Δεσμεύτηκα στο φίλο Κολοσσό να γράψω για το μακιγιάζ προς τιμήν του μανιφέστου (http://kafteros.blogspot.com/2009/01/blog-post_1762.html#links). Ως γηραιότερος ήταν λογικό να πέσει σε μένα η ευθύνη να μιλήσω για ένα από τα πιο καυτά θέματα της επικαιρότητας.
Περιμένοντας την εκτόξευση (launch) του παρόντος ιστολoγίου, προβληματίστηκα επί μακρόν πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, ακολουθώντας κάθε φορά διαφορετικό δρόμο. Η αλήθεια είναι ότι,ακόμα και σαν άσκηση, η προσπάθεια προσέγγισης ενός θέματος για το οποίο τα έτερα μας ημίσεα μπορούν να αναλύουν για ώρες, μόνο καλό μπορεί να κάνει στο δια βίου αγώνα για την κατανόηση του θηλυκού εγκεφάλου.
Αρχικά να δηλώσω τη κεφαλαιώδη άγνοια περί του θέματος και συγκεκριμένα των ορίων του όρου. Απλουστευτικά, θα μιλήσουμε για όλα τα επιχρώματα που χρησιμοποιούν οι γυναίκες για να φαίνονται προσωρινά (και μέχρι να επισκεφτούν τις τουαλέτες για έλεγχο και φρεσκάρισμα) καλύτερες από την κορφή ως – κυριολεκτικά - τα νύχια.
Στο θέμα αυτό είμαι μάλλον προκατειλημμένος, οπαδός του δόγματος ότι μας αρέσουν οι γυναίκες με ωραίο μυαλό και ωραίο κώλο (και με αυτή τη σειρά). Κι όσες ώρες κι αν μιλήσουμε, ό,τι και όσο κι αν πιω κι εγώ και κανείς δεν θα σας πει ότι του άρεσε η γκόμενα που είχε τα νύχια της βαμμένα φούξια ή που φορούσε τη νέα μάσκαρα της Max Factor. Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα στις ανδρικές συζητήσεις. Πιο πιθανό είναι να καταλήξουμε να μιλάμε για τον Arcadius Malartz που είχε κουρευτεί σαν Μοϊκανός πάρα για τα νύχια μιας γκόμενας.
Αυτό το ξέρουν και οι γυναίκες – οπότε φτάνουμε στο γιατί τόσα έξοδα και τόση φασαρία;;
Αυτό είναι απλό - είναι η γνώση που κανείς άντρας δεν την έχει όταν γεννιέται αλλά όλοι την αποκτούμε μεγαλώνοντας.. Γιατί οι γυναίκες όλα αυτά – αλλά και όλα γενικά - τα κάνουν για την πάρτη τους, τον εαυτό τους και, last but by no means least, για το τι θα πούνε οι φίλες τους.
Θεώρημα και απόδειξη. Πόσες γυναίκες είδατε φέτος στις γιορτές με άλλο χρώμα νύχι από μελιτζανί; Και πόσους άντρες ακούσατε να λένε στη συνοδό τους «Ρε μωρό μου, θα σου πηγαίνει αυτό το μελιτζανί χρώμα στα νύχια..». Η μόνη περίπτωση είναι να σε έχει στήσει στη γωνία μέσα στο Hondo και να σου έχει αραδιάσει 3 βερνίκια για να διαλέξεις.. Αλλά, άμα έχεις βρεθεί μέσα στο Hondo, τα ήθελες και τα έπαθες..
Αν πάλι στο διπλανό τραπέζι σε καφέ υπάρχει αποκλειστικά γυναικεία σύνθεση, σίγουρα θα ακούσεις ατάκες του στυλ «Ήταν και ο τάδε με τη γκόμενα.. μια δεύτερη που είχε τα νύχια βαμμένα φούξια… θα το πήρε το βερνίκι στις εκπτώσεις.. αυτό είναι μόδα του 2007…».
Φτάσαμε ως εδώ μηδενίζοντας τόσες ώρες γυναικείου διαλόγου, τόσες δύσκολες αποφάσεις που μεσολάβησαν, τόση αγωνία, τόσα έξοδα … Και τι μένει ;
Κανείς δεν είπε ότι δε θέλει τις γυναίκες περιποιημένες… Μπορούμε βέβαια να κουβεντιάσουμε αν πιο sexy είναι το σωστό μανόν ή οι σωστοί στίχοι του Ελύτη, αλλά περί γούστων, πάω πάσο. Άλλωστε στα πρώτα στάδια μιας γνωριμίας, στο στάδιο της «τυφλόμυγας» φαντάζεται κανείς ότι μια γυναίκα που περιποιείται τον εαυτό της, αύριο μεθαύριο θα περιποιείται και τον άντρα της και τα παιδιά της με ανάλογο τρόπο … Κι ακόμα κι αν δεν φτάσει τόσο μακριά με τα ακροβατικά της σκέψης, σίγουρα θα σκεφθεί ότι μια γυναίκα που περιποιείται τον εαυτό της σήμερα, θα τον περιποιείται και σε δέκα χρόνια που το «σοβάτισμα» θα είναι περισσότερο αναγκαίο.
Δεν αποκλείεται αλλά ελάχιστη σχέση έχει το ένα με το άλλο - βέβαια, οι σκέψεις που κάνει ένας άντρας για μια γυναίκα που γουστάρει, ξεφεύγουν συχνά από τα όρια του παραλόγου..
Τελικά, η φύση τα έχει όλα σε τάξη - οι γυναίκες έχουν τις μάσκαρες και τις πούδρες και εμείς την ησυχία μας για αυτό το διάστημα. Καλύτερα δεν είναι έτσι;;
Ευχαριστώ πρώτα από όλα τον Κολοσσό για την τιμή να είμαι εγώ αυτός που θα προσεγγίσει το καυτό θέμα «μακιγιάζ» αλλά και όλη την παρέα που κάναμε το blog αυτό από κουβέντα του χαβαλέ, πραγματικότητα. Να έχουμε καλή χρονιά.
Περιμένοντας την εκτόξευση (launch) του παρόντος ιστολoγίου, προβληματίστηκα επί μακρόν πάνω στο συγκεκριμένο θέμα, ακολουθώντας κάθε φορά διαφορετικό δρόμο. Η αλήθεια είναι ότι,ακόμα και σαν άσκηση, η προσπάθεια προσέγγισης ενός θέματος για το οποίο τα έτερα μας ημίσεα μπορούν να αναλύουν για ώρες, μόνο καλό μπορεί να κάνει στο δια βίου αγώνα για την κατανόηση του θηλυκού εγκεφάλου.
Αρχικά να δηλώσω τη κεφαλαιώδη άγνοια περί του θέματος και συγκεκριμένα των ορίων του όρου. Απλουστευτικά, θα μιλήσουμε για όλα τα επιχρώματα που χρησιμοποιούν οι γυναίκες για να φαίνονται προσωρινά (και μέχρι να επισκεφτούν τις τουαλέτες για έλεγχο και φρεσκάρισμα) καλύτερες από την κορφή ως – κυριολεκτικά - τα νύχια.
Στο θέμα αυτό είμαι μάλλον προκατειλημμένος, οπαδός του δόγματος ότι μας αρέσουν οι γυναίκες με ωραίο μυαλό και ωραίο κώλο (και με αυτή τη σειρά). Κι όσες ώρες κι αν μιλήσουμε, ό,τι και όσο κι αν πιω κι εγώ και κανείς δεν θα σας πει ότι του άρεσε η γκόμενα που είχε τα νύχια της βαμμένα φούξια ή που φορούσε τη νέα μάσκαρα της Max Factor. Δεν υπάρχει αυτό το πράγμα στις ανδρικές συζητήσεις. Πιο πιθανό είναι να καταλήξουμε να μιλάμε για τον Arcadius Malartz που είχε κουρευτεί σαν Μοϊκανός πάρα για τα νύχια μιας γκόμενας.
Αυτό το ξέρουν και οι γυναίκες – οπότε φτάνουμε στο γιατί τόσα έξοδα και τόση φασαρία;;
Αυτό είναι απλό - είναι η γνώση που κανείς άντρας δεν την έχει όταν γεννιέται αλλά όλοι την αποκτούμε μεγαλώνοντας.. Γιατί οι γυναίκες όλα αυτά – αλλά και όλα γενικά - τα κάνουν για την πάρτη τους, τον εαυτό τους και, last but by no means least, για το τι θα πούνε οι φίλες τους.
Θεώρημα και απόδειξη. Πόσες γυναίκες είδατε φέτος στις γιορτές με άλλο χρώμα νύχι από μελιτζανί; Και πόσους άντρες ακούσατε να λένε στη συνοδό τους «Ρε μωρό μου, θα σου πηγαίνει αυτό το μελιτζανί χρώμα στα νύχια..». Η μόνη περίπτωση είναι να σε έχει στήσει στη γωνία μέσα στο Hondo και να σου έχει αραδιάσει 3 βερνίκια για να διαλέξεις.. Αλλά, άμα έχεις βρεθεί μέσα στο Hondo, τα ήθελες και τα έπαθες..
Αν πάλι στο διπλανό τραπέζι σε καφέ υπάρχει αποκλειστικά γυναικεία σύνθεση, σίγουρα θα ακούσεις ατάκες του στυλ «Ήταν και ο τάδε με τη γκόμενα.. μια δεύτερη που είχε τα νύχια βαμμένα φούξια… θα το πήρε το βερνίκι στις εκπτώσεις.. αυτό είναι μόδα του 2007…».
Φτάσαμε ως εδώ μηδενίζοντας τόσες ώρες γυναικείου διαλόγου, τόσες δύσκολες αποφάσεις που μεσολάβησαν, τόση αγωνία, τόσα έξοδα … Και τι μένει ;
Κανείς δεν είπε ότι δε θέλει τις γυναίκες περιποιημένες… Μπορούμε βέβαια να κουβεντιάσουμε αν πιο sexy είναι το σωστό μανόν ή οι σωστοί στίχοι του Ελύτη, αλλά περί γούστων, πάω πάσο. Άλλωστε στα πρώτα στάδια μιας γνωριμίας, στο στάδιο της «τυφλόμυγας» φαντάζεται κανείς ότι μια γυναίκα που περιποιείται τον εαυτό της, αύριο μεθαύριο θα περιποιείται και τον άντρα της και τα παιδιά της με ανάλογο τρόπο … Κι ακόμα κι αν δεν φτάσει τόσο μακριά με τα ακροβατικά της σκέψης, σίγουρα θα σκεφθεί ότι μια γυναίκα που περιποιείται τον εαυτό της σήμερα, θα τον περιποιείται και σε δέκα χρόνια που το «σοβάτισμα» θα είναι περισσότερο αναγκαίο.
Δεν αποκλείεται αλλά ελάχιστη σχέση έχει το ένα με το άλλο - βέβαια, οι σκέψεις που κάνει ένας άντρας για μια γυναίκα που γουστάρει, ξεφεύγουν συχνά από τα όρια του παραλόγου..
Τελικά, η φύση τα έχει όλα σε τάξη - οι γυναίκες έχουν τις μάσκαρες και τις πούδρες και εμείς την ησυχία μας για αυτό το διάστημα. Καλύτερα δεν είναι έτσι;;
Ευχαριστώ πρώτα από όλα τον Κολοσσό για την τιμή να είμαι εγώ αυτός που θα προσεγγίσει το καυτό θέμα «μακιγιάζ» αλλά και όλη την παρέα που κάναμε το blog αυτό από κουβέντα του χαβαλέ, πραγματικότητα. Να έχουμε καλή χρονιά.
Συμφωνώ. Το μακιγιάζ είναι σαν τα ρούχα. Τα φοράνε οι γυναίκες για να εντυπωσιάσουν η μία την άλλη. Το ενδιαφέρον των ανδρών για αυτά τα ζητήματα είναι παράγωγο. Κανείς άντρας δεν νοιάζεται αν η συνοδός του φοράει τη φετινή απόχρωση μασκάρας. Νοιάζεται όμως για το τι θα πουν οι άλλοι, εφόσον ένας από τους ρόλους της γκόμενας είναι η επιβεβαίωση του στάτους του άντρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦτάνουμε σε ένα κλασικό παραλογισμό στις σχέσεις των δύο φύλων. Ο άντρας (ο οποίος δεν ξέρει καλά καλά τι είναι μάσκαρα) μπορεί να χωρίσει, ή και να τα φτιάξει, με κάποια μόνο και μόνο γιατί το ευρύτερο σύνολο στο οποίο κινείται στηλιτεύει, ή εγκρίνει, τις επιλογές της στο μακιγιάζ.
Πάντως στην εμβριθή μελέτη του Πολυφήμου θα πρέπει να προστεθεί και ειδικό κεφάλαιο για τα αρώματα. Εδώ μπλέκεται και η πολυδιαφημισμένη μνήμη της όσφρησης και ξαφνικά, εκεί που περιμένεις το μετρό στο Σύνταγμα, η διπλανή σου φοράει ένα ληγμένο μπουκάλι Calvin Klein και σε στέλνει πίσω σε σχολικό πάρτυ είκοσι χρόνια πριν.
Το όλο θέμα περιπλέκεται και φαιδροποιείται από την παρατήρηση ότι τα αρώματα που φορούσαν οι κουλ γκόμενες στα νειάτα μας τώρα έχουν γίνει ντεμοντέ και τα φοράνε είτε τίποτε πιστές του στυλ "δεν την αλλάζω την κολώνια μου", που τώρα σαρανταρίζουν, ή όσες ψωνίζουν στα καλάθια. Αν, στο μετρό που λέγαμε, σας έρθει η μυρωδιά της φαντασίωσής σας από την Τρίτη Γυμνασίου καλύτερα να μη γυρίσετε να κοιτάξετε. Στην καλύτερη περίπτωση θα είναι κάποια Τσετσένα οικιακή βοηθός σε τριπ back to the 80s. Ή, ακόμα χειρότερα, η ίδια η φαντασίωση 20 χρόνια μεγαλύτερη, που χει βγάλει τα παιδιά της για Christmas Shopping.