Tα οικονομικά δεν τα πολυκατέχω. Τον Paul Krugman δεν τον γνώριζα. Μέχρι πέρσι που έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο του «Η συνείδηση ενός προοδευτικού» (αγγλιστί Τhe conscience of a liberal). Ωραίο και ιδιαίτερα κατατοπιστικό. Είναι μια περιπλάνηση στην πολιτική ιστορία των ΗΠΑ μέσα από το πρίσμα της εκάστοτε οικονομικής πολιτικής που εφαρμόστηκε στην Αμερική και με έμφαση στις κοινωνικές επιπτώσεις της πολιτικής αυτής. Το βιβλίο προσφέρει επίσης στον αμύητο αναγνώστη μια χαρτογράφηση των πολιτικών και ιδεολογικών δυνάμεων και μια περιγραφή των ιδεολογικών συγκρούσεων γύρω από θέματα όπως το κράτος πρόνοιας, το συστήμα υγείας και ασφάλισης κλπ.
Ο Κrugman βασικά επιτίθεται στους νεοφιλελεύθερους ταλιμπάν. Περιγράφει τα δείνα που συσώρευσε η ιδεολήψια που με μπροστάρη τον Reagan εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ και μετά σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Είναι οπαδός του κράτους πρόνοιας, της φορολογίας στα υψηλά εισοδήματα και νοσταλγός του Νew Deal και του Ρούσβελτ.
Στο σύντομο βιογραφικό του σημείωμα διαβάζει κανείς ότι σήμερα είναι καθηγητής οικονομικών και διεθνών σχέσεων στο Πρίνστον και αρθρογραφεί στους Νew York Times. Φαίνεται ότι πρόσφατα του απονεμήθηκε το Νόμπελ Οικονομικών, το οποίο-δεν είμαι απόλυτα σίγουρος-δεν έχει την αίγλη και την σημασία που έχουν τα άλλα βραβεία Νόμπελ. Το θέσπισε το 1969 η τράπεζα της Σουηδίας και παραμένει έκτοτε στην σκιά των κλασσικών Νόμπελ. Πάντως ήταν μια τιμητική διάκριση για τον Κrugman, ο οποίος όμως ήταν ούτως ή άλλως αναγνώρισμενος από το συνάφι του.
Προ ημερών επισκέφτηκε την Ελλάδα. Έδωσε διάλεξη, συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό και η επίσκεψη του έγινε θέμα στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες. Στην χώρα όμως που τα επόμενα χρόνια θα κυβερνήσουν οι κκ Γιώργος Παπανδρέου και Ντόρα Μπακογιάννη (ναι,ναι που να χτυπιέστε κάτω αυτό είναι το μέλλον σας ό,τι και να κάνετε) γίνονται υπουργοί και μάλιστα οικονομικών άτομα σαν τον γίγαντα Θανάση Μπούρα. Δεν τον ξέρετε; Καλά κάνετε. Δεν χάνετε τίποτα. Ανοίγω μια μικρή παρένθεση: Τυπικός πολιτικός της εποχής μας με φάτσα που φωνάζει «κάνω ρουσφέτια» που υπό άλλες σοβαρότερες συνθήκες δεν θα πέρναγε ούτε το κατώφλι υπουργείου. Όμως από εδώ και μπρος τέτοιοι θα μας κυβερνούν. Γιατί ποιός σοβαρός άνθρωπος δέχεται να πολιτευτεί και να ενταχθεί σε ένα πολιτικό σύστημα που έχει την κλοπή των χρημάτων του ελληνικού λαού ως έμβλημα; Η μπάζα(για να χτίσουμε κανά σπιτάκι, να έχουμε χρήμα για εξαγορά δημοσιογράφων και να ικανοποιήσουμε γενικά το ξελιγωμένο μάτι μας) είναι το όνειρο κάθε πολιτικάντη, όπως και των αρουραίων που τους ακολουθούν και στελεχώνουν ως τερμίτες τον κρατικό μηχανισμό. Αυτοί οι τελευταίοι βέβαια προορίζονται για μικρότερες μπάζες. Είναι λιγούρια β’ κατηγορίας.
Πάμε πίσω λοιπόν στον Κrugman και στον Θανάση. Ο Θανάσης υπουργός Οικονομικών της χώρας σας, θυμίζω, αγορεύει στην Βουλή-κανονικά θα έπρεπε να την σφουγγαρίζει-και αναφέρεται στην επίσκεψη του διάσημου οικονομολόγου…Απολαύστε τον!
Ο Κrugman βασικά επιτίθεται στους νεοφιλελεύθερους ταλιμπάν. Περιγράφει τα δείνα που συσώρευσε η ιδεολήψια που με μπροστάρη τον Reagan εφαρμόστηκε στις ΗΠΑ και μετά σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Είναι οπαδός του κράτους πρόνοιας, της φορολογίας στα υψηλά εισοδήματα και νοσταλγός του Νew Deal και του Ρούσβελτ.
Στο σύντομο βιογραφικό του σημείωμα διαβάζει κανείς ότι σήμερα είναι καθηγητής οικονομικών και διεθνών σχέσεων στο Πρίνστον και αρθρογραφεί στους Νew York Times. Φαίνεται ότι πρόσφατα του απονεμήθηκε το Νόμπελ Οικονομικών, το οποίο-δεν είμαι απόλυτα σίγουρος-δεν έχει την αίγλη και την σημασία που έχουν τα άλλα βραβεία Νόμπελ. Το θέσπισε το 1969 η τράπεζα της Σουηδίας και παραμένει έκτοτε στην σκιά των κλασσικών Νόμπελ. Πάντως ήταν μια τιμητική διάκριση για τον Κrugman, ο οποίος όμως ήταν ούτως ή άλλως αναγνώρισμενος από το συνάφι του.
Προ ημερών επισκέφτηκε την Ελλάδα. Έδωσε διάλεξη, συναντήθηκε με τον Πρωθυπουργό και η επίσκεψη του έγινε θέμα στις τηλεοράσεις και τις εφημερίδες. Στην χώρα όμως που τα επόμενα χρόνια θα κυβερνήσουν οι κκ Γιώργος Παπανδρέου και Ντόρα Μπακογιάννη (ναι,ναι που να χτυπιέστε κάτω αυτό είναι το μέλλον σας ό,τι και να κάνετε) γίνονται υπουργοί και μάλιστα οικονομικών άτομα σαν τον γίγαντα Θανάση Μπούρα. Δεν τον ξέρετε; Καλά κάνετε. Δεν χάνετε τίποτα. Ανοίγω μια μικρή παρένθεση: Τυπικός πολιτικός της εποχής μας με φάτσα που φωνάζει «κάνω ρουσφέτια» που υπό άλλες σοβαρότερες συνθήκες δεν θα πέρναγε ούτε το κατώφλι υπουργείου. Όμως από εδώ και μπρος τέτοιοι θα μας κυβερνούν. Γιατί ποιός σοβαρός άνθρωπος δέχεται να πολιτευτεί και να ενταχθεί σε ένα πολιτικό σύστημα που έχει την κλοπή των χρημάτων του ελληνικού λαού ως έμβλημα; Η μπάζα(για να χτίσουμε κανά σπιτάκι, να έχουμε χρήμα για εξαγορά δημοσιογράφων και να ικανοποιήσουμε γενικά το ξελιγωμένο μάτι μας) είναι το όνειρο κάθε πολιτικάντη, όπως και των αρουραίων που τους ακολουθούν και στελεχώνουν ως τερμίτες τον κρατικό μηχανισμό. Αυτοί οι τελευταίοι βέβαια προορίζονται για μικρότερες μπάζες. Είναι λιγούρια β’ κατηγορίας.
Πάμε πίσω λοιπόν στον Κrugman και στον Θανάση. Ο Θανάσης υπουργός Οικονομικών της χώρας σας, θυμίζω, αγορεύει στην Βουλή-κανονικά θα έπρεπε να την σφουγγαρίζει-και αναφέρεται στην επίσκεψη του διάσημου οικονομολόγου…Απολαύστε τον!
Στο βαθμό που αυτά τα πράγματα είναι συγκρίσιμα, το Νόμπελ Οικονομικών είναι εφάμιλλο των υπολοίπων. Για να πω την αλήθεια δεν κατάλαβα γιατί ο Krugman έγινε δεκτός με τιμές αρχηγού κράτους στην Ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ φίλος Walras, ως ειδικός οικονομολόγος, αν θέλει ας γράψει μερικά λόγια για αυτόν.
Φίλε Πρωτεσίλαε θα σε ψέξω για πλημμελή άσκηση καθηκόντων. Εισήγαγες το μπλογκ στον κ. Υπουργό, αλλά παρέλειψες να μας δώσεις και την ηλεκτρονική του διεύθυνση.
http://www.abouras.gr/
Για κάποιο λόγο εμφανίζονται ως πρώτη γλώσσα τα αγγλικά (τα οποία ομιλεί ο κ. Μπούρας, κατά δήλωσή του). Αξίζει.
Υπάρχει και link για "Docimanter for Karamanlis".
Διαβάζω πως ο κ Μπούρας είναι καθηγητής ΤΕΙ (δηλαδή, στην ουσία αν όχι στο όνομα, Πανεπιστημίου).
Φοβερό λινκ. Τα σχόλια είναι περιτά οταν μιλάει η κάμερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον Κρούγκμαν. Ειδικεύεται στη ΄΄νέα΄΄ θεωρία διεθνούς εμπορίου (συνέχεια της σχολής Ρικάρντο).
Εκτός απο πανεπιστημιακός (Πρίνστον), γράφει και μια τακτική στήλη στους Νιου Γιορκ Ταιμς, φανατικός εχθρός της οικονομικής πολιτικής Μπους. Συμπαθής γιατί χόμπι του ειναι να ξεσκεπάζει τις μπαρούφες πολιτικών/δημοσιογράφων που δεν έχουν ιδέα περι οικονομικών αλλά εκφράζουν γνώμη με μεγάλη σιγουριά και καταστροφικές συνέπειες. Κι αυτό χωρίς να σνομπάρει τον απλό αναγνώστη. Ειναι σοβαρός, πχ αν και ανοιχτά δημοκρατικός, κρατάει αποστάσεις και απο τις ΄΄δωσ' τα όλα Τσοβόλα΄΄ λύσεις του επιτελείου Ομπάμα.
Για δείγμα δουλειάς προτείνω το βιβλιο του Pop Internationalism, στο οποίο ξεφτιλίζει διάφορες δημοφιλείς παρανοήσεις, πχ της σημασίας της ΄΄ανταγωνιστικότητας΄΄ που έγινε έμμονη ιδέα για τους πολιτικούς 1980-2000. Με απλά λόγια μας μιλάει για τα (οπως αναγνωρίζει και ο ίδιος λίγα) πράγματα για τα οποία είμαστε σίγουροι στα οικονομικά πχ γιατί δεν είναι καλή ιδέα να κλείσουμε τα σύνορα μας στο διεθνές εμπόριο ακόμη και αν η Κίνα παράγει τα πάντα καλύτερα και με χαμηλότερο κόστος απο εμάς.