kaneis oti pada tha ipirxe enas kalo uncle sam na plirwsei tis xasoures tous.
Apo tin alli, an thewrisoume oti to trapeziko sistima einai toso simadiko stis sigxrones koinwnies wste den borei na adexei xrewkopies, tote ex orismou den borei na leitourgei upo sinthikes eleutheris agoras.
Exw berdeutei ligo apo tin twrini katastasi opou kapoies trapezes epitrepetai na falirisoun, alles oxi, kapoies alles boroun na falirisoun alla kalitera oxi twra.
Ta sxolia sas einai euprosdekta.
Me timi
Ζούμε στην πιο ατομιστική περίοδο της ιστορίας. Όλοι κοιτάνε τον κώλο τους. Δεν πληρώνουν φόρους, δεν πάνε στο στρατό, δεν έχουν καμία αίσθηση συμμετοχής στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο. Και αυτά δε γίνονται παρεμπιπτόντως. Είναι η επίσημη ιδεολογία των δυτικών κοινωνιών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συζήτηση για τα μπόνους αυτό ακριβώς δείχνει. Οι μεν λένε «δεν πήραμε κρατική βοήθεια, κάνουμε ότι θέλουμε». Οι δε «εντάξει πήραμε κρατική βοήθεια, αλλά αφήστε μας να κρατήσουμε τα καλά στελέχη». Κανείς δεν έχει βγει να πει «μάγκες την έχουμε στρουμφίσει˙ θυσίες από όλους γιατί όπως πάει το έργο δεν τη βγάζουμε την επόμενη δεκαετία»
Το καπιταλιστικό σύστημα, μεταξύ μας, δε θα το θρηνήσουμε. Πολιτισμό έχει πάψει να παράγει εδώ και καμιά πεντηκονταετία. Αντικειμενικά δύο πράγματα προσφέρει α. υπερκατανάλωση σε βαθμό πάπιας που την παχαίνουν για foie gras και β. νευρώσεις κάθε μορφής. Ο Κολοσσός ούτε διαιτολόγος, ούτε spiritual healer είναι για να φοβάται. Είναι αλήθεια πως κανένα άλλο οικονομικό σύστημα δεν έχει καταφέρει να παραγάγει τόσο πλούτο στην ιστορία, αλλά, χωρίς να θέλω να γίνω ιδιαίτερα μεταφυσικός, κοιτάξτε γύρω σας και πείτε μου αν οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι.
Το πρόβλημα, όμως, θα σας πω ποιο είναι. Αν καταρρεύσει ο καπιταλισμός φοβάμαι πως η οποιαδήποτε διάδοχος κατάσταση θα καταργήσει ταυτόχρονα και τη φιλελεύθερη αντιπροσωπευτική δημοκρατία με τα ατομικά δικαιώματα. Πιο απλά: μετά την ανακατανομή των μέσων οικονομικής παραγωγής θα βρεθούμε να τραγουδάμε επαναστατικά τραγουδάκια σε γκουλάγκ.
Επομένως, επειδή δεν έχω καμία διάθεση να παίζω το «Μια μέρα στη ζωή του Ιβάν Ντενίσοβιτς» άντε και εγώ μαζί σας. Να πολεμήσουμε όλοι για να μην μας (σας/τους) φάνε τις Porsche και τα εξοχικά.
Την επανάσταση, όμως, δε θα την κάνουν ούτε οι αγανακτισμένοι traders, ούτε οι απολυθέντες της Lehman. Θα την κάνουν αυτοί που προσπαθούν να ζήσουν με 700 ευρώ όταν δίπλα τους κυκλοφορούν Cayenne. (Eξήγησε τώρα εσύ στην Κούνεβα και την κάθε Κούνεβα τη διάκριση μεταξύ Golden Boys που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, και Golden Boys σε κρατικοποιημένους φορείς).
Η κομμουνιστική επανάσταση δεν έγινε ποτέ στη Δυτική Ευρώπη για δύο λόγους:
α. Υψηλό βιωτικό επίπεδο που επέτρεψε και στον τελευταίο εργάτη να έχει 2 τηλεοράσεις και ένα αυτοκίνητο
β. Ενωμένη αστική τάξη η οποία πολέμησε τις όποιες προσπάθειες ανατροπής εν τη γενέσει τους.
Το α. στα προσεχή χρόνια θα πάψει να ισχύει. Μένει το β. Πάντα λέγαμε πως η εργατική τάξη δεν έχει ταξική συνείδηση. Με αυτή την ιστορία φαίνεται πως και η μπουρζουαζία κινδυνεύει να χάσει τη δική της. Θα φτάσουν οι Ρώσοι (οι Κινέζοι, οι Άραβες, οι Κομμουνιστές όποιοι θέλετε) προ των πυλών και οι άλλοι θα τσακώνονται για το αν τα μπόνους πρέπει να είναι σε μετρητά ή stock οptions. «Νο man is an island,” μάγκες.
File Collosus, grafeis omorfa alla katapianesai me polla themata.
ΑπάντησηΔιαγραφήMas kaneis na skeftoume to opoio einai anthugieino. Opws leei kai o filosofos Arkas, anaferomenos sto Gourouni tou, "eipe kati exipno kai lipothimise". Kapoios tha eprepe na afisei tin kathimerini tou ergasia kai na ginei full time stoxastis-siggrafeas gia na apopeirathei na analysisei kapoia apo ta parapanw/parakatw.
Gia na kleisoume me ta bonuses, opws grafeis, einai atopo na asxoleitai i koinwnia me to bonus twn trapezitwn se stock i metrito. Ara simfwnoume oti i sizitisi gia ta bonuses oute simvolizei tipota, oute linei kapoio provlima kai einai to teleutaio pragma pou tha eprepe na asxolithoume oloi mas.
Opws episis grafeis, adinatw na skeftw polla sistimata stin istoria ta opoia proseferan apleta atomika dikaiwmata, xwris kapoias morfis eleutheris oikonomias. Isws stin uperkatanalwsi kai stis neurwseis, tha eprepe na prostheseis oti kapoios borei na grapsei se ena toixo "o proedros tis amerikis einai panivlakas" xwris na to pirovolisoun/sillavoun/ekdwsoun fatah (i opws legetai auti i diatagi) se olous tous omoideates/ kai ta loipa.
Einai safes oti oi twrines dutikes koinwnies prosferoun tin megaliteri eleutheria "exapoanekathen". Kai autoi i eleutheria metafrazetai kai ws terastios arithmos epilogwn. O kosmos borei na dialexei. Borei na vgalei egxrwmo proedro, borei na anextei kiverniseis diafthoras, i kai na tis rixei, borei na ergastei sklira i ligotero sklira, borei na parei parapanw morfwsi kai na veltiwsei to viwtiko tou epipedo, i twn paidiwn tou. Ola auta exoun akoma periorismous, alla sigoura ligoterous apo paliotera.
Einai mipws autes oi eleutheries/epiloges pou fernoun lithi kai efisixasmo? Ftaiei i genia mas pou den eixe xouda kai Politexneio gia na ginei politika siniditopoiimeni? An nai, tha protimousame na eixame xoudes kai polemous gia na vgaloume texni kai politismo? Mipws o anthrwpos ek fisis den borei na anextei toses polles epiloges kai xreiazetai na polemaei gia na niwsei zwdanos? Oi filoi anthrwpologoi tou blog tha prepei na ekferoun gnwmi.
H Kuria Kouneva (opws oloi mas) tha vlepei ekfraseis ploutou (opws Cayenne) se kathe morfi eleutheris oikonomias. I mallon kai allwn sistimatwn, opws otan o sidrofos Colossus tha odigei to Cayenne tou gia na paei stin Patriwtiki Epitropi Anadianomis Ploutou ston Astera Vouliagmenis. Kai upopteuomai oti i pleionotita twn twrinwn Cayenne den egeitai sta Golden Boys twn trapezwn alla sta Golden Boys tou 1/2/3/4 paketou Delors anaptixiakis voitheias pros tin ellada.
Kai file Colosse simfwnw oti, koitazodas girw mou, oi anthrwpoi den mou fenodai eutixismenoi. Alla kai i eutixia ws ennoia einai diskoli. Itan pio eutixismenoi oi adistasiakoi pou eixan idanika kai ithelan na klironomisoun stin epomeni gennia (diladi emas) mia eleutheri koinwnia? Orise mou tin eutixia sigritika me kapoia alli periodo tis anthrwpotitas (opoudipote gewgrafika) gia na doume ti alla periferiaka stoixeia eixe ekeini i koinwnia pou leipei apo tis twrines.
Kai gia na bw se megales stathies, ena megalo provlima einai i astamtiti katanalwsei fisikwn porwn tou planiti upo opoiodipote twrino politiko/oikonomiko sistima (dialegeis apo Ameriki/Rwsia/Kina/India exoume apo ola). Otan ena apo ta exipnotera palikaria opws o Stephen Hawking einai pepeismenos oti tha katastrepsoume ton planiti, kai to mellon einai epeikismos tou diastimatos, tha eprepe na anisixoume ligo. Kai xipnio paidi einai, kai xrono exei sta xeria tou, kati tha skabazei. (An kai eimai pepeismenos oti einai apo tous elaxistous anthrwpous pou borei na leei terasties epistimonikes stathies opou elaxistoi boroun na ton piasoun (ade kanas Penrose)). As min xehname oti se kanena politiko/oikonomiko sistima tis istorias den itan toso simadiki parametros i taxitati exadlisi twn fisikwn porwn pou viwnoume twra. Isws telika se 20 xronia o sidrofos Colossus na pigainei me to podilato tou stin paralia Kavouriou sti diki tou kuriou babi pou potise ton kipo tou me mi vroxino nero.
Diatirw to dikaiwma mou na lipothimisw kata voulisi opws kathe kalo gourouni, asxetws axias tou parapanw sxoliou.
Φίλε ανώνυμε
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα αυτά που γράφεις πολύ σωστά. Αν ψάχνουμε για τα μεγάλα εγκλήματα του καπιταλισμού εγώ θα άρχιζα με το γεγονός ότι μορφές όπως εσείς και ο Walras το έχετε ρίξει στο βιοπορισμό αντί να ασχολείστε με τη φιλοσοφία και την ποίηση για τις οποίες προφανώς έχετε πλαστεί.
Το μόνο ψεγάδι που μπορώ να βρω στα λόγια σου είναι ότι θεωρείς πως η σύγκρουση θα γίνει με μορφές σαν τον Κολοσσό οι οποίες θα κάτσουν να σκεφτούν λεπτές ιδεολογικές διαφορές μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας, ελεύθερης αγοράς και κρατικού ελέγχου της οικονομίας. Όταν θα έρθουν 1000 εξαγριωμένοι άνεργοι οικοδόμοι να σου πάρουν το ελικόπτερο, τη βίλλα στη Βουλιαγμένη και να σε σφάξουν εσύ τι θα τους πεις δηλαδή «Εγώ ρευστότητα στο σύστημα έδινα παιδιά και δούλευα σε ιδιωτική τράπεζα. Πηγαίνετε πιο κάτω που μένει ένας trader της RBS, αυτοί τα έκαναν όλα;»
Για να μας οδηγήσω βαθύτερα στη σταθιά: Ο τρόπος που διδασκόμαστε την ιστορία μας λέει ότι οι πολιτισμοί καταρρέουν από εξωτερικούς παράγοντες. Ο Αλέξανδρος κατέστρεψε την περσική αυτοκρατορία, οι βάρβαροι τη Ρώμη, οι Οθωμανοί το Βυζάντιο. Ίσως, όμως, τελικά, ο μεγαλύτερος εχθρός κάθε συστήματος να είναι οι εσωτερικές, εγγενείς αντιφάσεις του.
Σήμερα δεν κινδυνεύουμε από Ταλιμπάν, Κινέζους και Αλ-Καϊντα. Κινδυνεύουμε από το σύστημα που φτιάξαμε. Αυτό προσπαθούσα να πω στο προηγούμενο ποστ. Το πρόβλημα δεν είναι η κρίση. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να φανταστούμε καν ένα εναλλακτικό τρόπο ζωής/εργασίας από αυτόν που μας έστειλε στην κρίση. Εσείς που είστε και οι οικονομολόγοι (sic) απαντήστε μου στο εξής: Αν αύριο με ένα μαγικό ραβδί ξεπερνιόντουσαν τα προβλήματα κεφαλαιοποίησης των τραπεζών συμφωνούμε όλοι πως μέσα σε 5 χρόνια μάξιμουμ θα ξαναοδηγούμεθα στην ίδια ακριβώς κατάσταση;
Τα λόγια σου για τον καπιταλισμό, την ελευθερία και την ευτυχία του ανθρώπου μου θύμισαν την εξής ατάκα από το φιλμ Third Man. (1949). Το σενάριο της ταινίας είναι του Graham Greene, αλλά οι παρακάτω γραμμές αποδίδονται στον ίδιο τον Orson Welles:
In Italy, for thirty years under the Borgias, they had warfare, terror, murder and bloodshed - they produced Michelangelo, Leonardo Da Vinci and the Renaissance. In Switzerland, they had brotherly love and five hundred years of democracy and peace, and what did they produce? The cuckoo clock!
Στην Ιταλία, για τριάντα χρόνια με τους Βοργίες, είχαν πολέμους, τρόμο, δολοφονίες και αιματοκύλισμα - έβγαλαν το Μικελάντζελο, το Λεονάρντο ντα Βίντσι και την Αναγέννηση. Στην Ελβετία είχαν αδελφική αγάπη και 500 χρόνια δημοκρατίας και ειρήνης και τι έβγαλαν: τα ρολόγια με τους κούκκους!