Groundhog Day

2 Φεβρουαρίου, ημέρα της μαρμότας. Προσοχή στις κινήσεις σας. Τα γεγονότα της σημερινής μέρας μπορεί να τα ζήσετε ξανά και ξανά και ξανά. Ή μάλλον μην προσέχετε. Θα έχετε και δεύτερη ευκαιρία. Και τρίτη και τέταρτη και ποιος ξέρει πόσες άλλες συνολικά.

Με αυτά, άνοιξα ξανά την «Αβάσταχτη Ελαφρότητα του Είναι». Εκεί στις δυο πρώτες σελίδες που μιλάει για το Nietzshe και για για την αιώνια επιστροφή. Ήθελα να θυμηθώ γιατί η ζωή που δεν επαναλαμβάνεται είναι ελαφριά. Και γιατί ο άνθρωπος δεν την αντέχει αυτή την αλαφράδα και αποζητά τη βαρύτητα.

Σας έχω χάσει, ήδη; Δε λέω τίποτε πολύπλοκο. Και στον «Άδωνι» τα γράφει όλα αυτά (πάντα νόμιζα ότι είναι της Νικολακοπούλου οι στίχοι, αλλά, τελικά, είναι του ίδιου του Κραουνάκη):

Ό,τι και αν ζήσουμε, το’ χουμε δει
σαν μια σκηνή από άλλη ταινία

Αιφνίδιος θάνατος 1: Το φθινόπωρο του 1922 ο δεκαεξάχρονος Beckett πήγε να πάρει συνέντευξη από τον Proust. Κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, ο μικρός κάπνιζε ασταμάτητα πούρο. Ο Proust είχε, ούτως ή άλλως, εύθραυστη υγεία (ήταν ασθματικός από παιδί). Έπαθε πνευμονία και πέθανε. Αληθινή ιστορία; Ποιος ξέρει; Μάλλον όχι. Οι μύθοι της δεκαετίας του ‘20. Ο δικός μας μύθος ποιος είναι; Λεσβιακά με Madonna και Νaomi; Ο Βill Gates παρατά το Harvard για να φτιάξει τη Microsoft στο γκαράζ του;

Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε γιατί δεν έχουμε φαντασία. Έρχεται η καλή νεράιδα, έτοιμη να σου πραγματοποιήσει την οποιαδήποτε επιθυμία. Και εσύ τι ζητάς;

Γκόμενα Ρωσίδα, μοντέλο, 93(πλαστικό)-60-90 και αυτοκίνητο Aston Martin (το DB9 καλό είναι;). Την πας για φαγητό στον Alain Ducasse (άνοιξέ μας και ένα Petrus). Μετά, ένα ωραίο malt και ένα Cohiba. Έπειτα στο δωμάτιο του Four Seasons με τη Ρωσίδα. Σε άπειρες στάσεις, αυστηρά προκαθορισμένες, τη φέρνεις σε αλλεπάλληλους οργασμούς (Da, Colossus, Da). Μπράβο σου, μεγάλε. Μη λεκιάσεις το Henry Poole το σακάκι. Θα σε στείλω εγώ για καλό sushi στο Μιλάνο. Ο Gordon Ramsay δε μας άρεσε καθόλου. Γράψτα όλα αυτά, για να τα μαθαίνεις και να τα λες και εσύ. Τρώμε, πίνουμε, παντρευόμαστε, ακόμα και σεξ κάνουμε, με ετικέτες. (Με δασκάλους το Nitro ή το Vanity Fair και το Τatler. Το ίδιο κάνει. Ποσοτική είναι η διαφορά, όχι ποιοτική).

Αιφνίδιος θάνατος 2: Τον Ιούλιο του 1961 ο Hemingway τίναξε τα μυαλά του με μια καραμπίνα που είχε αγοράσει από το Abercrombie & Fitch. (Ναι αυτοί με τα μπλουζάκια, πουλούσαν και όπλα τότε. Η Μαρία, η ξαδέλφη της φίλης μου της Αγγελικής, που σπουδάζει στη Νέα Υόρκη, μου είπε πως είναι πιο κουλ από το Gap).

Δε με πιάνει νοσταλγία για εποχές που δεν έχω ζήσει. Είμαστε η πιο τυχερή γενιά στην ιστορία. Και τα παιδιά σας (ο Κολόσσος είναι άπαις) ακόμα πιο τυχερά. Μέχρι να κλατάρει ο πλανήτης, τουλάχιστον. Τα έχουμε όλα: Κομπιούτερ, ίντερνετ, αεροπλάνα, προφυλακτικά από λάτεξ. Ο T.S. Eliot πήγε να φλιπάρει επειδή η γυναίκα του είχε περίοδο στο μήνα του μέλιτος. (Τελικά την έκλεισε την ίδια στο τρελάδικο, μετά από μερικά χρόνια). 27 χρονών άνθρωποι και δεν ήξεραν τι σχήμα είχαν τα γεννητικά όργανα του αντίθετου φύλου. Και εμείς καθόμαστε και συζητάμε αν η Jessica Simpson είναι πηδήσιμη τώρα που πάχυνε.

Αιφνίδιος θάνατος 3: Τον Αύγουστο του 1962 η καθαρίστρια της Marilyn Monroe τη βρήκε νεκρή από υπερβολική δόση βαρβιτουρικών. Ατύχημα, αυτοκτονία, τη φάγανε (η Μαφία και το FBI); Ο DiMaggio και ο Miller, γνώριζαν για το σημείο G; Λέτε να έφυγε κακοπηδημένη;

Χρήμα ή Θεός; Σωτηρία της ψυχής ή το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Είμαστε ένας κόσμος άθεων μπανιστηρτζήδων. Ο Δάντης έξω από όλους τους κύκλους της Κόλασης έβαλε εκείνους τους δειλούς, που έκαναν τη μεγάλη άρνηση (il gran rifiuto που μνημονεύει, misquoting, και ο Καβάφης). Αυτούς που έζησαν χωρίς ψόγο και χωρίς έπαινο. Ούτε πιστοί, ούτε άπιστοι. Ούτε καλοί, ούτε κακοί. Ο παράδεισος δεν τους θέλει γιατί του χαλάνε την ομορφιά, αλλά ούτε και ο διάβολος τους παίρνει, για να μην τους βλέπουν οι κολασμένοι και νοιώθουν δόξα. Αν δεν είμαστε εμείς αυτοί τότε ποιοι είμαστε;

Τουλάχιστον εμείς οι Έλληνες έχουμε την ικανοποίηση ότι ζούμε στην πιο χαβαλέ χώρα του κόσμου. Είμαστε τεράστιοι. Στα αποτέτοια μας όλα. Διάβαζα άρθρο χτες στην εφημερίδα για τη διαφορά μεταξύ των εστιατορίων Matsuhisa και Nobu. (Προφανώς, το πρώτο είναι για αυτούς που πάνε στην πρώτη σειρά στο Ηρώδειο και το άλλο για αυτούς που κάθονται μια δυο θέσεις πιο πίσω. D’oh!).

Συγχωρέστε τον πεζογράφο (και πεζό, εν γένει) Κολοσσό, που σήμερα το έριξε στην ποίηση και, δη, στην αυτόματη γραφή. Απλώς δε μου έκανε καρδιά να γράψω για την Πετρούλα Κωστίδου, για να είμαι επίκαιρος. Την άλλη βδομάδα θα επιστρέψω στη συνηθισμένη μου θεματογραφία. Υπόσχομαι να μιλήσω για το Davos, το SuperBowl και τη μαγική πίπα του Michael Phelps.

ΥΓ Αν δεν έχετε δει το φιλμ Groundhog Day κάντε το τώρα (1993, Bill Murray, Andie MacDowell). Σήμερα, που είναι και η μέρα του Punxsutawney Phil. Πολύ γερές ερμηνείες (ο ασφαλιστής πρώην συμμαθητής είναι όλα τα λεφτά), ασταμάτητες ατάκες, σε ριπή οπλοπολυβόλου, και το πιο ευφάνταστο στόρι κωμωδίας. Αν οι αρχικές αναφορές μου στο Νietsche, τον Kundera (και τον Κραουνάκη) σας φαίνονται υπερβολικές δείτε το σαν την κινηματογραφική μεταφορά της αριστοτελικής εντελέχειας. Πώς το εν δυνάμει γίνεται εν ενεργεία από έναν άνθρωπο που προσπαθεί να ξεφύγει από τη θηλειά μιας διαρκώς επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας και να κερδίσει την καρδιά της καλής του. Αυτό δε ζητάμε όλοι;