(From Wikipedia, the free encyclopedia)
Joseph Alois Schumpeter (February 8, 1883 – January 8, 1950) was an economist and political scientist born in Moravia, then Austria-Hungary, now Czech Republic. He popularized the term "creative destruction" in economics.
"Creative destruction" : a process in which the old ways of doing things are endogenously destroyed and replaced by new ways.
O Βάλρας είναι κακόκεφος. Ρουτινιάρικα πράγματα, κουρασμένα. Στον τηλεφωνητή ακούει Κρις Ντε Μπεργκ. Ο Κουτσιανικούλης έκανε πάλι πελάτη τον Τεν Κάτε. Η τιμή του συμβολαίου μελλοντικής παράδοσης φυσικού αερίου (για Henry Hub, Louisiana) πιάνει νέα χαμηλά επίπεδα. Και επειδή οι φαινομενικά χωρίς σημασία συμπτώσεις συμβαίνουν ακριβώς τη στιγμή που μπορεί και να την αποκτήσουν, μόλις τώρα διαβάζω στο Ρόιτερς πως η καινούργια παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου ΄΄Το Κόκκινο Ντίλντο΄΄ έχει μεγάλη ανταπόκριση απο το κοινό των φεστιβάλ Αθηνών, Θεσσαλονίκης και του αέναα αγκαλιασμένου απο την πολιτεία συλλόγου μικρομηκάδων (είπα, έχω κακά κέφια).
Ο Βάλρας πιστεύει πως σαν τους συγγραφείς και τους παίκτες σκληρής παρτίδας Θανάση, έτσι και όλοι μας πρέπει να καίμε πολλά χαρτιά και να κρατάμε λίγα. Αλλιώς χάνουμε σε δημιουργικότητα, κέφι, και κυρίως υγεία. Δεν ισχύει αυτό μόνο για τους ανθρώπους ως άτομα αλλά και για πολύπλοκα συστήματα, δημοκρατίες, τροπικά δάση, ερωτικές σχέσεις, αγορές. Προσοχή, είπα να καίμε πολλά, όχι όμως τη στάση του τρόλει Πατησίων / Κεφαλληνίας. Που με φέρνει στο θέμα μου: ποιός θα είναι ο δημιουργικός καταστροφέας της Ελλαδικής Αγκύλωσης;
Πριν πάω εκεί θα ήθελα να πετάξουμε λίγο μέχρι την Ιμπεριαλιστική Αμερική (ΙΑ). Αν και δεν έχει περάσει αρκετός καιρός ώστε να μπορούμε να κρίνουμε αντικειμενικά (εντάξει, ποτέ δε μπορούμε), οι πολίτες της ΙΑ τα τελευταία χρόνια τα έκαναν θάλασσα (Μίσιγκαν Λέικ για την Γλυφαδιώτικη νεολαία). Διάλεξαν 2 φορές για κυβέρνηση μια παρέα κακών και μάλλον ανίκανων σαλτιμπάγκων, κάτι σαν τους κακούς του Μπάτμαν, κακοί αλλά αστείοι. Μόνο που δε μπορούμε να μείνουμε στο αστείο, δηλαδή το πρέτζελ που παραλίγο να πνίξει τον “W”. Αυτή η παρέα έφτασε τον αντιαμερικανισμό στα ύψη κι έδωσε επιχειρήματα και απήχηση σε επικίνδυνες και μηδενιστικές τάσεις (φυσικά δεν μιλάω για την Παπαρήγα, αν και αυτή είδε χαρά μετά απο χρόνια. Μέχρι και ο Πούτιν ντύθηκε Αλεξάντερ Νιέβσκι). Με αυτή την παρέα έγιναν η Φαλούτζα και το Μανχάταν καλοκαιρινά. Όταν αυτή η παρέα ψάρευε και έπαιζε γκολφ είχαμε πρωτοφανή σκάνδαλα (Ένρον, Γουόρλντκομ). Kαι τώρα το αριστούργημα της άλογης υπερχρέωσης, που βυθίζει τον κόσμο σε κρίση με ανυπολόγιστο κόστος και ορίζοντα. Οι δημοκρατίες κάνουν και λάθη, μεγάλα λάθη.
Όμως η ΙΑ ακόμη μια φορά απέδειξε πως διατηρεί μεγάλα αποθέματα καταστροφικής δημιουργικότητας. Ανεξάρτητα απο το άγνωστο μελλοντικό αποτέλεσμα, πάνω στην κρίση, οι πολίτες της ΙΑ έριξαν όλες τις μάρκες στη τσόχα και τα αναποδογύρισαν όλα. Είχαν πρόεδρο γένημα-θρέμα στα πολιτικά και οικονομικά τζάκια του συντηρητικοευαγγελικού Τέξας. Για απλή αλλαγή θα μπορούσαν να διαλέξουν την έμπειρη Χίλαρι, γυναίκα του λαοφιλούς λίμπεραλ σαξοφωνίστα. Αλλά την έστειλαν σπίτι και διάλεξαν μιγά, αυτοδημιούργητο, τέκνο χωρισμένης οικογένειας, με ξένες ρίζες, λάτρη των ΄΄αριστερών΄΄ Λίνκολν και Ρούζβελτ, με επιρροές απο τη ριζοσπαστική παράδοση της Αφροαμερικανικής εκκλησίας, με αιποντ και μπλάκμπερι - τρέχα γύρευε με έμφαση στο γύρευε[1].
Τον Μπους τον έβγαλαν οι προύχοντες βλάχοι, τον Μπάρακ οι νέοι. Στην Ελλάδα περιμένουμε τη μεγάλη εναλλαγή μεταξύ Κωστάκη/Γιωργάκη με μπαλαντέρ Αβραμόπουλο, ΄Αδωνη, και Τσίπρα. Και η πρωτοπορία κάνει κατάληψη-πάρτυ στη βίλλα Αμαλίας και αγρυπνά ανήσυχη οταν παραθερίζει ο τέως στην Ύδρα. Γουότ δε φακ;
Ποιες είναι οι κοινωνικές ομάδες που μπορεί να καταστρέψουν το σάπιο και να ανοίξουν το δρόμο για καινούργιο όραμα στη σημερινή Ελλάδα;
Οι σημερινοί πολιτικοί είναι έξω, το μεγάλο κράτος εξ΄ορισμού διαχειρίζεται πολλά λεφτά, άρα τραβάει πολιτικούς που φέρονται σαν πεινασμένοι.
Οι ακαδημαικοί ειναι εγκλωβισμένοι απο τις αργόμισθες συντεχνίες και τους πολιτικοποιημένους/χαβαλεδίζοντες φοιτητές που ψηφίζουν τις πρυτανείες.
Οι διανοούμενοι (ποιοί;) είτε ασκούν επιδοτούμενο ναρκισσισμό (Ζουράρης), ή είναι ΄΄λίγοι΄΄, ή φοβισμένοι μηδενίζουν, ή και τα τρία.
Οι αστοί έχουν εξουθενωθεί στο βιοπορισμό κυρίως λόγω του αποπνικτικά μεγάλου κράτους και της μιμητικής καταναλωτικής πείνας. Δεν περισσεύει ενέργεια και θάρρος για ρίσκο. Οι ενοχές τους απλά αυξάνουν τα ποσοστά του Λαζόπουλου.
Ίσως οι νέοι, αλλά ο Βάλρας δεν τους βλέπει να την παλεύουν αν δεν αφήσουν πολύ πίσω τους τα κατεψυγμένα συνθήματα της Δαμανάκη. Είναι τόσο συγχυσμένοι που στις ΄΄νύχτες του Αλέξη΄΄ ξέχασαν πως οι αστυνομικές σχολές ειναι πρώτες στην προτίμηση τους. Όσοι μπορούν (να αφήσουν τα γιουβαρλάκια της μαμάς - κλέβω απο Κολοσσό) ας ψάξουν για την Ελλάδα σε ότι καλό υπάρχει στο εξωτερικό. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, δεν την παίρνεις με επιδοτούμενη κατάληψη απο τους μη έχοντες.
Μένουν οι μετανάστες οι οποίοι ειναι παραδόξως στην καλύτερη θέση. Έξορισμένοι απο την κοινωνία της ασφάλειας έχουν μόνο μια έξοδο κινδύνου, την πρόοδο. Και είναι συμφέρον μας να αφήσουμε να παρελάσουν ως Έλληνες οι αυριανοί αριστούχοι του ΜΙΤ. Έστω κι αν αυτό φέρει μεγάλες καταστροφές.
Με τιμή,
Βάλρας
[1] Η ιστορία ειναι με το μέρος τους. Η Αμερική βγήκε και απο το μεγάλο κραχ του 29, και απο τον εμφύλιο της, και απο τους Παγκοσμίους Πολέμους πάντα δυνατότερη. Η Ελλάδα ιστορικά λύνει τις κρίσεις με δικτατορίες ή τη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Joseph Alois Schumpeter (February 8, 1883 – January 8, 1950) was an economist and political scientist born in Moravia, then Austria-Hungary, now Czech Republic. He popularized the term "creative destruction" in economics.
"Creative destruction" : a process in which the old ways of doing things are endogenously destroyed and replaced by new ways.
O Βάλρας είναι κακόκεφος. Ρουτινιάρικα πράγματα, κουρασμένα. Στον τηλεφωνητή ακούει Κρις Ντε Μπεργκ. Ο Κουτσιανικούλης έκανε πάλι πελάτη τον Τεν Κάτε. Η τιμή του συμβολαίου μελλοντικής παράδοσης φυσικού αερίου (για Henry Hub, Louisiana) πιάνει νέα χαμηλά επίπεδα. Και επειδή οι φαινομενικά χωρίς σημασία συμπτώσεις συμβαίνουν ακριβώς τη στιγμή που μπορεί και να την αποκτήσουν, μόλις τώρα διαβάζω στο Ρόιτερς πως η καινούργια παράσταση του Δημήτρη Παπαϊωάννου ΄΄Το Κόκκινο Ντίλντο΄΄ έχει μεγάλη ανταπόκριση απο το κοινό των φεστιβάλ Αθηνών, Θεσσαλονίκης και του αέναα αγκαλιασμένου απο την πολιτεία συλλόγου μικρομηκάδων (είπα, έχω κακά κέφια).
Ο Βάλρας πιστεύει πως σαν τους συγγραφείς και τους παίκτες σκληρής παρτίδας Θανάση, έτσι και όλοι μας πρέπει να καίμε πολλά χαρτιά και να κρατάμε λίγα. Αλλιώς χάνουμε σε δημιουργικότητα, κέφι, και κυρίως υγεία. Δεν ισχύει αυτό μόνο για τους ανθρώπους ως άτομα αλλά και για πολύπλοκα συστήματα, δημοκρατίες, τροπικά δάση, ερωτικές σχέσεις, αγορές. Προσοχή, είπα να καίμε πολλά, όχι όμως τη στάση του τρόλει Πατησίων / Κεφαλληνίας. Που με φέρνει στο θέμα μου: ποιός θα είναι ο δημιουργικός καταστροφέας της Ελλαδικής Αγκύλωσης;
Πριν πάω εκεί θα ήθελα να πετάξουμε λίγο μέχρι την Ιμπεριαλιστική Αμερική (ΙΑ). Αν και δεν έχει περάσει αρκετός καιρός ώστε να μπορούμε να κρίνουμε αντικειμενικά (εντάξει, ποτέ δε μπορούμε), οι πολίτες της ΙΑ τα τελευταία χρόνια τα έκαναν θάλασσα (Μίσιγκαν Λέικ για την Γλυφαδιώτικη νεολαία). Διάλεξαν 2 φορές για κυβέρνηση μια παρέα κακών και μάλλον ανίκανων σαλτιμπάγκων, κάτι σαν τους κακούς του Μπάτμαν, κακοί αλλά αστείοι. Μόνο που δε μπορούμε να μείνουμε στο αστείο, δηλαδή το πρέτζελ που παραλίγο να πνίξει τον “W”. Αυτή η παρέα έφτασε τον αντιαμερικανισμό στα ύψη κι έδωσε επιχειρήματα και απήχηση σε επικίνδυνες και μηδενιστικές τάσεις (φυσικά δεν μιλάω για την Παπαρήγα, αν και αυτή είδε χαρά μετά απο χρόνια. Μέχρι και ο Πούτιν ντύθηκε Αλεξάντερ Νιέβσκι). Με αυτή την παρέα έγιναν η Φαλούτζα και το Μανχάταν καλοκαιρινά. Όταν αυτή η παρέα ψάρευε και έπαιζε γκολφ είχαμε πρωτοφανή σκάνδαλα (Ένρον, Γουόρλντκομ). Kαι τώρα το αριστούργημα της άλογης υπερχρέωσης, που βυθίζει τον κόσμο σε κρίση με ανυπολόγιστο κόστος και ορίζοντα. Οι δημοκρατίες κάνουν και λάθη, μεγάλα λάθη.
Όμως η ΙΑ ακόμη μια φορά απέδειξε πως διατηρεί μεγάλα αποθέματα καταστροφικής δημιουργικότητας. Ανεξάρτητα απο το άγνωστο μελλοντικό αποτέλεσμα, πάνω στην κρίση, οι πολίτες της ΙΑ έριξαν όλες τις μάρκες στη τσόχα και τα αναποδογύρισαν όλα. Είχαν πρόεδρο γένημα-θρέμα στα πολιτικά και οικονομικά τζάκια του συντηρητικοευαγγελικού Τέξας. Για απλή αλλαγή θα μπορούσαν να διαλέξουν την έμπειρη Χίλαρι, γυναίκα του λαοφιλούς λίμπεραλ σαξοφωνίστα. Αλλά την έστειλαν σπίτι και διάλεξαν μιγά, αυτοδημιούργητο, τέκνο χωρισμένης οικογένειας, με ξένες ρίζες, λάτρη των ΄΄αριστερών΄΄ Λίνκολν και Ρούζβελτ, με επιρροές απο τη ριζοσπαστική παράδοση της Αφροαμερικανικής εκκλησίας, με αιποντ και μπλάκμπερι - τρέχα γύρευε με έμφαση στο γύρευε[1].
Τον Μπους τον έβγαλαν οι προύχοντες βλάχοι, τον Μπάρακ οι νέοι. Στην Ελλάδα περιμένουμε τη μεγάλη εναλλαγή μεταξύ Κωστάκη/Γιωργάκη με μπαλαντέρ Αβραμόπουλο, ΄Αδωνη, και Τσίπρα. Και η πρωτοπορία κάνει κατάληψη-πάρτυ στη βίλλα Αμαλίας και αγρυπνά ανήσυχη οταν παραθερίζει ο τέως στην Ύδρα. Γουότ δε φακ;
Ποιες είναι οι κοινωνικές ομάδες που μπορεί να καταστρέψουν το σάπιο και να ανοίξουν το δρόμο για καινούργιο όραμα στη σημερινή Ελλάδα;
Οι σημερινοί πολιτικοί είναι έξω, το μεγάλο κράτος εξ΄ορισμού διαχειρίζεται πολλά λεφτά, άρα τραβάει πολιτικούς που φέρονται σαν πεινασμένοι.
Οι ακαδημαικοί ειναι εγκλωβισμένοι απο τις αργόμισθες συντεχνίες και τους πολιτικοποιημένους/χαβαλεδίζοντες φοιτητές που ψηφίζουν τις πρυτανείες.
Οι διανοούμενοι (ποιοί;) είτε ασκούν επιδοτούμενο ναρκισσισμό (Ζουράρης), ή είναι ΄΄λίγοι΄΄, ή φοβισμένοι μηδενίζουν, ή και τα τρία.
Οι αστοί έχουν εξουθενωθεί στο βιοπορισμό κυρίως λόγω του αποπνικτικά μεγάλου κράτους και της μιμητικής καταναλωτικής πείνας. Δεν περισσεύει ενέργεια και θάρρος για ρίσκο. Οι ενοχές τους απλά αυξάνουν τα ποσοστά του Λαζόπουλου.
Ίσως οι νέοι, αλλά ο Βάλρας δεν τους βλέπει να την παλεύουν αν δεν αφήσουν πολύ πίσω τους τα κατεψυγμένα συνθήματα της Δαμανάκη. Είναι τόσο συγχυσμένοι που στις ΄΄νύχτες του Αλέξη΄΄ ξέχασαν πως οι αστυνομικές σχολές ειναι πρώτες στην προτίμηση τους. Όσοι μπορούν (να αφήσουν τα γιουβαρλάκια της μαμάς - κλέβω απο Κολοσσό) ας ψάξουν για την Ελλάδα σε ότι καλό υπάρχει στο εξωτερικό. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία, δεν την παίρνεις με επιδοτούμενη κατάληψη απο τους μη έχοντες.
Μένουν οι μετανάστες οι οποίοι ειναι παραδόξως στην καλύτερη θέση. Έξορισμένοι απο την κοινωνία της ασφάλειας έχουν μόνο μια έξοδο κινδύνου, την πρόοδο. Και είναι συμφέρον μας να αφήσουμε να παρελάσουν ως Έλληνες οι αυριανοί αριστούχοι του ΜΙΤ. Έστω κι αν αυτό φέρει μεγάλες καταστροφές.
Με τιμή,
Βάλρας
[1] Η ιστορία ειναι με το μέρος τους. Η Αμερική βγήκε και απο το μεγάλο κραχ του 29, και απο τον εμφύλιο της, και απο τους Παγκοσμίους Πολέμους πάντα δυνατότερη. Η Ελλάδα ιστορικά λύνει τις κρίσεις με δικτατορίες ή τη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου