Δεν υπάρχει τίποτε πιο τραγικό (με την κυριολεκτική/θεατρική έννοια) από μία κυβέρνηση που βρίσκεται στα τελευταία της. Ό,τι και να κάνει βρίσκει σύσσωμη την κοινή γνώμη απέναντί της. Ο αντιπολιτευόμενος τύπος δε βάζει γλώσσα μέσα. Ο συμπολιτευόμενος τύπος στην αρχή θυμίζει πατέρα που ο γιος του μένει στα μαθηματικά («Πω πω τι ντροπή. Παιδί είναι τι να κάνουμε;») και μετά σιγά-σιγά το γυρίζει και αυτός στην αντιπολίτευση, σε μια προσπάθεια να γλυτώσει τη γελοιοποίηση και να περισώσει και κάποιο μερίδιο αγοράς.
Το ενδιαφέρον είναι πως αυτή η ασθένεια δε φαίνεται να έχει καμία σχέση με την αντικειμενική πορεία της κυβέρνησης. Πάρτε τα δύο πιο πρόσφατα ελληνικά παραδείγματα (ΠΑΣΟΚ 1989 και ΠΑΣΟΚ 2004). Και στις δύο περιπτώσεις, για δύο τουλάχιστον χρόνια πριν τις εκλογές, το υπουργικό συμβούλιο έπαιζε το ρόλο της Ορνέλα Μούτι στο «Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου». Και, όμως, ενώ την πρώτη φορά, όντως, η κατάσταση τους είχε φύγει από τον έλεγχο (Gracias Koskota, που έλεγε και ο Χάρρυ Κλυν), η κυβέρνηση Σημίτη θα έπρεπε να μείνει ως μία από τις πιο παραγωγικές στην νεότερη ελληνική ιστορία (Ολυμπιακοί, δημόσια έργα, Euro, ιδιωτικοποιήσεις, 17 Νοέμβρη).
Οι επικρίσεις του τύπου και η δυσφορία της κοινής γνώμης δεν είναι η μόνη ένδειξη ότι το ματς βρίσκεται στις καθυστερήσεις και ότι η αλλαγή εξουσίας είναι θέμα χρόνου. Εξίσου χαρακτηριστική είναι η ηττοπάθεια των υψηλόβαθμων στελεχών. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα, και εδώ, από τον Κώστα Σημίτη. Εγώ αν ήμουν στη θέση του το Μάρτιο του 2004 θα είχα βγει στις τηλεοράσεις και θα έλεγα: «Άντε και απαυτωθείτε. Σας έβαλα στην ΟΝΕ, σας έφτιαξα αεροδρόμιο και οδικό δίκτυο που το ζηλεύει και η Γερμανία, είμαστε έτοιμοι να διοργανώσουμε υπερολυμπιάδα και ο Κουφοντίνας είναι στη φυλακή. Ντάξει εγώ ο ίδιος είμαι λίγο κακομούτσουνος και έχει πέσει γερό φαγοπότι επί των ημερών μου αλλά α. ούτε και ο άλλος είναι κανας Νίκος Παπαδάκης και β. όποιος νομίζει ότι μπορεί να καταπολεμήσει τη διαφθορά στην Ελλάδα είναι γελασμένος». Αντί αυτού παρέδωσε με συνοπτικές διαδικασίες, σα βρεγμένη γάτα, την αρχηγία. Μόνο συγγνώμη δε μας ζήτησε.
Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση Καραμανλή είναι η χειρότερη όλων των εποχών. Η αλήθεια είναι ότι μια απογοήτευση (hangover που λέμε στα ελληνικά) ήταν αναμενόμενη μετά τους Ολυμπιακούς. Επειδή φαντάζομαι ότι ο ανηψιός ενός θρύλου, θα ανησυχεί ιδιαίτερα για την υστεροφημία του, θεωρώ πως η ιστορία θα του φερθεί με κατανόηση. Ιδιαίτερα αν η κρίση που διανύουμε κρατήσει δυο-τρια χρόνια ακόμα, ο Καραμανλής Jr το 2030 θα δηλώνει ότι είχε τρομερό σχέδιο και όραμα, αλλά δεν του επέτρεψαν οι διεθνείς συγκυρίες να το εφαρμόσει. Στην Ελλάδα είμαστε και αγαπησιάρηδες. Συγχωρούμε εύκολα. Εδώ κυκλοφορεί ελεύθερος ο Παττακός, στον Κωστάκη θα κρατήσουμε κακία;
Αυτός που ίσως θα έπρεπε να ανησυχεί περισσότερο είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Συνήθως, όσο πιο θνησιγενής είναι μια κυβέρνηση, τόσο καλύτερος δείχνει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης. Μας θυμάμαι 16 χρονών στο Σύνταγμα να αποθεώνουμε το Μητσοτάκη (υπήρχε και ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Ξαρχάκου). Το 2004 ο Κώστας Καραμανλής (ένας εντελώς άπειρος πολιτικός με μόνο προσόν το επώνυμό του, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους) παρουσιαζόταν ως ο Μεσσίας που θα επανιδρύσει το κράτος. Ο Κολοσσός δεν έχει ιδιαίτερες γνώσεις ιστορίας, αλλά θα εικάσω πως λίγοι Έλληνες πολιτικοί είχαν μεγαλύτερη υπουργική εμπειρία από τον κ. Παπανδρέου πριν πρωθυπουργοποιηθούν. Ήταν Υπουργός Παιδείας, όταν ήμουν ακόμα στο Γυμνάσιο. Και, όμως, ακόμα και ανάμεσα στα στελέχη και τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, με την κυβέρνηση να έχει μπει ανεπιστρεπτί στο τελικό στάδιο του πανικού και της γκάφας, δεν φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερος ενθουσιασμός για την προοπτική να αναλάβει το «παιντί», που λέγαμε και στα 80s, την εξουσία.
Οι δημοσκοπήσεις, πάντως, δείχνουν ότι κάποια στιγμή στα επόμενα δύο χρόνια θα γίνει πρωθυπουργός. Θα είναι η τρίτη γενιά της οικογένειας Παπανδρέου˙ τεράστιο ρεκόρ όταν η βασιλική οικογένεια μετά βίας κράτησε τέσσερεις. Μεταξύ μας δεν νομίζω ότι έχει καμιά ιδιαίτερη πρεμούρα. Θα μου πεις τι άλλο να έκανε; Πρόεδρος σε Τράπεζα; Σύμβουλος περιβάλλοντος; Βετεράνος τριαθλητής; Σε μια χώρα όπου όλοι φαντασιώνονται αξιώματα και τίτλους, ίσως είναι υγιές ότι ο επόμενος κυβερνήτης μας θα είναι ένας άνθρωπος που δείχνει να έχει μπει κατά λάθος στην πολιτική. Έτσι και αλλιώς υψηλές απαιτήσεις ως λαός δεν έχουμε: Να διατηρηθούν τα ισχύοντα σύνορα του ελληνικού κράτους (άντε για μια βραχονησίδα δε θα χαλάσουμε τις καρδιές μας) και πού και πού να κερδίζουμε και κανά Εurobasket ή καμιά Εurovision. Τα άλλα θα τα βολέψουμε μόνοι μας.
Μια τελευταία συμβουλή για τα μέλη της κυβέρνησης: χαλαρώστε. Εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση δε σώζεται. Δεν πα να πέσει το spread με το Γερμανικό ομόλογο στο μηδέν, δεν πα να μπει ο ελληνικός στρατός στην Κωνσταντινούπολη, άπαξ και κολλήσεις το μικρόβιο της γκαντεμιάς η πορεία ειναι προδιαγεγραμμένη. Για την ώρα καλά το πάτε, που λέει και ο Γεωργίου: Συνεχής στήριξη στον πρωθυπουργό, χαμηλό προφίλ και όχι πολλές εμφανίσεις σε κανάλια και εφημερίδες. Άντε να περάσει, όπως, όπως η επόμενη πενταετία και μετά θα έρθει, και πάλι, η δική σας σειρά να ξεσαλώσετε. Είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό το να είσαι αντιπολίτευση σε μια κυβέρνηση που μετράει αντίστροφα. «Εδώ και τώρα εκλογές», «αποτύχατε, φύγετε» και όλα τα σχετικά. Και όλοι εσείς που σήμερα είστε ο γενικός περίγελως για τα σκάνδαλα, την εγκληματικότητα, την ακρίβεια, τον Παλιοκώστα κλπ θα φαντάζετε ως η μόνη φερέγγυα πρόταση για να γλυτώσει «ο τόπος» από την καταστροφή.
Προς Θεού, όχι στην απλή αναλογική. Η χώρα χρειάζεται ισχυρές κυβερνήσεις.
Το ενδιαφέρον είναι πως αυτή η ασθένεια δε φαίνεται να έχει καμία σχέση με την αντικειμενική πορεία της κυβέρνησης. Πάρτε τα δύο πιο πρόσφατα ελληνικά παραδείγματα (ΠΑΣΟΚ 1989 και ΠΑΣΟΚ 2004). Και στις δύο περιπτώσεις, για δύο τουλάχιστον χρόνια πριν τις εκλογές, το υπουργικό συμβούλιο έπαιζε το ρόλο της Ορνέλα Μούτι στο «Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου». Και, όμως, ενώ την πρώτη φορά, όντως, η κατάσταση τους είχε φύγει από τον έλεγχο (Gracias Koskota, που έλεγε και ο Χάρρυ Κλυν), η κυβέρνηση Σημίτη θα έπρεπε να μείνει ως μία από τις πιο παραγωγικές στην νεότερη ελληνική ιστορία (Ολυμπιακοί, δημόσια έργα, Euro, ιδιωτικοποιήσεις, 17 Νοέμβρη).
Οι επικρίσεις του τύπου και η δυσφορία της κοινής γνώμης δεν είναι η μόνη ένδειξη ότι το ματς βρίσκεται στις καθυστερήσεις και ότι η αλλαγή εξουσίας είναι θέμα χρόνου. Εξίσου χαρακτηριστική είναι η ηττοπάθεια των υψηλόβαθμων στελεχών. Δεν υπάρχει καλύτερο παράδειγμα, και εδώ, από τον Κώστα Σημίτη. Εγώ αν ήμουν στη θέση του το Μάρτιο του 2004 θα είχα βγει στις τηλεοράσεις και θα έλεγα: «Άντε και απαυτωθείτε. Σας έβαλα στην ΟΝΕ, σας έφτιαξα αεροδρόμιο και οδικό δίκτυο που το ζηλεύει και η Γερμανία, είμαστε έτοιμοι να διοργανώσουμε υπερολυμπιάδα και ο Κουφοντίνας είναι στη φυλακή. Ντάξει εγώ ο ίδιος είμαι λίγο κακομούτσουνος και έχει πέσει γερό φαγοπότι επί των ημερών μου αλλά α. ούτε και ο άλλος είναι κανας Νίκος Παπαδάκης και β. όποιος νομίζει ότι μπορεί να καταπολεμήσει τη διαφθορά στην Ελλάδα είναι γελασμένος». Αντί αυτού παρέδωσε με συνοπτικές διαδικασίες, σα βρεγμένη γάτα, την αρχηγία. Μόνο συγγνώμη δε μας ζήτησε.
Δεν ξέρω αν η κυβέρνηση Καραμανλή είναι η χειρότερη όλων των εποχών. Η αλήθεια είναι ότι μια απογοήτευση (hangover που λέμε στα ελληνικά) ήταν αναμενόμενη μετά τους Ολυμπιακούς. Επειδή φαντάζομαι ότι ο ανηψιός ενός θρύλου, θα ανησυχεί ιδιαίτερα για την υστεροφημία του, θεωρώ πως η ιστορία θα του φερθεί με κατανόηση. Ιδιαίτερα αν η κρίση που διανύουμε κρατήσει δυο-τρια χρόνια ακόμα, ο Καραμανλής Jr το 2030 θα δηλώνει ότι είχε τρομερό σχέδιο και όραμα, αλλά δεν του επέτρεψαν οι διεθνείς συγκυρίες να το εφαρμόσει. Στην Ελλάδα είμαστε και αγαπησιάρηδες. Συγχωρούμε εύκολα. Εδώ κυκλοφορεί ελεύθερος ο Παττακός, στον Κωστάκη θα κρατήσουμε κακία;
Αυτός που ίσως θα έπρεπε να ανησυχεί περισσότερο είναι ο Γιώργος Παπανδρέου. Συνήθως, όσο πιο θνησιγενής είναι μια κυβέρνηση, τόσο καλύτερος δείχνει ο αρχηγός της αντιπολίτευσης. Μας θυμάμαι 16 χρονών στο Σύνταγμα να αποθεώνουμε το Μητσοτάκη (υπήρχε και ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Ξαρχάκου). Το 2004 ο Κώστας Καραμανλής (ένας εντελώς άπειρος πολιτικός με μόνο προσόν το επώνυμό του, για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους) παρουσιαζόταν ως ο Μεσσίας που θα επανιδρύσει το κράτος. Ο Κολοσσός δεν έχει ιδιαίτερες γνώσεις ιστορίας, αλλά θα εικάσω πως λίγοι Έλληνες πολιτικοί είχαν μεγαλύτερη υπουργική εμπειρία από τον κ. Παπανδρέου πριν πρωθυπουργοποιηθούν. Ήταν Υπουργός Παιδείας, όταν ήμουν ακόμα στο Γυμνάσιο. Και, όμως, ακόμα και ανάμεσα στα στελέχη και τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, με την κυβέρνηση να έχει μπει ανεπιστρεπτί στο τελικό στάδιο του πανικού και της γκάφας, δεν φαίνεται να υπάρχει ιδιαίτερος ενθουσιασμός για την προοπτική να αναλάβει το «παιντί», που λέγαμε και στα 80s, την εξουσία.
Οι δημοσκοπήσεις, πάντως, δείχνουν ότι κάποια στιγμή στα επόμενα δύο χρόνια θα γίνει πρωθυπουργός. Θα είναι η τρίτη γενιά της οικογένειας Παπανδρέου˙ τεράστιο ρεκόρ όταν η βασιλική οικογένεια μετά βίας κράτησε τέσσερεις. Μεταξύ μας δεν νομίζω ότι έχει καμιά ιδιαίτερη πρεμούρα. Θα μου πεις τι άλλο να έκανε; Πρόεδρος σε Τράπεζα; Σύμβουλος περιβάλλοντος; Βετεράνος τριαθλητής; Σε μια χώρα όπου όλοι φαντασιώνονται αξιώματα και τίτλους, ίσως είναι υγιές ότι ο επόμενος κυβερνήτης μας θα είναι ένας άνθρωπος που δείχνει να έχει μπει κατά λάθος στην πολιτική. Έτσι και αλλιώς υψηλές απαιτήσεις ως λαός δεν έχουμε: Να διατηρηθούν τα ισχύοντα σύνορα του ελληνικού κράτους (άντε για μια βραχονησίδα δε θα χαλάσουμε τις καρδιές μας) και πού και πού να κερδίζουμε και κανά Εurobasket ή καμιά Εurovision. Τα άλλα θα τα βολέψουμε μόνοι μας.
Μια τελευταία συμβουλή για τα μέλη της κυβέρνησης: χαλαρώστε. Εδώ που έχει φτάσει η κατάσταση δε σώζεται. Δεν πα να πέσει το spread με το Γερμανικό ομόλογο στο μηδέν, δεν πα να μπει ο ελληνικός στρατός στην Κωνσταντινούπολη, άπαξ και κολλήσεις το μικρόβιο της γκαντεμιάς η πορεία ειναι προδιαγεγραμμένη. Για την ώρα καλά το πάτε, που λέει και ο Γεωργίου: Συνεχής στήριξη στον πρωθυπουργό, χαμηλό προφίλ και όχι πολλές εμφανίσεις σε κανάλια και εφημερίδες. Άντε να περάσει, όπως, όπως η επόμενη πενταετία και μετά θα έρθει, και πάλι, η δική σας σειρά να ξεσαλώσετε. Είναι εξαιρετικά διασκεδαστικό το να είσαι αντιπολίτευση σε μια κυβέρνηση που μετράει αντίστροφα. «Εδώ και τώρα εκλογές», «αποτύχατε, φύγετε» και όλα τα σχετικά. Και όλοι εσείς που σήμερα είστε ο γενικός περίγελως για τα σκάνδαλα, την εγκληματικότητα, την ακρίβεια, τον Παλιοκώστα κλπ θα φαντάζετε ως η μόνη φερέγγυα πρόταση για να γλυτώσει «ο τόπος» από την καταστροφή.
Προς Θεού, όχι στην απλή αναλογική. Η χώρα χρειάζεται ισχυρές κυβερνήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου