Η Τσικνοπέμπτη και το ιερό τρίγωνο

Σήμερα, 18 Φεβρουαρίου, βρισκόμαστε στη μέση ενός ιερού τριγώνου σημαντικών ημερομηνιών στο νεοελληνικό καλεντάρι: Τσικνοπέμπτη, Αγίου Βαλεντίνου, Τελικός Κυπέλλου Μπάσκετ.

Η Τσικνοπέμπτη είναι η κατεξοχήν ελληνική εορτή. Συνδυάζει όλα τα φετίχ του Έλληνα: φαγοπότι (με άξονα τα παϊδάκια αυτή τη φορά), τσιγάρο («ντουμάνιασε ο τόπος, ο καπνός μου τους πείραξε;») και θρησκεία, καθώς έχει κάποια σχέση με τις απόκριες και τη σαρακοστή, αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος τι ακριβώς γιορτάζουμε («Η γιαγιά μου, η κακομοίρα, τα ήξερε αυτά»).

Η ομορφιά της, σε αντίθεση, ας πούμε, με τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, είναι ότι εδώ έχει αφαιρεθεί το καθετί περιττό (κάλαντα, εκκλησιασμός, στολισμοί, παρελάσεις) και έχει μείνει ατόφια η απόλαυση. Το φαΐ, μέχρι ξεκοιλιάσματος, δεν είναι ένα ευτυχές παρεπόμενο του κυρίου εορταστικού γεγονότος - της γέννησης του Χριστούλη, της Ανάστασης ή του ξεσηκωμού του 1821˙ το φαΐ, μέχρι ξεκοιλιάσματος, είναι το ίδιο το εορταστικό γεγονός. Κατευθείαν στο ψητό, στην κυριολεξία.

Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου: Ah, l’amour! Στις μικρές ηλικίες αυτή η γιορτή είναι ένα θεσμοθετημένο ξέβγαλμα. Σε παλαιότερες εποχές ο παιδικός-εφηβικός ερωτισμός ήταν θέμα ταμπού και τα παλικάρια και οι νιές καλούνταν να ανακαλύψουν τα μυστικά του έρωτα κατά μόνας˙ δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στη σεξουαλική πράξη. Δε μπορώ να φανταστώ ότι η δεκατριάχρονη γιαγιά μου θα πήγαινε ποτέ στη μάνα της, και προγιαγιά μου, να της πει: «Μητέρα, αγαπώ ένα αγόρι από το σχολείο». Σήμερα, εκεί που οι κακόμοιροι οι πιτσιρικάδες έχουν όλα τα βάσανα και τις σκοτούρες της ηλικίας τους, (Power Ranger ή Spiderman, Playstation ή Χbox) έρχεται ξαφνικά το σύστημα και τους βάζει σε πρόωρες σκέψεις και προβληματισμούς, που ούτε κατά διάνοια δε θα τους είχαν απασχολήσει, όπως «μου αρέσεις», «να τα φτιάξουμε» κλπ.

Για τις μεγαλύτερες ηλικίες, ο Άγιος Βαλεντίνος είναι ένα λαμπρό παράδειγμα του πώς έχουμε καταφέρει να μετατρέψουμε σε ταλαιπωρία το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο: το αγόρι γνωρίζει κορίτσι – και όλους τους γκέυ συνδυασμούς, μην τα χαλάσουμε εδώ. Αν κυριαρχεί ένα συναίσθημα, αυτό είναι το άγχος: να κλείσεις το κατάλληλο εστιατόριο, να σε βάλουν σε καλό τραπέζι, να αγοράσεις δώρο, να φύγεις νωρίς από τη δουλειά, να στείλεις λουλούδια. Στο τέλος, μια ημέρα που υποτίθεται ότι είναι αφιερωμένη στον έρωτα, και, εδώ, αναφέρομαι και στη σεξουαλική πράξη, καταλήγει σε ένα τεράστιο «δεν απαυτώνεσαι και εσύ και ο γρύλλος σου».

Τελικός Κυπέλλου Μπάσκετ: Ο Κολοσσός μεγαλώνει. Οι αστυνομικοί στους δρόμους πια θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι παιδιά του – εγγόνια του αν είχε δείξει την παραγωγικότητα του 13χρονου που πρόσφατα έγινε μπαμπάς στην Αγγλία. Κοριτσάκια, που θα σκεφτόταν να καμακώσει, του μιλάνε, αυθόρμητα, με σεβασμό, στον πληθυντικό. Είναι και η ρημάδα η νοσταλγία, σαφής ένδειξη της έλευσης του γήρατος. Και ένας τελικός Κυπέλλου, ιδιαίτερα Παναθηναϊκός-Ολυπιακός, ξυπνά ξεχασμένες θύμησες, ασφαλέστερα και από ένα κομμάτι γλυκό madeleine, ή, στο ελληνικότερο, ένα παγωτό Λάκυ Καπ.

Όταν είσαι μικρός, οι αθλητές είναι πρότυπα: κάπως έτσι θα ήθελες να γίνεις και συ, όταν μεγαλώσεις. Πριν από 25 χρόνια, εκεί, γύρω στο 1984, ο Κολοσσός και οι φίλοι του ονειρευόταν μια μέρα να αφήσουν χαίτη-περμανάντ, όπως ο Θανασσάκης ο Δημόπουλος, και να έχουν γκόμενα τη Σοφία Αλιμπέρτη, όπως ο Δημήτρης ο Σαραβάκος – για να είμαι ειλικρινής, δεν ήμαστε και πολύ σίγουροι τι συνεπάγετο αυτό το τελευταίο. Σήμερα τα αραιά μου μαλλιά είναι κομμένα κοντά και ο Θανάσσης, πλέον, Δημόπουλος, και αυτός κοντοκουρεμένος, είναι παλέμαχος πάνελιστ σε αθλητικές εκπομπές. Η Σοφία Αλιμπέρτη, για να κάνει το μπλογκ και το άνοιγμά του στη μεσημεριανή ζώνη, έχει αρχίσει να βγαίνει με άντρες νεότερους από τον Κολοσσό.

Τον τελικό της Κυριακής θα τον παρακολουθήσω με τη νεαποκτηθείσα ιδιότητα του μεσήλικα. Δεν έχω φτάσει ακόμα στο σημείο να πετάω ατάκες του στυλ «Ψηλά παιδιά η νέα γενιά» ή «Μα, δεν ντρέπονται, να λένε τέτοια βρωμόλογα στο γήπεδο». Πού και πού βλέπω και κανέναν ξέμπαρκο συνομήλικό μου να παίζει ακόμα, σε «πείσμα των χρόνων», «αειθαλής». Αλλά ξέρω, με βεβαιότητα, πως η μεγάλη αθλητική καριέρα του Ολυμπιονίκη Κολοσσού θα παραμείνει πια, για πάντα, ανεκπλήρωτη επιθυμία, μία από εκείνες τις πολλές στροφές, που θα μπορούσε να είχε πάρει η ζωή μας, αλλά για διάφορους λόγους ποτέ δεν τελεσφόρησαν. Και όσο περνάει ο καιρός, αντί να παρακολουθώ τα ματς με την παλιά προσοχή και ενθουσιασμό, πιάνω τον εαυτό μου να προκαλεί τη γενική πλήξη με χιλιοειπωμένες περιγραφές για τον Τάφο του Ινδού και την άμυνα-παγίδα του Κυρίτση, στο μπαράζ της Κέρκυρας, με ζώνη box και τον Κορωναίο πάνω στον Γκάλη.

ΥΓ Στη μέση της συγγραφής του post, κόπηκα με το κουζινομάχαιρο, στο δείκτη του δεξιού χεριού. Φόρεσα ένα μεγάλο τσιρότο˙ δοκίμασα να δακτυλογραφήσω, αλλά με ενοχλούσε πολύ. Κανονικά, αυτός θα ήταν επαρκής τραυματισμός για να σταματήσω να γράφω για λίγες μέρες, αλλά μετά διάβασα ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης θα παίξει με τον Ολυμπιακό, παρά το διάστρεμμα, και ντράπηκα. Τελικά, ίσως ο αθλητισμός να εξακολουθεί να προσφέρει πρότυπα, ακόμα και για κυνικούς παππούδες, όπως ο Κολοσσός.