Με το θέμα των “golden boys” ασχοληθήκαμε αναλυτικά στο προηγούμενο post.
Ουσιαστικά, το θέμα κλείνει αποδεχόμενοι απλά τη διαφορετικότητα στη νοοτροπία και στο τρόπο λειτουργίας του δημοσίου τομέα σε σχέση με τον ιδιωτικό.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα έχουμε φτάσει να θεωρούμε ότι κάθε δημόσια υπηρεσία πρακτικά δικαιολογείται να μη λειτουργεί σωστά. Για μένα αυτή η προσέγγιση και λανθασμένη είναι αλλά και βλαβερή καθώς ουσιαστικά οδηγεί στη διαιώνιση αυτής της κατάστασης.
Ευθύνη για αυτό έχουν όλοι. Έχουν σαφώς όλες οι κυβερνήσεις που δημιούργησαν και γιγάντωσαν το δημόσιο τομέα. Σαφώς τα ΜΜΕ που κριτικάρουν επιφανειακά αλλά ποτέ δεν έχουν σταθεί στο πλευρό πολιτικών που είχαν τη διάθεση να πάρουν ριζικά μέτρα για την ορθολογικοποίηση του δημοσίου τομέα. Και βέβαια, last but not least, φταίμε σαφώς οι πολίτες. Ο νεοέλληνας αντιμετωπίζει το δημόσιο είτε με αδιαφορία (που δεν θα έπρεπε με δεδομένο ότι ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί χρηματοδοτούμε τη λειτουργία του δημόσιου τομέα) είτε ως Ελντοράντο για ημι-παράνομες επιχειρηματικές δραστηριότητες , παρασιτικού τύπου.
Σε κανένα άλλο κράτος, δεν υπάρχει τόση άγνοια και αδιαφορία των πολιτών για τον τρόπο που ξοδεύονται τα λεφτά τους. Αυτή η διαπίστωση δεν είναι στο ελάχιστο υπερβολική. Το παράδειγμα με την κρατική βοήθεια στις τράπεζες είναι χαρακτηριστικό.
Ακόμα και άνθρωποι του τραπεζικού κλάδου, δεν γνωρίζουν τις βασικές παραμέτρους παροχής της βοήθειας αυτής. Είναι αμφίβολο αν ο μέσος πολίτης γνωρίζει το ποσό της βοήθειας και τις τράπεζες – αποδέκτες.
Με δεδομένο πάντως το ποσό της βοήθειας (περίπου 28.000.000.000 Ευρώ), το ενδιαφέρον του μέσου πολίτη θα έπρεπε να ήταν μεγαλύτερο. Άλλο ένα παράδειγμα αναντιστοιχίας μεγεθών και ενδιαφέροντος σε αυτήν την χώρα. Κάνουμε ολόκληρες ιστορίες για 1 και 2 εκατομμύρια ευρώ και για την τεράστια αυτή επένδυση κοιμόμαστε.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μου βρείτε ένα ικανοποιητικό ποσοστό Ελλήνων που να γνωρίζει πότε θα πάρουμε πίσω τα λεφτά μας από τις Τράπεζες, με τη απόδοση και με ποιους όρους.
Ακόμα και η κυβέρνηση έδωσε την εντύπωση ότι αντιμετωπίζει το θέμα μάλλον διαδικαστικά. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από την ταχύτατη και χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό επιλογή των ανθρώπων που θα επιβλέπουν αυτήν την τεράστια επένδυση.
Και η αντιπολίτευση έχει σαφώς ευθύνες. Ο ρόλος της είναι η εποικοδομητική κριτική της κυβέρνησης και εδώ υπήρχε σαφώς η ανάγκη άσκησης πίεσης στην κυβέρνηση για περισσότερες πληροφορίες.
Τέλος, και οι εφημερίδες και τα λοιπά ΜΜΕ, έχουν ευθύνη. Αφιερώνουν σελίδες επί σελίδων στο κάθε διάττοντα αστέρα της Ελληνικής επιχειρηματικής σκηνής αλλά η επιλογή και το who is who των εκπροσώπων της κυβέρνησης στα ΔΣ των Τραπεζών πέρασαν σε μονόστηλο.
Στην Ελλάδα της μηδαμινής συλλογικής κουλτούρας, της μαύρης οικονομίας, των παρασιτικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και των διαβρωμένων ΜΜΕ, καλώς ή κακώς, η μόνη ελπίδα για ένα πιο ορθολογικό και πιο αποτελεσματικό κράτος μπορεί να έρθει μόνο από την πολιτική εξουσία.
Έγινε στο παρελθόν επί ΠΑΣΟΚ (με την ίδρυση του ΑΣΕΠ από τον Αναστάση Πεπονή και των ΚΕΠ από το Σταύρο Μπένο) και ελπίζουμε να δούμε ανάλογες πρωτοβουλίες και στο μέλλον. Η πρόσφατη πρωτοβουλία της κυβέρνησης Καραμανλή για την επιβολή πλαφόν στις αμοιβές των κρατικών στελεχών είναι σαφώς ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση (αρκεί να φροντίσει να κλείσει ερμητικά και τα πορτο-παράθυρα).
Άλλωστε για τους παραγωγικούς και ικανούς πολίτες, οι αμοιβές αυτές ήταν μια πρόκληση. Δεν διαφωνεί κανείς ότι τα στελέχη πρέπει να αμείβονται αλλά η λογική λέει ότι θα πρέπει να λαμβάνουν όσα και σε αντίστοιχη θέση στον ιδιωτικό τομέα (και πιθανώς και ελαφρώς λιγότερα με δεδομένο ότι λειτουργούν σε μια προστατευμένη αγορά).
Στην αδιέξοδη κατά τα φαινόμενα αυτή κατάσταση, ίσως αυτό που τελικά μας λείπει είναι η πίστη στη δύναμη του μέσου πολίτη.. Για μια ακόμα φορά, φοβάμαι πως θα καταλήξουμε να ελπίζουμε (ουτοπικά) και να προσδοκούμε την αφύπνιση της σιωπηλής, κοινωνικής πλειοψηφίας. Ως τότε, η μειοψηφία της ρεμούλας και της λαμογιάς θα επικρατεί με τη στήριξη διεφθαρμένων και αχόρταγων πολιτικών.
Θα αντιμετωπίζουμε τα επεισόδια με θεωρητική αγανάκτηση και των ελπίδα να μην πλησιάσουν τις περιουσίες μας.. Θα γίνουν άραγε ποτέ μαζικές διαδηλώσεις ενάντια σε όσους τα σπάνε κατά συρροή; Θα έπρεπε αλλά αμφιβάλλω.
Νομίζω ότι μόνο όταν βρεθεί η πολιτική ηγεσία που θα εμφυτεύσει στον πολίτη το αίσθημα ενός δίκαιου και αποτελεσματικού κράτους, θα ξυπνήσει και ο πολίτης για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του. Και αυτή η συμμαχία κράτους – πολιτών είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να εκλείψουν μια και καλή όσα δυσάρεστα βλέπουμε καθημερινά.
Ουσιαστικά, το θέμα κλείνει αποδεχόμενοι απλά τη διαφορετικότητα στη νοοτροπία και στο τρόπο λειτουργίας του δημοσίου τομέα σε σχέση με τον ιδιωτικό.
Δυστυχώς, στην Ελλάδα έχουμε φτάσει να θεωρούμε ότι κάθε δημόσια υπηρεσία πρακτικά δικαιολογείται να μη λειτουργεί σωστά. Για μένα αυτή η προσέγγιση και λανθασμένη είναι αλλά και βλαβερή καθώς ουσιαστικά οδηγεί στη διαιώνιση αυτής της κατάστασης.
Ευθύνη για αυτό έχουν όλοι. Έχουν σαφώς όλες οι κυβερνήσεις που δημιούργησαν και γιγάντωσαν το δημόσιο τομέα. Σαφώς τα ΜΜΕ που κριτικάρουν επιφανειακά αλλά ποτέ δεν έχουν σταθεί στο πλευρό πολιτικών που είχαν τη διάθεση να πάρουν ριζικά μέτρα για την ορθολογικοποίηση του δημοσίου τομέα. Και βέβαια, last but not least, φταίμε σαφώς οι πολίτες. Ο νεοέλληνας αντιμετωπίζει το δημόσιο είτε με αδιαφορία (που δεν θα έπρεπε με δεδομένο ότι ο καθένας από εμάς και όλοι μαζί χρηματοδοτούμε τη λειτουργία του δημόσιου τομέα) είτε ως Ελντοράντο για ημι-παράνομες επιχειρηματικές δραστηριότητες , παρασιτικού τύπου.
Σε κανένα άλλο κράτος, δεν υπάρχει τόση άγνοια και αδιαφορία των πολιτών για τον τρόπο που ξοδεύονται τα λεφτά τους. Αυτή η διαπίστωση δεν είναι στο ελάχιστο υπερβολική. Το παράδειγμα με την κρατική βοήθεια στις τράπεζες είναι χαρακτηριστικό.
Ακόμα και άνθρωποι του τραπεζικού κλάδου, δεν γνωρίζουν τις βασικές παραμέτρους παροχής της βοήθειας αυτής. Είναι αμφίβολο αν ο μέσος πολίτης γνωρίζει το ποσό της βοήθειας και τις τράπεζες – αποδέκτες.
Με δεδομένο πάντως το ποσό της βοήθειας (περίπου 28.000.000.000 Ευρώ), το ενδιαφέρον του μέσου πολίτη θα έπρεπε να ήταν μεγαλύτερο. Άλλο ένα παράδειγμα αναντιστοιχίας μεγεθών και ενδιαφέροντος σε αυτήν την χώρα. Κάνουμε ολόκληρες ιστορίες για 1 και 2 εκατομμύρια ευρώ και για την τεράστια αυτή επένδυση κοιμόμαστε.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μου βρείτε ένα ικανοποιητικό ποσοστό Ελλήνων που να γνωρίζει πότε θα πάρουμε πίσω τα λεφτά μας από τις Τράπεζες, με τη απόδοση και με ποιους όρους.
Ακόμα και η κυβέρνηση έδωσε την εντύπωση ότι αντιμετωπίζει το θέμα μάλλον διαδικαστικά. Αυτό το συμπέρασμα βγαίνει από την ταχύτατη και χωρίς ιδιαίτερο προβληματισμό επιλογή των ανθρώπων που θα επιβλέπουν αυτήν την τεράστια επένδυση.
Και η αντιπολίτευση έχει σαφώς ευθύνες. Ο ρόλος της είναι η εποικοδομητική κριτική της κυβέρνησης και εδώ υπήρχε σαφώς η ανάγκη άσκησης πίεσης στην κυβέρνηση για περισσότερες πληροφορίες.
Τέλος, και οι εφημερίδες και τα λοιπά ΜΜΕ, έχουν ευθύνη. Αφιερώνουν σελίδες επί σελίδων στο κάθε διάττοντα αστέρα της Ελληνικής επιχειρηματικής σκηνής αλλά η επιλογή και το who is who των εκπροσώπων της κυβέρνησης στα ΔΣ των Τραπεζών πέρασαν σε μονόστηλο.
Στην Ελλάδα της μηδαμινής συλλογικής κουλτούρας, της μαύρης οικονομίας, των παρασιτικών επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και των διαβρωμένων ΜΜΕ, καλώς ή κακώς, η μόνη ελπίδα για ένα πιο ορθολογικό και πιο αποτελεσματικό κράτος μπορεί να έρθει μόνο από την πολιτική εξουσία.
Έγινε στο παρελθόν επί ΠΑΣΟΚ (με την ίδρυση του ΑΣΕΠ από τον Αναστάση Πεπονή και των ΚΕΠ από το Σταύρο Μπένο) και ελπίζουμε να δούμε ανάλογες πρωτοβουλίες και στο μέλλον. Η πρόσφατη πρωτοβουλία της κυβέρνησης Καραμανλή για την επιβολή πλαφόν στις αμοιβές των κρατικών στελεχών είναι σαφώς ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση (αρκεί να φροντίσει να κλείσει ερμητικά και τα πορτο-παράθυρα).
Άλλωστε για τους παραγωγικούς και ικανούς πολίτες, οι αμοιβές αυτές ήταν μια πρόκληση. Δεν διαφωνεί κανείς ότι τα στελέχη πρέπει να αμείβονται αλλά η λογική λέει ότι θα πρέπει να λαμβάνουν όσα και σε αντίστοιχη θέση στον ιδιωτικό τομέα (και πιθανώς και ελαφρώς λιγότερα με δεδομένο ότι λειτουργούν σε μια προστατευμένη αγορά).
Στην αδιέξοδη κατά τα φαινόμενα αυτή κατάσταση, ίσως αυτό που τελικά μας λείπει είναι η πίστη στη δύναμη του μέσου πολίτη.. Για μια ακόμα φορά, φοβάμαι πως θα καταλήξουμε να ελπίζουμε (ουτοπικά) και να προσδοκούμε την αφύπνιση της σιωπηλής, κοινωνικής πλειοψηφίας. Ως τότε, η μειοψηφία της ρεμούλας και της λαμογιάς θα επικρατεί με τη στήριξη διεφθαρμένων και αχόρταγων πολιτικών.
Θα αντιμετωπίζουμε τα επεισόδια με θεωρητική αγανάκτηση και των ελπίδα να μην πλησιάσουν τις περιουσίες μας.. Θα γίνουν άραγε ποτέ μαζικές διαδηλώσεις ενάντια σε όσους τα σπάνε κατά συρροή; Θα έπρεπε αλλά αμφιβάλλω.
Νομίζω ότι μόνο όταν βρεθεί η πολιτική ηγεσία που θα εμφυτεύσει στον πολίτη το αίσθημα ενός δίκαιου και αποτελεσματικού κράτους, θα ξυπνήσει και ο πολίτης για να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του. Και αυτή η συμμαχία κράτους – πολιτών είναι ίσως ο μόνος τρόπος για να εκλείψουν μια και καλή όσα δυσάρεστα βλέπουμε καθημερινά.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι μόνο η έλλειψη πολιτικής βούλησης˙ είναι και ότι λείπει η κοινωνική πλειοψηφία που απαιτείται για να γίνουν αλλαγές.
ΑπάντησηΔιαγραφή- Οι πλούσιοι έχουν βολευτεί σε ένα σύστημα που τους δίνει δικαιώματα φεουδάρχη στο Μεσαίωνα. (Διαβάζουμε ότι ο Madoff ήδη προφυλακίστηκε. Στην Ελλάδα λίγο εύπορος ή διάσημος ή να είσαι – καθόλου δύσκολο σε ένα χωριό 10 εκατομυρίων – έχεις πλήρη ασυλία.)
- Οι περιθωριακοί, κινητήρια επαναστατική δύναμη σε κάθε κοινωνία, επίσης την έχουν καταβρεί. Υπάρχουν πουθενά καλύτερες συνθήκες; Έχουν πλήρη υλικοτεχνική κάλυψη (τεράστιος θεσμός το πανεπιστημιακό άσυλο) και ιδεολογική στήριξη (δε μιλάω μόνο για ΣΥΡΙΖΑ και Αυγή) για να κάνουν ό,τι γουστάρουν. Αν τους νομιμοποιήσουν και τη φούντα θα γίνουμε το διαρκές Woodstock της Ευρώπης.
- Και οι περίφημοι μικρομεσαίοι, αυτοί που κλαίγονται για την ακρίβεια, πάλι μια χαρά είναι. Μπορεί οι μισθοί τους να είναι κάτω από το διεθνή μέσο όρο, αλλά έχουν φραπέ, τσιγάρο, μονιμότητα, τζην και κοντομάνικο. Δεν τα θυσιάζεις αυτά εύκολα για 500 ψωροευρώ το μήνα.
Για όλους τους παραπάνω (και τους όποιους υπόλοιπους) υπάρχουν οι γλουτοί της Ελένης Μενεγάκη και οι κοιλιακοί του Σάκη. «Χαμογελάστε, χαμογελάστε». Για να γίνω και τηλεφώνημα θεωρίας συνωμοσίας στο Γεωργίου, εγώ σας λέω πως για αυτό παίρνει κάθε χρόνο το πρωτάθλημα ο Γαύρος. Ποια ομάδα υποστηρίζει η πλειοψηφία; Άσε τον κοσμάκη να είναι χαρούμενος.
Και πάνω από όλα ο καιρός. Είχε, λέει, 15 βαθμούς χτες στην Αγγλία και ξεχύθηκαν όλοι στα πάρκα και στις παραλίες. Ίσως το καπιταλιστικό σύστημα (η εν τέλει, η κάθε γραφειοκρατία) να μην μπορεί να ευδοκιμήσει πάνω από ένα μάξιμουμ μέσης ετήσιας θερμοκρασίας και ηλιοφάνειας.