Ένας βάζελος για το νέο γήπεδο

Κάθισα να γράψω, αλλά δε μου έβγαινε με τίποτε. Οι λέξεις μπερδεύονταν, οι προτάσεις δεν είχαν νόημα, οι ιδέες δεν είχαν ειρμό. Και είναι καιρός τώρα που τραβάει αυτή η ιστορία. Ματιασμένο θα μ’έχουνε. Ξαφνικά το βρήκα. Δε φταίω εγώ. Φταίει που δεν έχω τον κατάλληλο υπολογιστή. Αυτό είναι. Δώσε μου, τώρα, σωστό υπολογιστή και θα σου γίνω Χέμινγουεη.

«Ρε, Κολοσσέ!», ακούγεται μια φωνή. «Τι μας τσαμπουνάς εκεί πέρα; Πρώτα πρώτα ποιος σου είπε πως ο υπολογιστής κάνει το συγγραφέα; Και ύστερα, συνειδητοποιείς ότι έχεις τον ακριβότερο υπολογιστή που υπάρχει; Γρήγορος επεξεργαστής, τεράστιος δίσκος, δύο τριαντάρες οθόνες, τι άλλο θέλεις;»

Αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά μου. Ο υπολογιστής μου είναι πολύ γρήγορος, πολύ λουσάτος. Εγώ θέλω κάτι πιο απλό, πιο πολύ της πιάτσας, πιο δημοσιογραφικό. Σαν αυτούς που χρησιμοποιούν ο Πρετεντέρης και ο Τσίμας.

Ξανά η φωνή: «Τι να σου πω; Δεν πας καλά. Τέλος πάντων, πήγαινε πάρτον, αν νομίζεις ότι αυτή είναι η λύση.»

Όπως καταλαβαίνετε δεν είναι τόσο απλό. Δεν μπορώ απλά να πάω και να πάρω τον υπολογιστή που θέλω. Πρέπει να τον αγοράσω πακέτο με τηλεόραση και στερεοφωνικό σύστημα. Και αυτό ακριβώς που ζητάω είναι ελαφρώς παράνομο, αλλά είναι για το καλό του γραψίματός μου. Όποιος διαφωνεί να ξέρει θα βρει το φαν κλαμπ μου απέναντί του.

Αρκετά με τα παραμύθια και τις παραβολές. Λίγες σκέψεις για το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού από το βάζελο Κολοσσό:

Το όνειρο του γηπέδου. Οι Παναθηναϊκοί δεν έχουν όνειρο το γήπεδο. Την καψούρα της Ευρώπης είχαν ανέκαθεν (1971, 1985, 1996). Τα τελευταία χρόνια, όπως, μας έχουν καταντήσει, και κανά κύπελλο Ελλάδος μια στις τόσες, δε θα ήταν άσχημο. Όνειρο είναι του χρόνου να πάρουμε τουλάχιστον ένα (1) βαθμό από τον Εργοτέλη, εντός ή εκτός έδρας. (Παίξτε μπάλα, ρε!)

Ολυμπιακό Στάδιο (ΟΑΚΑ). Στολίδι. Το καλύτερο γήπεδο στην Ευρώπη. Δεν υπάρχει ομάδα που δε θα έκανε σαν τρελή να το έχει έδρα. Όποιος λέει πως το ΟΑΚΑ δεν έχει ατμόσφαιρα να βάλει σε βίντεο αγώνες από εποχές που είχαμε σοβαρή ομάδα και ο κόσμος είχε λόγους να φωνάζει. (Θυμίζω: Βρυξέλλες, Βρυξέλλες, έρχονται οι βαζέλες και Ρώμη, Παρίσι, ο ΠΑΟ θα «νικήσει»).

Ποδοσφαιρικά γήπεδα. Σα λαός είναι να μη μας βάλεις μια ιδέα στο κεφάλι. Δε μας βγαίνει με τίποτε. Τώρα μας έχει κολλήσει πως για να βλέπεις ωραία μπάλα το γήπεδο πρέπει να είναι κλουβί και, κυρίως, να μην έχει ταρτάν γύρω γύρω. Ας δεχτώ πως είναι έτσι, αν και πολύ αμφιβάλλω (Το παλιό Ουέμπλεϋ τι ήταν δηλαδή; Γήπεδο γκολφ;) Η Αθήνα ούτε Μάντσεστερ είναι, ούτε Λεβερκούζεν, ούτε Ουτρέχτη. Καλώς ή κακώς, η προσφορά μας στον παγκόσμιο πολιτισμό είναι άλλη. Εμείς εδώ τα γήπεδα τα χτίζουμε με στίβο, γιατί είμαστε φίλαθλοι και όχι χαχόλοι. Ο Ολυμπιακός με την ανακαίνιση του Καραϊσκάκη, δηλαδή, τι κατάλαβε; Για να βλέπουν οι θεατές «τα ανθρώπινα λάθη των διαιτητών» από πιο κοντά ο ελληνικός κλασικός αθλητισμός έχασε την παραδοσιακή του έδρα (Δεν μπορούν όλα να γίνονται στο ΟΑΚΑ από ΗΕLEXPO και Ράλυ Ακρόπολις, μέχρι διασυλλογικούς αγώνες παίδων-κορασίδων).

Η ανάγκη για νέο γήπεδο. Όπως το βλέπω εγώ, το νέο γήπεδο του Παναθηναϊκού εξυπηρετεί τρεις κατηγορίες παναθηναϊκών φιλάθλων: α. Τους χλιδοκάβουρες που ζηλεύουν γιατί δεν μπορούν και αυτοί, όπως οι γάβροι συνάδελφοί τους, να βλέπουν το ματς από σουίτα με ουισκάκι και ξηρούς καρπούς (όπως Αμερική). β. Τα χουλιγκάνια που στο αχανές ΟΑΚΑ δεν φτάνουν με τα μπουκάλια τον επόπτη γραμμών και τον αντίπαλο τερματοφύλακα (όπως Ζιμπάμπουε). γ. Τον οικογενειάρχη που θέλει να πάει με τη γυναίκα και τα παιδιά του στο γήπεδο και μετά το ματς να ψωνίσει στο mall, να τσιμπήσει κάτι στο εστιατόριο και πιθανότατα να δει κάποιο έργο στο σινεμά (όπως πουθενά στον πλανήτη).

Ελεύθερη Αγορά. Τα οικονομικά είναι η επιστήμη που εξετάζει πώς οι περιορισμένοι πόροι διανέμονται για να καλύψουν τις απεριόριστες επιθυμίες. Εγώ θα δεχθώ πως ο Κολοσσός είναι εκτός πραγματικότητας και πως το όνειρο του πράσινου φιλάθλου δεν είναι μια ομάδα της προκοπής, αλλά, όντως, ένα νέο γήπεδο, με shopping centre, εστιατόρια και πολυχώρους. Το ερώτημα είναι απλό: γιατί δεν το φτιάχνουμε, τι το κουράζουμε; Η απάντηση εξίσου απλή: Γήπεδο χωρίς shopping centre τη συγκεκριμένη περίοδο δεν είναι οικονομικά βιώσιμο. Γήπεδο με όλα τα παρελκόμενα είναι παράνομο στη συγκεκριμένη περιοχή (πέρα από τις περιβαλλοντικές ανησυχίες, οι οποίες ακριβώς αντικατοπτρίζονται στη νομοθεσία).

Τα σενάρια είναι τρία: α. Για την ώρα το γήπεδο θα παραμείνει όνειρο και η ομαδάρα μας θα συνεχίσει να ξεδιπλώνει το ταλέντο της στο νταμάρι του ΟΑΚΑ. β. Κάποιος από τους χλιδοκάβουρες, που ονειρεύονται σουίτες, θα βάλει το χέρι στην τσέπη για να χτιστεί το γήπεδο, στον Ελαιώνα ή αλλού, ή ακόμα (πώς δεν το σκεφτήκαμε, ρε παιδιά;) θα προτείνει εναλλακτικές μεθόδους χρηματοδότησης. γ. Κάτι οι τραμπουκισμοί, κάτι η ψηφοθηρία ενόψει εκλογών, κάτι η αθάνατη ελληνική διαπλοκή το γήπεδο θα κτιστεί στον Ελαιώνα μαζί με το shopping centre και δεν πάνε οι (κρυφογάβροι) δικαστές και οικολόγοι να κουρεύονται. (Αδέλφια Παναθηναϊκοί! Νικήσαμε!)

Αλαλούμ, Αλαλούμ.

Όταν με το καλό τελειώσει η ιστορία με το γήπεδο θα πάρω τον Βάλρας και θα βγούμε στους δρόμους (με τους βαμβακοπαραγωγούς από την Καρδίτσα και τις αεροσυνοδούς της Ολυμπιακής) να αρχίσουμε τον αγώνα για το επόμενο όνειρο: Ένα μοντέρνο θέατρο, αντάξιο των παραστάσεων του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Πώς πήγαινε το σύνθημα, τα ένδοξα χρόνια του ‘80, όταν ο μικρός έστηνε την μπάλα έξω από την μεγάλη περιοχή και με τα χέρια στη μέση περίμενε να ετοιμαστεί το αντίπαλο τείχος; «Μητσάρα, Μητσάρα…» Αρκετά ρίξαμε το επίπεδο σήμερα.